Uczęszczał do gimnazjum w Brześciu, maturę złożył w 1928 roku. Rozpoczął studia na Wydziale Prawa w Wilnie, lecz zrezygnował z nich po kilku miesiącach. W latach 1929-1935 uczył się jednocześnie w Szkole Podchorążych Sanitarnych w Warszawie i na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Studia ukończył z tytułem doktora medycyny.

Został przydzielony jako lekarz do 3 Pułku Strzelców Podhalańskich, oraz garnizonu w Białej i w Bielsku. W 03.1938 roku przeniesiono go do 9 Pułku Ułanów Małopolskich w Trembowli.

Do 09.1939 roku służył w 9 pu. Uczestniczył w kampanii wrześniowej i trafił do niemieckiej niewoli.

Po powrocie z łagru w 1947 roku, został powołany do ludowego Wojska Polskiego. Służył do 05.1950 roku na stanowisku komendanta Wojskowego Szpitala Okręgowego w Warszawie.

W przerwie między studiami pracował jako robotnik. W okresie od 05.1935 do 01.1936 roku odbywał staż w I Szpitalu Okręgowym w Warszawie.

Po zakończeniu służby wojskowej podjął pracę jako lekarz. Przeszedł na emeryturę w 1977 roku. Po emeryturze pracował jeszcze w zawodzie na pół etatu oraz społecznie w warszawskiej przychodni dla żołnierzy AK.

Po ucieczce z niewoli wyjechał na Podhale, wstąpił do SZP i ZWZ pod pseudonimem Lubicz.

Cichociemny. Do Polski został zrzucony w nocy z 27/28.12.1941 r., otrzymał przydział do „Wachlarza” jako dowódca III Odcinka. Uczestniczył w akcjach likwidacyjnych, sam przeprowadził też akcję z 10/11.04.1942 r., której celem było zniszczenie monitora rzecznego polskiej Marynarki Wojennej, który mógł być wykorzystany przez Niemców. Później został instruktorem w szkole dywersji „Zagajnik” przy Kedywie Komendy Głównej AK. Następnie w 05.1942 r. przeniesiono go do Kedywu Obszaru Brześć AK, gdzie przejął jako pełniący obowiązki, stanowisko szefa Kedywu Obszaru Brześć AK. Od maja 1944 r. był dowódcą 84 pp w 30 Dywizji Piechoty AK Okręgu Brześć AK. Podczas walki pod Mańczakami został ciężko ranny.

Dowódca III Odcinka „Wachlarza”, instruktor w szkole dywersji, pełniący obowiązki szefa Kedywu Obszaru Brześć, dowódca 84 pp w 30 DP.

W Powstaniu Warszawskim pełnił funkcję zastępcy szefa Komendy Obwodu Mokotów.

W styczniu wyjechał jako kurier do Budapesztu. Następnie wyruszył do Francji, wstąpił do 3 DP i pełnił funkcję dowódcy kompanii w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego, a później dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 1 Brygadzie Strzelców oraz przeszedł szkolenie dla cichociemnych.

W 11.1942 r. został zatrzymany pod Dawidgródkiem i aresztowany przez białoruską milicję, a następnie przekazany Niemcom. Podczas pobytu w więzieniu w Stolinie i Pińsku był wielokrotnie bity i torturowany. Został odbity w akcji 18.01.1943 roku przez oddział Jana Piwnika ps. Ponurego.

We 09.1944 r. został aresztowany przez Sowietów, trafił do więzienia, a następnie do łagru. Do Polski powrócił w 11.1947 r.

Od 1950 roku był inwigilowany przez służby bezpieczeństwa, został zarejestrowany jako tajny współpracownik  i skierowany do rozpracowania środowisk kombatanckich.

Order Wojenny Virtuti Militari V Klasy (dwukrotnie)

Krzyż Walecznych (dwukrotnie)

Krzyż Zasługi z Mieczami

Autor książek Lekarz nie przyjmuje i Ankieta cichociemnego.

„Alfred Paczkowski – Cichociemny”, [online:] http://elitadywersji.org/alfred-paczkowski-cichociemny/ (dostęp 11.06.2021 r.);

Chlebowski C., Wachlarz, Warszawa 1990, s. 433;

Tochman K., Słownik biograficzny, Rzeszów 2002, s.;

Tucholski J., Cichociemni, Warszawa 1985, s. 379;

Tucholski J., Cichociemni i spadochroniarze 1941-1956, Warszawa 2009, s. 27, 34-36, 43-47, 181, 236.