W latach 1915 – 1919 uczeń liceum humanistycznego Księży Salezjanów w Aleksandrowie Kujawskim.

W latach 1919 – 1920 jako ochotnik służy w 31 Pułku Strzelców Kaniowskich. Dowódca 27 pułku ułanów AK im. Króla Stefana Batorego. Uczestnik bitwy Warszawskiej m.in. brał udział w bitwie pod Ossowem – Radzyminem. W 1924 roku ukończył, jako prymus szkołę dla podoficerów zawodowych i chorążych przy 9 Samodzielnej Brygadzie Kawalerii w Baranowiczach zostając szefem szkoły podoficerskiej dla ułanów poborowych w Nieświeżu.

Kampanię wrześniową odbył w 27 Pułku Ułanów im. Stefana Batorego z Nieświeża, wchodzącym w skład Brygady Nowogródzkiej gen. Wł. Andersa. W czasie walk został ciężko ranny, awansowany na stopień chorążego i odznaczony Orderem V.M przez gen. Wł. Andersa.

Dowódca dywizjonu Kawalerii w Zgrupowaniu Stołpecko – Nalibockim, w pułku “Palmiry – Młociny” w Grupy Kampinos, w lasach kieleckich w 25 pułku piechoty, ostatni dowódca 27 Pułku Ułanów AK im. Króla Stefana Batorego 1942 – 1945 r.

Wraz ze swoją drużyną harcerską im. R. Traugutta uczestniczył w rozbrajaniu niemieckich żołnierzy na Dworcu Głównym w Aleksandrowie Kujawskim i na Rynku w Inowrocławiu.

W 1941 r. zorganizował w Nieświeżu tajną placówkę pod nazwą “Strażnica”, “Niedźwiedzica” będąc jej pierwszym komendantem (Wachlarz IV.) W 02.1942 roku zorganizuje pluton zwiadu kawalerii, który wszedł w skład Polskiego Oddziału Partyzanckiego. Był dowódca dywizjonu Kawalerii w Zgrupowaniu Stołpecko – Nalibockim, w pułku “Palmiry – Młociny” w Grupie Kampinos. Brał udział w akcjach na garnizon niemiecki w Iwieńcu i miejscowe lotnisko polowe dniu 19.06.1943 r. Dywizjon kawalerii rozbudował do 27 Pułku Ułanów AK im. Króla Stefana Batorego – którego był ostatnim dowódcą w latach 1942 – 1945 r. W Puszczy Nalibockiej walczył wspólnie z partyzantami sowieckimi do czasu ich zdrady.

Z końcem 06.1944 r. przeszedł ze zgrupowaniem Stołpecko – Nalibockim do Dziekanowa Polskiego nad Wisłą, a stamtąd, 29.07.1944 r. do Puszczy Kampinoskiej. Brał czynny udział we wszystkich walkach i potyczkach z wrogiem na trenie Puszczy Kampinoskiej. Odbierał alianckie zrzuty i zaopatrzenia w żywiec zgrupowania i ludności lasów kampinoskich.

Walczył na Kielecczyźnie.

Dowódca zwiadu konnego, a później Dywizjonu Kawalerii 27 p. uł. Zgrupowania Stołpeckiego AK w okresie od 19.06.1943 r. do 29.09.1944 r.

Pod koniec Powstania Warszawskiego, opuścił z pułkiem kawalerii Niepodległą Rzeczpospolitą Kampinoską kierując się wraz z por. Doliną w lasy kieleckie. Po drodze walczył w bitwie Jaktorowskiej (29.09.1944) przebijając się wraz z swoją grupą (około 100 ułanów – w tym również kobiety) w ostatniej szarży kawalerii polskiej z podwójnego niemieckiego okrążenia. Potem walczył w lasach piotrkowsko – opoczyńskich III/25 pp. mjr. Rudolfa Majewskiego ps. Leśniak. Ostatnie walki i bitwy toczył na ziemi powiatu Opoczyńskiego. W czasie wojny był trzykrotnie ranny.

Urlopowany z końcem wojny, ranny i chory ukrywał się w domu rodziny akowców Jana i Katarzyny Dorocińskich.

Ukrywał się przez długie lata przed aparatem represji. Taka sytuacja trwa do 1959 roku. 12.01.1959 roku w miejscu jego pracy, w Krzeszowicach – Czatkowicach został aresztowany przez funkcjonariuszy SB – MO. W pokazowym procesie (1959/1960) dla “zdrajców narodu i zbrodniarzy faszystowskich” został skazany na karę śmierci, zamienioną (był więziony przez rok w celi śmierci) na 15 lat ciężkiego więzienia. Więzienie opuścił po 10,5 roku z powodu złego stanu zdrowia.

Krzyż Srebrny Virtuti Militari. (2 krotnie, za 1939 i 1945),
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
Krzyż Walecznych (3 krotnie, za 1920, 1939, 1945),
Krzyż Zasługi z Mieczami; Złoty i Brązowy (2 krotnie),
Krzyż Zasługi – Srebrny,
Krzyż Zasługi – Brązowy 2 krotnie,
Krzyż Armii Krajowej,
Warszawski Krzyż Powstańczy AK,
Krzyż AK “Jerzyki”,
Krzyż Partyzancki

Odznaka – Krzyż Harcerski II RP – stopień Drużynowy,
Odznaka Honorowa za Front Litewsko – Białoruski Wschód “Gryf”,
Odznaka 31 Pułku Strzelców Kaniowskich,
Odznaka Honorowa 27 pułku ułanów im. Króla Stefana Batorego – 1920,
Odznaka Strzelecka – Złota,
Odznaka Strzelecka – Srebrna,
Odznaka Strzelecka – Brązowa,
Odznaka AK “Grupy Kampinos” – 1944.

Po wyjściu z więzienia (w 06.1969 r.) w 1975 roku spisał swoje wojenne wspomnienia pt. “Straszny Dwór”.

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW III/618.40.11;

Spis żołnierzy Zgrupowania Stołpecko-Nalibockiego Armii Krajowej, Grzybowski W. (oprac.), Wydanie II, Warszawa 2014, s. 49.

W 03.2005 r. został pośmiertnie uznany niewinnym popełnionych zarzutów, w wydanym wyroku sądu krakowskiego i całkowicie zrehabilitowany.  W 2011 roku jego syn odebrał przyznany mu przez Prezydenta RP – Lecha Kaczyńskiego pośmiertnie, Order, Krzyż Komandorski OOP.

W 2009 roku na cmentarzu partyzantów AK we wsi puszczańskiej Wiersze została odsłonięta Honorowa Tablica Pamięci poświęcona kawalerzystom 27 puł. AK i jego dowódcy.