Ukończyła Instytut Maryjański w Wilnie i uzyskała maturę w Instytucie Smolnym w Petersburgu w 1916 r. W 1924 r. ukończyła szkołę położnych i uzyskała tytuł położnej dyplomowanej.

1918-1921- pracowała jako pielęgniarka w szpitalach wojennych gen. Dowbór-Muśnickiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w czołówkach medycznych gen. Żeligowskiego.

1924-1930- pracowała w Szpitalu Wojskowym w Wilnie

Następnie pracowała w klinice neurologicznej Uniwersytetu Stefana Batorego pod kierownictwem doc. Hurynowicza.

Cały okres wojny do kwietnia 1945 r. nadal zatrudniona w szpitalu neurologicznym na Zwierzyńcu przy ul. Witoldowej.

Po wyjeździe z kresów wyjeżdża do Torunia, następnie osiada w Grodzisku Mazowieckim pracując do końca życia w szpitalu powiatowym.

W konspiracji już od 1939 r. Brała udział w leczeniu uciekinierów z  Polski centralnej, następnie rannych partyzantów.

Współpracowała z Lechem Lewandowskim „Lancetem”, lekarzem 3 WB AK. Udostępniała swoje mieszkanie na spotkania i prace konspiracyjne. Uczestniczyła w zabiegach medycznych wykonywanych na „melinach”, gdzie ukrywali się ranni i chorzy partyzanci.

Uczestniczyła w wydawaniu „lewych” zaświadczeń lekarskich umożliwiających odroczenie służby w armii sowieckiej.

sanitariuszka

W czasie walk o Wilno była członkiem patrolu sanitarnego, udzielając medycznej pomocy rannym partyzantom i cywilom na Zwierzyńcu.

Brat Witold Zaborowski – żołnierz Ak – patrz biogram

Mąż Kazimierz Zaborowski kpt. WP, po 1939 r dostał się do sowieckiej niewoli osadzony w Starobielsku. Zastrzelony w maju 1940 r.

„Wileńskie Rozmaitości”, 2001, nr 2 (64), s. 127, 128.

Słownik Polski Walczącej na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej. Bydgoszcz 1995. T 3, s. 127-128

Mąż Kazimierz, kpt. WP brał udział w Wojnie Obronnej, dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku i rozstał rozstrzelany w maju 1940 r.