Studia rozpoczął na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych we Lwowie w 1913 r. Naukę kontynuował w Krakowie na Wydziale Medycznym na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W momencie wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, gdzie był dowódcą między innymi 5 pp III batalionie. Po opuszczeniu obozu dla internowanych pozostał w konspiracji, wstępując do Polskiej Organizacji Wojskowej. Będąc w POW działał między innymi na terenie Moskwy, za co został trzykrotnie aresztowany przez władzę bolszewickie.

W okresie kształtowania się II Rzeczypospolitej, ponownie powierzono mu dowództwo nad 5 pp. Legionów. Jako dowódca 5 pp. wspomógł płk.Stachiewicza, który walczył z Ukraińcami o Przemyśl. Ponadto 19.11.1918 r. udzielił  odsieczy dla walczącego Lwowa, a w okresie wojny polsko-bolszewickiej dowodził brygadą w 1 Dywizji Piechoty Legionów. W kolejnych latach tj. 1924 r. uzyskał nominację na dowódcę 19 Dywizji Piechoty w Wilnie oraz awans na generała brygady ze starszeństwem. Kolejną nominację otrzymał 17.03.1927 r., otrzymując stanowisko dowódcy dywizji oraz szefa Biura Personalnego Ministra Spraw Wojskowych. W tym samym czasie został również przewodniczącym Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Dwa lata później tj. 21.03.1929 r. otrzymał dowództwo nad 25 Dywizją Piechoty. W kolejnych latach swojej kariery wojskowej, obejmował dowództwo następująco: nad Okręgiem Korpusu nr III w Grodnie, Okręgiem Korpusu nr VI we Lwowie oraz nad Okręgiem Korpusu nr VIII w Toruniu. Na stanowisku dowódcy Okręgu Korpusu pozostał do 11.09.1939 r.

Od 11.09.1939 r. dowodził 15 i 27 Dywizją Piechoty, które wchodziły w skład Armii “Pomorze”. Po zakończeniu kampanii wrześniowej, stanął na czele konspiracyjnej organizacji wojskowej SZP.

Pozostając na emigracji w 1954 r. został Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych oraz ministrem obrony narodowej w rządzie Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie.

Po zakończeniu wojny pozostał w Anglii, pracując w fabryce sprzętu radiowym.

Należał między innymi do Polskiej Partii Socjalistyczno-Frakcyjnej Rewolucyjnej, Związku Wali Czynnej oraz do Związku Strzeleckiego.

Komendant Obszaru Lwów.

W 08.1941 r. wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR, obejmując dowództwo 6 Dywizji Piechoty “Lwów”. Będąc w Armii Polskiej, otrzymał stanowisko zastępcy dowódcy, generała dywizji Władysława Andersa. Ponad to powierzono mu również funkcję dowódcy Jednostek Wojskowych na Środkowym Wschodzie oraz stanowisko dowódcy III Korpusu Polskiego od 08.1944 r. Następnie od 12.1944 r. do 08.1946 r. będąc do dyspozycji Ministra Obrony Narodowej, odpowiedzialny był za “sprawy specjalne”.   

Został aresztowany przez NKWD w 03.1940 r. jako Tadeusz Mirowy. Będąc nadal pod sfałszowanym nazwiskiem wywieziony został do łagru pod Workutę. Po ujawnieniu przez sowietów jego prawdziwej tożsamości, przeniesiony został do więzienia na Łubiance. 

Order Orła Białego,
Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari, 
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari,

Krzyż Komandorowski Orderu Odrodzenia Polski,

Krzyż Niepodległości z Mieczami,

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,

Krzyż Walecznych- czterokrotnie nadany,

Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami-dwukrotnie nadany,

Medal Pamiątkowy za wojnę 1918-1921,

Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości,

Odznaka za Rany Kontuzje, Znak oficerski “Parasol”,

Odznaka “Za wierną służbę”,

Legia Honorowa V klasy- Francja,

Order Łaźni III klasy- W.Brytania,

Krzyż Walki Orderu Korony Rumuni,

Order Trzech Gwiazd II klasy- Łotwa,

Order Białego Orła III klasy- Jugosławia.

Bargiełowski D., Po trzykroć pierwszy. Michał Tokarzewski-Karaszewicz. Generał broni, teozof, wolnomularz, kapłan Kościoła liberalnokatolickiego. Tom 1. Warszawa 2000. ​ Tom 2. Warszawa 2001. ​ Tom 3. Warszawa 2002;

Fundacja CDCN, Wykaz fotografii i filmów ze zbioru Jerzego Węgierskiego dotyczących organizacji konspiracyjnych okresu wojny i okupacji na terenie Małopolski Wschodniej, nr 0077, 0077-D, 0015-D;

Kryska-Karski T., Żurakowski St., Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991;

Mierzwiński Z., Generałowie II Rzeczypospolitej. Warszawa 1990, s.323-331;

Spórna M., Słownik najsłynniejszych wodzów i dowódców polskich, Kraków 2006;

Stawecki P., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994;

Węgierski J., Obsada osobowa lwowskiego obszaru SZP-ZWZ-AK-NIE w latach 1939-1945, Kraków 2000, s. 12.