Po ukończeniu szkoły powszechnej zaczął uczęszczać do Gimnazjum im. Karola Chodkiewicza w Lidzie aż do 1939 r.

Pobierał naukę w sowieckiej szkole tzw. dziesięciolatce.

Egzamin maturalny złożył w lutym 1943 r. na tajnych kompletach u prof. Kalecińskiego w umówionym miejscy tzw. rogatkach Lidy, dzielnica Okopy.

Ukończył Studium Ekonomii na SGPiS w Warszawie.

Po opuszczeniu więzienia przez krótki czas pracował w spółdzielczości w Miastku.

W 1957 roku przeprowadził się do Bydgoszczy, gdzie aż do przejścia na emeryturę w 1982 roku pełnił funkcję kierownika działu ekonomicznego.

W działalność konspiracyjną zaangażował się w maju 1942 roku, a 1 września tego samego roku został zaprzysiężony przez kpt. Władysława Stawowskiego ps. „Sawa”. Początkowo pełnił służbę wywiadowczą i utrzymywał łączność terenową pod dowództwem Czesława Zajączkowskiego ps. „Ragnera”, który mieszkał w sąsiedztwie przy ul. Koszarowej.

Po dekonspiracji we wrześniu 1942 roku został przeniesiony do placówki w Bieniakoniach, a następnie do Jewsiewicz, gdzie działał do listopada 1942 roku i przeszedł szkolenie minersko-bojowe. Od 1 marca 1943 roku służył w oddziale partyzanckim – najpierw w oddziale rekonesansowym dowodzonym przez st. ogn. Bronisława Kwiatkowskiego ps. „Czarny Sęp”, gdzie przeszedł szkolenie z zakresu walki partyzanckiej. Następnie 3 maja 1943 roku został przeniesiony do oddziału partyzanckiego nr 312, który stanowił zalążek IV batalionu 77. pułku piechoty Armii Krajowej w Okręgu Nowogródzkim. W jednostce tej służył do grudnia 1944 roku.

Na przełomie czerwca i lipca 1943 roku został oddelegowany przez komendę Okręgu na kurs podchorążych, odbywający się w rejonie między Żyzmą a Juraciszkami, pod kierunkiem kpt. Stanisława Dedelisa. Po ukończeniu szkolenia w październiku 1943 roku miał zostać przeniesiony do VI batalionu 77. pp AK, jednak odmówił wstąpienia do tej jednostki i samowolnie powrócił do oddziału partyzanckiego „Ragnera”. Z chwilą utworzenia IV batalionu 1 lutego 1944 roku objął dowództwo I plutonu w 1. kompanii, pełniąc jednocześnie funkcję zastępcy dowódcy kompanii.

W latach 1943–1944 brał udział w walkach z Niemcami pod Falkowicami (15 listopada 1943 roku), Bielicą oraz w Puszczy Rudnickiej. Był członkiem patrolu likwidującego konfidentów, m.in. zlikwidował konfidenta niemieckiego w Juraciszkach oraz uczestniczył w zamachu na gestapowca Rippera w Lidzie. Wziął również udział w czterech starciach z partyzantką sowiecką, m.in. pod wsią Mociewicze (19 listopada 1943 roku), a także w walkach z bandami rabunkowymi, broniąc polskiej ludności, m.in. w rejonie Mosiewicz nad Niemnem i Olchówki.

Dowódca 1 plutonu w 1 kompanii IV batalionu 77 pułku piechoty AK

Zastępca dowódcy 1 kompanii IV batalionu 77 pułku piechoty AK

Dowódca straży przedniej 1 kompanii VIII batalionu 77 pułku piechoty AK

Po przedostaniu się w rejon Lidy w 1944 roku nawiązał kontakt z Maciejem Kalenkiewiczem ps. „Kotwicz”, z którym postanowił kontynuować walkę, licząc na interwencję państw zachodnich. Po trzech dniach pobytu u „Kotwicza” wyruszył wraz z ppor. Jerzym Bokłażcem ps. „Pazurkiewicz” do Bieńkowicz, gdzie dołączył do resztek IV batalionu dowodzonego przez „Ragnera”.

Od 5 sierpnia do 29 października 1944 roku przez cztery miesiące prowadził działania zbrojne ze swoim oddziałem, unikając obław i uczestnicząc w starciach z Sowietami, m.in. pod Bielicą w połowie października 1944 roku. 29 października 1944 roku, podczas walk pod Nowosiółkami, został ranny w nogę, co zmusiło go do ukrywania się do 8 grudnia 1944 roku. Tego dnia jego oddział został zaatakowany przez Sowietów, jednak udało mu się przeżyć.

