Służył w 9 p. uł. w Trembowli, następnie do 1939 r. był dowódcą szwadronu w 21 p. uł. w Równem.

Podczas Wojny Obronnej pozostawiony w garnizonie 21 p. uł., który wszedł do utworzonego 13 września 1939 r.  zgrupowania kawalerii ppłk. Kazimierza Halickiego, a następnie do organizowanej w Łucku grupy gen. bryg. Piotra Skuratowicza.

22 marca 1942 r. został skierowany przez komendę Obszaru Lwowskiego do Czortkowa, do którego przybył w połowie kwietnia 1942 r. Objął tam stanowisko komendanta Inspektoratu Czortków i był nim do 25 września 1942 r. (według innych danych do marca lub lipca 1942 r.). Od lipca lub września 1942 r. do stycznia 1943 r. pełnił funkcję szefa sztabu Inspektoratu Tarnopol. W styczniu 1943 r. został przeniesiony na stanowisko szefa sztabu Okręgu Tarnopol, pełnił tę funkcję do marca 1944 r. Płk. Studziński wyjeżdżając do Lwowa przekazał mu dowództwo nad Okręgiem w połowie marca 1944 r. Funkcję tę pełnił do czasu aresztowania przez NKWD w grudniu 1944 r.

Komendant Inspektoratu Czortków, szef sztabu Inspektoratu Tarnopol, komendant Okręgu Tarnopol

Po akcji “Burza” w sierpniu 1944 r. został mianowany komendantem “NIE” Okręgu Tarnopol i pozostał na tym stanowisku do grudnia 1944 r.

Podczas “Burzy” postanowił przenieść siedzibę komendy Okręgu do wsi Chodaczków Wielki.

Został aresztowany w grudniu 1944 r. przez NKWD w mieszkaniu emerytowanego wachmistrza Sokołowskiego. Został wydany przez konfidenta z szeregów AK – Ludwika Sawickiego. Po krótkim pobycie w więzieniu w Czortkowie zesłany w głąb Syberii, gdzie zmarł w nieznanych okolicznościach. Jeszcze w lipcu 1946 r. Józef Opacki informował, że Major przebywa w Polsce.

Balbus T., “Ostatni kapitanowie”. Epilog Komendy Obszaru Lwowskiego “Nie” ewakuowanej na ziemie zachodnie Polski, “Pamięć i Sprawiedliwość”, nr 1/2, 2002, s. 159;

BJ, sekcja rękopisów, P. Woźniak, Z niw i ugorów mego życia, t. II, sygn. akc. 9/85, s. 139, 142, 210;

CDCN, Archiwum Tarnopolskie Czesława Blicharskiego, Cz. Blicharski, Słownik Biograficzny Tarnopolan, t. VI, sygn. 1320/6/1F, s. 1300;

CDCN, Archiwum Tarnopolskie Czesława Blicharskiego, P. Woźniak, Armia Krajowa Okręg Tarnopolski, sygn. akc. 1320/5/5, s. 63, 103, 183, 254, 257;

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW I/0917;

Mazur G., Okręg Tarnopol Armii Krajowej, [w:] Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, (red.) K. Komorowski, Warszawa 1996, s. 303;

Mazur G., Z dziejów Okręgu ZWZ-AK Tarnopol, “Kierunki” nr 10 (1587);

Pempel S., ZWZ-AK we Lwowie: 1939-1945, Warszawa 1990, s. 125;

Relacja Bronisława Żeglina, Elbląg 1988, maszynopis w zbiorach CDCN – BJ, sygn. 5-2, s. 8, 10;

Relacja Stanisława Czarnieckiego. Organizacja Inspektoratu AK – Czortków, maszynopis w zbiorach CDCN – BJ, sygn. 5/2, s. 5;

Rychter J., Spis dowódców ZWZ-AK, (bdmw), rękopis w zbiorach MAK;

Węgierski J., Armia Krajowa w okręgach Stanisławów i Tarnopol, Kraków 1996, s. 119, 150, 216, 245, 264, 267, 268;

Węgierski J., W lwowskiej Armii Krajowej, Warszawa 1989, s. 257.

W relacji Winiarskiego Huberta ps. “Vis” znajduje się następujące stwierdzenie: “W łagrze w Tajszczecie 1948 r. spotkałem niejakiego Jerzego Krynickiego, który z opisu mógł być majorem Zawadzkim ps. Soroka. Krynicki dzięki doskonałej znajomości j. rosyjskiego był traktowany lepiej od pozostałych skazańców, a pobyt w danym obozie był nieco dłuższy (dochodzący do 3 lat). O dalszych Krynickiego losach nic nie wiadomo Winiarskiemu, gdyż przeniesiono go do innego obozu.