Dzieciństwo spędził w rodzinnej miejscowości, gdzie uczęszczał do szkoły ludowej, kończąc cztery klasy. W 1909 roku rozpoczął naukę w C. K. I Gimnazjum Męskim w Kołomyi. W czasie edukacji gimnazjalnej, w 1911 roku, wstąpił do skautingu, co pozwoliło mu zdobyć podstawową wiedzę z zakresu musztry, strzelectwa i ćwiczeń polowych. Ze względu na trudną sytuację materialną rodziny, od piątej klasy (rok szkolny 1913/1914) podejmował pracę zarobkową, udzielając korepetycji w celu pokrycia kosztów własnego utrzymania.

W 1919 r. złożył egzamin z klasy szóstej w gimnazjum w Kołomyi.

Wiosną 1921 roku, po powrocie w rodzinne strony, ukończył ostatni, ósmy rok nauki w Państwowym Gimnazjum w Kołomyi, a 7 czerwca tego roku uzyskał świadectwo dojrzałości z oceną „dobry”. Wkrótce potem złożył podanie o przyjęcie do Szkoły Podchorążych w Warszawie, jednak nie został przyjęty z powodu przekroczenia terminu rekrutacji. Latem pracował jako kasjer w miejscowym urzędzie aprowizacyjnym, a po wakacjach udał się do Warszawy z zamiarem podjęcia studiów w Wyższej Szkole Handlowej. Z powodu braku wolnych miejsc nie został jednak przyjęty, dlatego pod koniec października 1921 rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Pozostał tam do czerwca 1922 roku, kończąc dwa semestry. W tym czasie aktywnie działał w środowisku akademickim, angażując się w działalność Towarzystwa „Bratnia Pomoc”. Ze względu na trudną sytuację materialną podjął pracę jako wychowawca-korepetytor, w zamian za którą otrzymywał zakwaterowanie i wyżywienie. Dodatkowo, od maja do października 1922 korzystał ze stypendium udzielonego przez uczelnię w formie pożyczki, zobowiązując się do jej spłaty w ciągu dziesięciu lat po zakończeniu lub przerwaniu studiów. W czerwcu 1922 roku przerwał studia prawnicze i od października tego samego roku rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Handlowej, gdzie przez trzy lata zrealizował sześć semestrów. Niestety, z powodu trwających trudności finansowych nie zdołał ukończyć studiów i zrezygnował z uzyskania dyplomu. Po opuszczeniu WSH, 1 lipca 1925 roku złożył podanie o przyjęcie na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie przez jeden semestr studiował językoznawstwo. W tym czasie uczęszczał również na prywatne kursy języków obcych. Ostatecznie, rezygnując z dalszej edukacji, w styczniu 1927 roku powrócił do rodzinnej Kołomyi.

We wrześniu 1914 roku, po wybuchu I wojny światowej, zgłosił się ochotniczo do Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Stanisławowie z zamiarem wyruszenia na front. Jednak ze względu na młody wiek, brak umundurowania oraz niedostateczne wyszkolenie, został już po dwóch tygodniach odesłany do domu.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, 22 listopada 1918 roku przybył do Hrubieszowa, gdzie ochotniczo zgłosił się do miejscowej komendy polskich formacji wojskowych. Początkowo pełnił służbę wartowniczą przy komendzie miasta, po czym został skierowany do Krakowa. Do końca grudnia 1918 roku pracował jako telefonista w centrali Dowództwa Wojsk Samochodowych w Dąbiu-Grzegórzkach. W wolnych chwilach samodzielnie realizował materiał ostatnich klas gimnazjalnych, przygotowując się do egzaminu maturalnego. Na początku stycznia 1919 roku został przeniesiony do 1. batalionu strzelców w Czyżynach pod Krakowem, a po dziesięciu dniach odkomenderowano go do Autokolumny Zapasowej Kraków–Dąbie.

W późniejszym okresie ukończył siedmiotygodniowy, skrócony kurs dla kierowców wojskowych. Na własną prośbę został skierowany na front wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Jednak w rejonie Żmerynki na Podolu jego oddział został zawrócony, a Julian odesłany do Dowództwa Wojsk Samochodowych w Warszawie. Od końca maja 1920 roku aż do ostatnich miesięcy konfliktu pełnił służbę jako kierowca w II Autokolumnie Garażowej stacjonującej na warszawskim Solcu. W tym czasie kontynuował również naukę, realizując program klasy VII gimnazjum. Z dniem 28 lutego 1921 roku otrzymał bezterminowy urlop z wojska, a 8 marca 1923 został formalnie przeniesiony do rezerwy.

