W wieku piętnastu lat wstąpił do nowicjatu Towarzystwa Jezuitów w Kaliszu. W 1935 r. w Lublinie otrzymał święcenia kapłańskie. We Lwowie odbył trzecią probację. Następnie został skierowany do Wilna, gdzie pracował jako pedagog i wychowawca w gimnazjum jezuickim. Od 1936 r. pełnił tam funkcję prefekta. Pracował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, gdzie wykładał teologię dogmatyczną.

Podczas okupacji niemieckiej prowadził tajne nauczanie religii w kościelnej zakrystii w roku szkolnym 1940/1941. Następnie z polecenia arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego wyjechał z Wilna i objął probostwo w Rakowie, który znajdował się na północnym obszarze Puszczy Nalibockiej.

Tuż po wojnie przez trzy lata pełnił funkcję superiora kolegium jezuickiego oraz był prefektem w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Piotrkowie Trybunalskim. Następnie został superiorem oraz proboszczem parafii św. Andrzeja Boboli, potem parafii przy ul. Narbutta w Warszawie. Od 1976 r. jako emerytowany duchowny przebywał w jezuickich placówkach w Szczecinie, Łodzi i Gdyni.

Krucjata Eucharystyczna – moderator

Jego plebania w Rakowie była punktem kontaktowym. Plony z gospodarstwa należącego do parafii przeznaczał na organizację pomocy żywnościowej dla rodzin partyzantów.

W 1949 r. został zmuszony przez władze komunistyczne do wyjazdu do Szczecina. Rok później odebrano mu prawo do sprawowania posługi duszpasterstwa akademickiego.

W trakcie pobytu w Wilnie w latach przedwojennych opracował Katechizm nauki religii – podręcznik dla uczniów zatwierdzony do użytku szkolnego.

Akta Głównej Komisji Weryfikacyjnej ze zbiorów Studium Polski Podziemnej w Londynie, sygn. KW2-3478.

„Wileńskie Rozmaitości”, 1999, nr 6 (56), s. 8.