W latach 1910-1914 uczył się w Seminarium Nauczycielskim w Ursynowie.

Od 1 maja 1920 roku służył w Wojsku Polskim:

• od 1 maja 1920: referent w służbie łączności Dowództwa Okręgu Generalnego Pomorze,
• od 10 sierpnia 1923: dowódca lokalnego (samodzielnego) plutonu telegraficznego w Toruniu,
• od 1 lipca 1924: 1 pułk łączności,
• od 30 sierpnia 1927 do 20 lutego 1928: referent w Szefostwie Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu nr VIII, a następnie w Departamencie Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych,
• od 1 listopada 1928: referent w Wojskowych Zakładach Zaopatrzenia Inżynierii,
• od 20 lutego 1934: dowódca kompanii szkolnej w Centrum Wyszkolenia Łączności; Kierownictwo Zaopatrzenia Technicznego
• czerwiec 1934: dowódca kompanii szkolnej w 1 batalionie telegraficznym w Zegrzu,
• od 23 kwietnia 1935: referent łączności w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych,
• od 15 kwietnia 1937: szef łączności w Brygadzie KOP „Grodno” (do sierpnia 1938),
• od września 1938: zarządca Głównej Składnicy Wojsk Łączności.

W czasie kampanii wrześniowej nadal pełnił funkcję zarządcy Głównej Składnicy Wojsk Łączności.

Pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej w Wiznie, a następnie w Zawadach.

Pracował jako nauczyciel w Hutkach w powiecie Częstochowa.

Od 03.1940 roku do końca kwietnia 1942 roku przypuszczalnie był szefem łączności w Komendzie Głównej Narodowej Organizacji Wojskowej. Według innych źródeł od 15.01.1940 roku należał do ZWZ w Warszawie.

Jako szef łączności operacyjnej w Komendzie Obszaru Lwów doprowadził do nawiązania jednostronnej łączności radiowej między Lwowem a Komendą Główną Armii Krajowej.

Szef łączności Obszaru Lwowskiego (od 05.1942 r.)

Brał udział w Powstaniu Warszawskim.

Jego żona Józefa z domu Butkiewicz (ps. „Irena”) była łączniczką w szefostwie łączności Dowództwa Lotnictwa KG AK w Warszawie. Jego syn Janusz Edmund (ur. 1922) był żołnierzem Armii Krajowej o pseudonimie „Fred”. Brał udział w Powstaniu Warszawskim jako saper. Zmarł 29 września 1944 w wyniku rany odniesionej 18 września.

1.11.1917 roku wstąpił do I Korpusu gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Po jego rozwiązaniu powrócił do Łomży, gdzie wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.

W 08.1914 roku został powołany do armii rosyjskiej. Początkowo służył w 1 zapasowym batalionie telegraficznym w Moskwie. Od maja do 10. 1916 roku kształcił się w Aleksandryjskiej Szkole Wojskowej w Moskwie. Po ukończeniu szkoły do 02.1917 roku należał do 168 zapasowego batalionu piechoty, a następnie do 11.1917 roku był oficerem kompanii 71 lub 74 pułku piechoty.

Został aresztowany w lipcu 1943 roku. Następnie wysłano go do obozu koncentracyjnego. Udało mu się jednak uciec z transportu. Po upadku Powstania Warszawskiego, w którym wziął udział, został wysłany do oflagu II C Woldenberg. Przebywał tam do 30.01.1945 roku.

Srebrny Krzyż Zasługi (1936), Krzyż Walecznych (1944)

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW I/0225;

Fundacja CDCN, Wykaz fotografii i filmów ze zbioru Jerzego Węgierskiego dotyczących organizacji konspiracyjnych okresu wojny i okupacji na terenie Małopolski Wschodniej, nr 0402D;

Mazur G., Skwara J., Węgierski J., Kronika 2350 dni wojny i okupacji Lwowa 1 IX 1939 – 5 II 1946, Katowice 2007, s. 278, 347, 378;

Mazur G., Węgierski J., Konspiracja lwowska 1939-1944: słownik biograficzny, Katowice 1997, s. 59-60;

Pempel S., ZWZ-AK we Lwowie: 1939-1945, Warszawa 1990, s. 66, 85, 90;

Rychter J., Spis dowódców ZWZ-AK, (bdmw), rękopis w zbiorach MAK;

Węgierski J., W lwowskiej Armii Krajowej, Warszawa 1989, s. 27, 44, 249.

W październiku 1945 r. uległ bardzo ciężkiemu wypadkowi w Warszawie, w wyniku którego stracił mowę oraz zaczął cierpieć na częściowy paraliż.