W 1931 r. ukończył Gimnazjum im. Jana Zamojskiego w Warszawie.

W 1935 r. ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Warszawskim.

Odbył służbę wojskową w Dęblinie i w Modlinie.

Wziął udział w kampanii wrześniowej w szeregach 11 Brygady Czołgów Warszawskiej Brygady Pancernej.

W latach 1935–1939 przywódca Ruchu Narodowo-Radykalnego “Falanga”.

Współtworzył i kierował tzw. społecznie postępowym ruchem katolików świeckich, popierającym władze komunistyczne, skupionych wokół tygodnika „Dziś i Jutro”. W 1947 r. stworzył Stowarzyszenie PAX współpracujące z komunistycznymi władzami.

Był posłem na Sejm PRL IV, V, VI i VII kadencji (1965–1979), członkiem Rady Państwa (1971–1979).

Twórca Zjednoczonych Zespołów Gospodarczych INCO Veritas.

Na teren Okręgu Nowogródzkiego przybył razem ze swoimi ludźmi w pierwszych dniach października 1943 r. Jego oddział w czasie swojego działania stoczył walki z Niemcami, począwszy od Bielska Podlaskiego, Siedlec, Sokołowa przez Puszczę Białą, Białowieską, Knyszyńską, Myszyniecką, Piską, Augustowską i Grodzieńską. Większe potyczki z Niemcami miały miejsce w Trzciance, Rudkach, Nieskórzy, Rzędzianach, Stredyniu, Okółku, Pawłach, Kozim Rynku i Kryłatce. Po scaleniu z AK przebywał w ośrodku Szczuczyn, gdzie podwoił stan osobowy UBK, a następnie stacjonował w ośrodku Lida. Po reorganizacji Okręgu początkiem marca 1944 r. otrzymał własny ośrodek – Iwie i został dowódcą III/77 pp. III batalion pod dowództwem Piaseckiego urządzał zasadzki na niemieckie patrole oraz na samochody ewakuujące składy amunicyjne, jakie znajdowały się w lasach na południowym – zachodzie od Lidy. Na wiosnę 1944 r. jego batalion zlikwidował jeden z oddziałów Todta zdobywając wówczas 1 lkm, 2 rkm-y, 2 MP, 24 kb oraz zaopatrzenie. Tej samej wiosny zrobił również skuteczny wypad na bank niemiecki w Lidze. Komendant Okręgu Prawdzic-Szlaski w swoich wspomnieniach wymienia batalion Piaseckiego jako jeden z najlojalniejszych wykonawców rozkazów dowódcy Okręgu.

Dowódca III batalionu 77 Pułku Piechoty AK oraz Uderzeniowych Batalionów Kadrowych

Na terenie Prus Wschodnich od 15 do 20 sierpnia 1943 r. przeprowadzał akcje odwetowe na Niemcach za masowe rozstrzeliwania Polaków trwające w lipcu 1943 r. na terenie woj. białostockiego.

Brał udział w akcji “Ostra Brama”, mimo braku szczegółów dotyczących ataku na Wilno jemu oraz jego ludziom się udało się przebić przez dwie niemieckie linie obronne, biorąc przy tym 60 jeńców. W czacie “Burzy” stoczył także zwycięską walkę z Niemcami we wsi Góry.

13 grudnia 1939 r. aresztowany przez Gestapo. Uwolniony po interwencji Luciany Frassati Gawrońskiej w kwietniu 1940 r.

Zaocznie skazany 24 maja 1940 r. na karę śmierci.

12 listopada 1944 r. został aresztowany przez NKWD i osadzony na Zamku Lubelskim. Wyszedł na wolność w lipcu 1945 r.

Srebrny Krzyż Wojennego Orderu Virtuti Militari – 1944 r.

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 1954 r.

Order Sztandaru Pracy

Medal 10 lecia PRL

Jest autorem wielu publikacji książkowych m.in.:

Duch czasów Nowych a Ruch Młodych, Warszawa 1935;

Wielka Ideologia Narodu Polskiego, 1940 (pod nazwiskiem Leon Całka).

Dudek A., Pytel G.,  Bolesław Piasecki. Próba biografii politycznej, Londyn 1990.

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW III/618.40.11;

Krajewski K., Armia Krajowa na ziemi nowogródzkiej [w:] Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, (red.) K. Komorowski, Warszawa 1996, s. 167, 168, 171;

Kunert A., Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945, t. 1, Warszawa 1987, s. 125–129;

“Orzeł Biały”, r. XXX, 2019, nr 7 (331), s. 9;

Prawdzic-Szlaski “Prawdzic” J., Nowogródczyzna w walce 1940-1945, Londyn 1976, s. 118-120, 130, 149;

Słownik Polski Walczącej na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej, t. 2, (red.) Malinowski J., Bydgoszcz 1995, s. 74-75.

“Szlakiem Narbutta” nr 1. kwiecień (IV) rok 1988, str. 41.

Bezpośrednio po wojnie współpracował z UB. Nadano mu pseudonim „Tatar”. Brał udział w operacji rozpracowania środowiska polskiej emigracji politycznej w Londynie. Według raportów pułkownik Julii Brystygierowej, poprzez współpracę chciał wzmocnić swoją pozycję wobec władzy