W 1931 roku złożył wniosek do Ministerstwa Spraw Wojskowych o mianowanie na stopień podporucznika rezerwy Wojska Polskiego. Warunkiem awansu było ukończenie ośmiotygodniowego kursu podchorążych rezerwy piechoty, który odbył w lipcu i sierpniu 1931 roku w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 7 w Śremie. Kurs zakończył z wynikiem dobrym. Decyzją z 1 września 1931 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem liczonym od 1 stycznia 1927. Otrzymał przydział mobilizacyjny na stanowisko dowódcy plutonu strzeleckiego w 49. Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Kołomyi, który w 1938 roku przemianowano na 49. Huculski Pułk Strzelców.

Jako oficer rezerwy odbył trzy kilkutygodniowe ćwiczenia wojskowe w swojej macierzystej jednostce: od 19 września do 29 października 1932, od 1 do 27 października 1934 oraz od 25 stycznia do 12 lutego 1937. Ćwiczenia te pozwoliły mu utrwalić i poszerzyć dotychczasowe umiejętności oraz wiedzę wojskową.

Na krótko przed wybuchem II wojny światowej, 19 marca 1939 roku, został awansowany do stopnia porucznika rezerwy.

Nie wziął udziału w walkach we wrześniu 1939 roku, ponieważ jego jednostka opuściła koszary przed jego zgłoszeniem się do służby. Po kilku dniach bezowocnych prób odnalezienia oddziału, zdecydował się wrócić do domu.

W czasie I wojny światowej wspierał matkę w prowadzeniu gospodarstwa.

W drugiej połowie lat 20. oraz na początku lat 30. XX wieku był zatrudniony jako urzędnik w kołomyjskim oddziale Banku Gospodarstwa Krajowego. Początkowo pełnił funkcję korespondenta zagranicznego, posługując się sześcioma językami obcymi: angielskim, niemieckim, rosyjskim, ukraińskim, francuskim oraz łaciną. Z czasem awansował na stanowisko prokurenta.

We wrześniu 1937 roku został służbowo przeniesiony do oddziału BGK w Równem, gdzie kontynuował pracę jako prokurent aż do 1939 roku.

W okresie okupacji sowieckiej przebywał w Kołomyi, gdzie pracował jako księgowy w miejscowej fabryce. Po zajęciu miasta przez wojska niemieckie w czerwcu 1941 roku, podjął pracę jako tłumacz w więzieniu.

Po zakończeniu II wojny światowej, we wrześniu 1945 roku, w ramach akcji repatriacyjnej przeniósł się wraz z rodziną do Katowic. Początkowo zamieszkał w centrum miasta, jednak pod koniec tego samego roku otrzymał mieszkanie w dzielnicy Ligota, przy ulicy św. Bronisławy. W pierwszych latach po osiedleniu się pracował w katowickim oddziale Banku Gospodarstwa Krajowego, a w późniejszym okresie, od maja 1956 do września 1959 roku, pełnił funkcję kierownika biblioteki przy Planetarium i Obserwatorium Astronomicznym w Chorzowie.

W drugiej połowie lat dwudziestych oraz w latach trzydziestych XX wieku Julian Krogulski aktywnie angażował się w działalność społeczną i oświatową w Kołomyi. W 1928 roku lokalna prasa wymieniała go jako członka rady pedagogicznej i wykładowcę trzyklasowej (od 1930 – czteroklasowej) Szkoły Handlowej Średniej. W tym samym czasie był współzałożycielem Radioklubu – wspólnie ze Stefanem Petrykiem i Franciszkiem Bayem – w którym przez cztery lata (1928–1932) pełnił funkcję sekretarza.

W 1934 roku, jako delegat Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, współorganizował kołomyjską sekcję Polskiego Związku Motocyklowego. Uczestniczył także w działalności licznych organizacji lokalnych, takich jak: Związek Peowiaków (w czerwcu 1933 powołany do komisji rewizyjnej koła powiatowego), Związek Strzelecki „Strzelec” (od marca 1937 członek komisji kontrolującej oddział w Kołomyi), koło Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR) oraz koło Związku Oficerów Rezerwy – gdzie w latach 1933/1934 był prezesem sekcji podchorążych rezerwy.