Po rekonwalescencji zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach „Rady Obrony Ziemi Wschodnich” (według innej wersji – „Ruchu Obrony Ziemi Wileńskiej”) działającej w rejonie Bieńkowic, Krupowa i Bastun, kierowanej przez Ludwika Nienartowicza ps. „Miedzianka”. Wspierał żołnierzy AK, zapewniając im pomoc materialną i organizując ucieczki zdekonspirowanych osób do Polski Centralnej poprzez dostarczanie fałszywych dokumentów. Prowadził także działalność agitacyjną, zachęcając Polaków do pozostania na Kresach.

W maju 1945 roku, zagrożony aresztowaniem, zdołał opuścić teren działań dzięki fikcyjnej wizie, przedostając się do Polski Centralnej. Tam, od czerwca 1945 roku do czerwca 1946 roku, kontynuował działalność niepodległościową w ramach organizacji „Wolność i Niezawisłość” (WiN).

Maciej Kalenkiewicz ps. „Kotwicz” – major, dowódca Zgrupowania AK w Okręgu Nowogródzkim.

Czesław Zajączkowski ps. „Ragner” – dowódca IV batalionu 77 Pułku Piechoty AK.

Władysław Stawowski ps. „Sawa” – kapitan, zaprzysiężony przezeń do służby w AK.

Bronisław Kwiatkowsk ps. „Czarny Sęp” – st. ogniomistrz, dowódca oddziału.

Stanisław Dedelis – kapitan, prowadzący kurs podchorążych.

Ludwik Nienartowicz ps. „Miedzianka”

Jerzy Bokłażec ps. „Pazurkiewicz”

Franciszek Cieplik

We wrześniu 1942 roku został zatrzymany przez niemieckich żandarmów pod zarzutem przynależności do Armii Krajowej. Podczas przesłuchania w budynku żandarmerii, wykorzystując chwilę nieuwagi strażnika, zdołał uciec przez otwarte okno.

W listopadzie 1942 roku, po przybyciu z placówki w Jewsiewiczach do Lidy, został rozpoznany i ponownie aresztowany przez Gestapo. Osadzony w więzieniu przy ulicy Syrokomli, po raz kolejny zdołał uciec – tym razem dzięki pomocy znajomego białoruskiego policjanta o nazwisku Prońko.

We wrześniu 1940 roku, w wyniku dekonspiracji, został aresztowany przez NKWD. Osadzony w więzieniu, pozostawał w nim aż do wkroczenia wojsk niemieckich w 1941 roku.

26 czerwca 1946 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy UB w Nowym Mieście Lubawskim podczas próby nawiązania kontaktu z konspiracją. Rejonowy Sąd Wojskowy skazał go na osiem lat więzienia, które miał odbyć w zakładzie karnym we Wronkach. Na mocy amnestii z 1947 roku jego wyrok został skrócony do czterech lat, dzięki czemu opuścił więzienie w 1950 roku.

Trzy miesiące po zwolnieniu, 2 października 1950 roku, padł ofiarą prowokacji zorganizowanej przez UB w Miastku, podczas której został postrzelony w twarz. Zamach ten był celową próbą pozbawienia go życia. Dzięki szybkiej reakcji przypadkowych przechodniów został przewieziony do szpitala w Słupsku, gdzie przebywał na leczeniu od 2 do 21 października 1950 roku.

Krzyż Walecznych – nr leg. 36286 z dn. 11.09.1949 r., Ministerstwo Obrony Narodowej, Londyn.

Krzyż Armii Krajowej – nr leg. 32695.

Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami – nr leg. 36538 z dn. 15.08.1949 r., Ministerstwo Obrony Narodowej, Londyn.

Medal Wojska (dwukrotnie) – nr leg. 35230 z dn. 1.07.1948 r., Londyn.

Opisał swoje wspomnienia, które zostały wydane w 2000 r.

Informacje nadesłane drogą mailową przez Panią Justynę;

Krajewski K., Jan Borysewicz “Krysia” “Mściciel” 1913-1945, Warszawa 2013, s. 22;

SPP, Akta Głównej Komisji Weryfikacyjnej, sygn. KW3-4564 (stara sygnatura);

Słownik Polski Walczącej na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej, t. 2, (red.) Malinowski J., Bydgoszcz 1995, s. 19-21.