Uczęszczał do gimnazjum w Tarnobrzegu, gdzie w 1930 r. zdał maturę.

Służył w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie-Ostrowi Mazowieckiej, którą ukończył w 1933 r. w stopniu podporucznika. Otrzymał przydział do 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku. W 1936 r. został wysłany do Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie, a następnie awansowany do stopnia porucznika. Po jego ukończeniu służył kolejno w 4 batalionie pancernym w Brześciu nad Bugiem i 7 batalionie pancernym w Grodnie.

Uczestniczył w wojnie obronnej jako dowódca szwadronu techniczno-gospodarczego w 33 Dywizjonie Pancernym, który działał w ramach Wileńskiej Brygady Kawalerii. Po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim dostał się do niewoli niemieckiej, ale zdołał z niej uciec i dotarł do Przemyśla.

Współorganizował 17-osobowy Oddział Lotny im. Króla Bolesława Chrobrego AK. Od początku 09.1943 roku dowodził oddziałem partyzanckim AK działającym w rejonie Sużan. Od 12.1943 do 02.1944 współdziałał z 6 Wileńską Brygadą AK.

Komendant, dowódca Brygady

Brygada “Szczerbca” według rozkazu miała zdobyć wraz z innymi oddziałami Zgrupowania nr 1 Okręgu Wilno AK ppłk. “Pohoreckiego” wschodnie linie obrony niemieckiej miasta. 7.07 3 Brygada stoczyła walkę z załogą niemieckiego pociągu niedaleko przystanku kolejowego Kolonii Wileńskiej i pod Belmontem.

19.03.1941 r. został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu w Wilnie. Podczas przygotowywania transportu kolejowego w głąb ZSRR został uwolniony 23.06 tego roku przez polskich kolejarzy, którzy odczepili kilka ostatnich wagonów z więźniami.

17.07.1944 r. na odprawie oficerów AK w Boguszach został ponownie aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu na Łukiszkach w Wilnie, a następnie przewieziony na wschód do ZSRR, gdzie przebywał od 11.09.1944 w obozie NKWD nr 178 w Diagilewie pod Riazaniem. 22.03.1946 r. udało mu się zbiec z obozu NKWD w Diagilewie w towarzystwie kpt. Jana Mickunasa ps. Sterling i ppor. Leonarda Stacewicza ps. Sęk (była to jedna z nielicznych udanych i najbardziej znanych ucieczek) i dotrzeć do Wilna, skąd przybył transportem repatriacyjnym do Łodzi.

10.07.1948 r. w Łodzi, został aresztowany przez UB pod fałszywym zarzutem działalności konspiracyjnej w ramach Ośrodka Mobilizacyjnego Wileńskiego Okręgu AK mjr Antoniego Olechnowicza “Pohoreckiego”. Oskarżono go również o współpracę z Niemcami w zwalczaniu partyzantki sowieckiej na Wileńszczyźnie. Po brutalnym śledztwie i po spreparowanym procesie 13.02.1951 r. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go na karę śmierci. 11.05.1951 r. został stracony w więzieniu mokotowskim.

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – dwukrotnie
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
Krzyż Walecznych

Adamska J., Matusewicz S., Świda L., Miejsca bitew i mogiły żołnierzy Okręgu Wileńskiego Armii Krajowej, Bydgoszcz 1996, s. 11;

Balbus T., Szczerbcowa Brygada, Warszawa 2020, passim;

Balbus T., Korab : wilniuk klasyczny, Wrocław 2012, s.68, 174, 177, 187-189, 191, 192, 196, 206, 207, 210, 212, 215, 220, 221, 230, 254, 262, 283, 288, 298, 302, 319, 323-325, 337, 338, 346, 350, 352, 354, 356, 365, 388, 440, 475, 483, 545;

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW III/0618.28;

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW III/618.32.02;

Fróg Gracjan Klaudiusz, [w:] “Encyklopedia Ziemi Wileńskiej. Wileński Słownik Biograficzny”, t. 1, (red.) Dubowik H., Malinowski L. J., Bydgoszcz 2008, s. 117;

Krajewski K., “Szlakiem Narbutta” Organ Polskich Sił Zbrojnych Ziemi Lidzkiej – Czasopismo Ziemi Lidzkiej 1943-1945, Warszawa 2015, s. 187;

“Orzeł Biały”, 2019, R. XXX, nr 7 (331), s. 9, 13;

“Orzeł Biały”, 2020, R. XXXI, nr 7 (343), s. 4;

Słownik Polski Walczącej na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej, t. 1, (red.) Malinowski J., Bydgoszcz 1995, s. 2-3;

Spis 3 Wileńskiej Brygady AK, (bdmw), maszynopis w zbiorach Archiwum Muzeum Okręgu Wileńskiego AK “Wiano” w Łodzi;

Szwedo B., Kawalerowie Orderu Virtuti Militari Ziemi Tarnobrzeskiej, Tarnobrzeg 2001, s. 32-36;

Widejko J., Wspomnienia najmłodszego partyzanta III Partyzanckiej Brygady AK “Szczerbca” i Samoobrony Wileńskiej AK “Komara” w latach od I 1944 r. do III 1945 r., Kraków 2005, s. 15;

“Wileńskie Rozmaitości”, 1997,  nr 5 (43).