Wygłaszał referaty w rozgłośni 49. Pułku Piechoty Strzelców Kresowych i współpracował z tygodnikiem „Pokuckie Zjednoczenie”, wydawanym w Kołomyi w latach 1928–1939.

Należał do Oddziału Czarnohorskiego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (od marca 1938 – członek zarządu), z którym współorganizował liczne kursy narciarskie, wycieczki oraz kolonie letnie dla ubogiej młodzieży. Z zamiłowaniem fotografował krajobrazy wschodnich Karpat oraz wsie i miasta Pokucia. Jego prace fotograficzne zostały wyróżnione podczas I Wystawy Fotograficznej „Piękno Huculszczyzny”, zorganizowanej przez sekcję fotograficzną PTT w Kołomyi w dniach 22 stycznia – 5 lutego 1939 roku, której również był członkiem.

W połowie września 1939 roku, tuż po zajęciu Lwowa przez wojska niemieckie uczestniczył w ostatnim nadzwyczajnym Walnym Zjeździe Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Zjazd został zwołany w trybie pilnym, aby zdecydować o przyszłości Towarzystwa, a przede wszystkim podjąć działania mające na celu ratowanie jego majątku – zwłaszcza sieci schronisk w polskich Karpatach. W obradach uczestniczyło czternastu członków PTT. Podjęto uchwałę o zmianie nazwy organizacji na Powszechne Towarzystwo Turystyczne oraz wybrano nowy Zarząd Główny, do którego wszedł także Krogulski. Niestety, wszelkie działania okazały się bezskuteczne – zaledwie trzy dni później do Lwowa wkroczyła Armia Czerwona. Schroniska zostały przejęte, a dalsza legalna działalność Towarzystwa stała się niemożliwa.

Po zakończeniu II wojny światowej kontynuował swoją działalność w Polskim Towarzystwie Tatrzańskim, które w 1950 roku zostało przekształcone w Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze (PTTK). Aktywnie uczestniczył m.in. w organizowaniu wycieczek górskich, przygotowywanych przez lokalny oddział Towarzystwa dla turystów.

We wrześniu 1942 roku przeniósł się wraz z rodziną do Lwowa, gdzie zamieszkał przy ulicy Szaszkiewicza 4. Trzy miesiące później zaangażował się w działalność konspiracyjną na terenie miasta. Pod pseudonimem „Mit”, jako porucznik Armii Krajowej, przez ponad półtora roku – od grudnia 1942 do lipca 1944 – pełnił służbę w strukturach Okręgu Lwowskiego AK. Równocześnie uczestniczył w tajnym nauczaniu, prowadząc zajęcia z języka angielskiego i niemieckiego.

W czerwcu 1918 r. powrócił do Galicji. Odbył tu sześciotygodniową „kwarantannę austriacką” w Tarnopolu, po czym powołany został do służby w armii austriackiej. Otrzymał przydział do jednostki telegraficznej we Włodzimierzu Wołyńskim (Telegraph-Ausbildungs-Gruppe), gdzie pozostał przez kilka miesięcy, aż do momentu zakończenia I wojny światowej.

Będąc pracownikiem w więzieniu w Kołymii pomagał uwięzionym Polakom, przekazując grypsy i informacje ich rodzinom. Zadenuncjowany przez tutejszego Ukraińca – na pół roku trafił za kraty do tego samego więzienia. Zwolniono go z braku dowodów winy, jednak z powodu zagrożenia dalszymi represjami zmuszony był ukrywać się.

W wolnym czasie, ubrany w gimnazjalny mundurek, z mapą i kompasem, odbywał samotne wycieczki po okolicznych terenach. Podczas jednej z nich, 1 maja 1915 roku, został zatrzymany przez rosyjskich żołnierzy pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Austro-Węgier. Aresztowany i brutalnie przesłuchiwany, przez pewien czas był przenoszony z jednego więzienia do drugiego, aż ostatecznie trafił na przymusowe osiedlenie do miasta Perm u podnóża Uralu, gdzie przebywał od 1 lipca 1915 do 31 sierpnia 1917 roku. W Permie korzystał z pomocy udzielanej przez tamtejszy Oddział Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. Utrzymywał się z pracy fizycznej – m.in. w tartaku oraz w różnych zakładach przemysłowych. Równocześnie angażował się społecznie: uczestniczył w działalności koła samokształceniowego dla młodzieży oraz w sekcji oświatowej, gdzie jako nauczyciel prowadził kursy dla analfabetów. Po utworzeniu polskiego skautingu w kwietniu 1917 roku objął funkcję zastępowego w I Drużynie im. Tadeusza Kościuszki, a następnie jako przyboczny komendanta organizował i prowadził szkolenia o charakterze wojskowym. Latem tego samego roku wziął udział w harcerskiej wyprawie naukowej po Uralu. Na początku września 1917 roku uzyskał zgodę na wyjazd do Charkowa w celu kontynuowania nauki w tamtejszym gimnazjum, dokąd udał się z trzema kolegami z Permu. Podczas pobytu w mieście przeżył niemiecką ofensywę. W tym czasie, od 2 kwietnia do 3 czerwca 1918 roku, działał w konspiracji w ramach Polskiej Organizacji Wojskowej, pod rozkazami Michała Gaczyńskiego. Pełnił funkcję w sekcji pocztowo-informacyjnej, gdzie jego zadaniem było sporządzanie planów sytuacyjnych niemieckich posterunków i strategicznych obiektów – takich jak magazyny czy składy amunicji – w dzielnicy Osnowa.

Z dokumentów przechowywanych w Instytucie Pamięci Narodowej wynika, że w drugiej połowie 1959 roku Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Katowicach prowadził tajne postępowanie dotyczące kolportażu broszur o treści uznanej za szkalującą ustrój socjalistyczny. Materiały te były przesyłane w listach nadawanych z Katowic do Warszawy. W początkowej fazie śledztwa jako podejrzanego wskazano Juliana Krogulskiego. Organy bezpieczeństwa podjęły działania zmierzające do porównania charakteru pisma z kopert z jego pismem odręcznym. Po przeprowadzeniu stosownych analiz wykluczono jednak możliwość, że to on był nadawcą korespondencji, w związku z czym jeszcze w 1959 roku postępowanie wobec niego zostało zamknięte.

Za udział w wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1919–1920 został odznaczony Krzyżem Walecznych, przyznanym przez dowódcę Armii Sprzymierzonej, generała Bułak-Bałachowicza. W uznaniu za aktywną działalność w środowisku wojskowym w okresie międzywojennym, 18 lipca 1937 roku uhonorowano go również Odznaką Pamiątkową 49 Pułku Piechoty.

Biogram przygotowany na podstawie informacji przesłanych drogą mailową przez Pana Mariusza:

Parafia rzymskokatolicka pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Ottyni – akt chrztu Juliana Krogulskiego nr 70/1898; parafia rzymskokatolicka pw. św. Mikołaja w Krakowie – akt chrztu Marianny Stanisławy Kowalskiej nr 212/1898; parafia rzymskokatolicka pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kołomyi – akt ślubu Juliana Krogulskiego z Marianną Stanisławą Kowalską z 5.08.1926; parafia rzymskokatolicka pw. św. Ludwika Króla i Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach – akt zgonu Juliana Krogulskiego nr 112/1961; Urząd Stanu Cywilnego Warszawa-Ochota – akt zgonu Marii Stanisławy z Kowalskich Krogulskiej nr IV/1012/1986; Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej – Oddział w Katowicach, zespół: Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego Katowice, sygn. IPN Ka 03/199 – Akta śledztwa w sprawie kolportażu broszur o wrogiej treści, szkalujących ustrój socjalistyczny, wydanych przez Narodowo-Pracowniczy Związek Rosyjskich Solidarystów (NTS – Narodno-Trudowoj Sojuz); Archiwum Państwowe m. st. Warszawy, zespół nr 72/3728/0: Centralny Rejestr Metryczek Wydanych Dokumentów Tożsamości od 1952 r. do 1997 r. – dokumenty dowodowe Marii Krogulskiej z d. Kowalskiej, sygn. 2/7113 (fot.); Archiwum Uniwersytetu Warszawskiego – akta osobowe Juliana Krogulskiego, sygn. RP-UW 10008 (fot.); Archiwum Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie – akta osobowe Juliana Krogulskiego 1922 r., sygn. 2036/WSH (fot.); Centralne Archiwum Wojskowe – akta personalne i odznaczeniowe Juliana Krogulskiego, sygn. AP 15064, KK i MN 50-15042; „Codzienna Gazeta Handlowa” 1936 nr 111; „Gazeta Kołomyjska (warszawskich Kołomyjan i Pokucian)” 1998 nr 1, 2; „Gazeta Wyborcza” (dodatek górnośląski) z 23.09.1997; „Gazeta Stołeczna” (dodatek do „Gazety Wyborczej”) 1997 nr 234 (fot.), 1998 nr 39 (fot.); „Głos Pokucia” 1938 nr 13, 26, 29, 32, 34; 1939 nr 5/6; „Goniec Krakowski” 1919 nr 7, 31; Groebl Grzegorz, Przewodnik po bibliotekach woj. katowickiego, Katowice 1959; Krogulski Bohdan Andrzej, Dwie okupacje i repatriacja (w): Moje wojenne dzieciństwo, tom 6, Warszawa 2001; Krogulski Janusz Kazimierz, Życie na kresach (w): Moje wojenne dzieciństwo, tom 12, Warszawa 2003; Krogulski Mariusz, Krogulscy z Tuchowa, „Tuchowskie Wieści” 1993 nr 6; Krogulski Mariusz Lesław, Krogulscy z Tuchowa XVIII – XX w. Materiały genealogiczne, „Rocznik Tarnowski” 2007-2008 nr 12; Krogulski Mariusz, Krogulski Julian „Mit”, (w:) Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939-1956, tom 4, Kraków 1999 (fot.); Krogulski Mariusz Lesław, Krogulscy. Linia tuchowska (1727-1930). Skrót dziejów i genealogii rodu, Warszawa 2020 (fot. J.K., M.K.); Krogulski Mariusz Lesław, Krogulski Piotr, (w:) Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939-1956, tom 15, Kraków 2011 (fot. P. Krogulskiego); Krogulski Mariusz Lesław, Pół wieku (1898-1948). Pamiątki z Pokucia, Warszawa 2003 (fot.); Krogulski Mariusz Lesław, Rodowody mieszczan wojnickich, tom II, Wojnicz 2008 (fot.); Krogulski Mariusz Lesław, Spuścizna minionych pokoleń, Tuchów 2005 (fot.); Krygowski Władysław, Dzieje Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, Kraków 1988; „Kurjer Warszawski” 1924 nr 186b; Morawska-Nowak Barbara, Ostatni Walny Zjazd PTT we Lwowie, „Co Słychać? Informator Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego” 2010 nr 3; MSWojsk. Tajny Dziennik Personalny 1932; MSWojsk. Tajny Dziennik Personalny Rezerw 1939 nr 2, 3; I Wystawa Fotografiki pod hasłem „Piękno Huculszczyzny” 22.I. – 5.II.1939, wyd. Sekcja Fotograficzna Polskiego Towarzystwa Tatarzańskiego Oddziału Czarnohorskiego w Kołomyi, Kołomyja 1939; Polskie rody szlacheckie. Kto jest kim dziś, Warszawa 1993; Rybka Ryszard, Stepan Kamil, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Kraków 2003; „Światowid” 1939 nr 22; „Trybuna Robotnicza” 1946 nr 252; 1947 nr 203; „Tygodnik Pokucki Zjednoczenie” 1928 nr 22, 1929 nr 5, 1930 nr 9, 1932 nr 25, 1934 nr 8; Wierzbicki Mateusz, Bank Gospodarstwa Krajowego w II RP. Jak zbudować gospodarkę od nowa, Warszawa 2024; „Złoty Szlak. Kwartalnik poświęcony kulturze ziemi halickiej” 1938 z. 4; dokumenty rodzinne w posiadaniu Mariusza Lesława Krogulskiego;

SPP, Akta Głównej Komisji Weryfikacyjnej, sygn. KW2-2100.

Do dziś zachowało się wiele z jego fotografii z okresu jego w działalności PTT. Przechowywane są i udostępniane przez Fundację Ośrodek KARTA, a część z nich została wydana w formie kart pocztowych.