W 1939 roku ukończył Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej.

Był projektantem w Sekcji Budowy Ogródków Jordanowskich w Urzędzie Wojewódzkim w Katowicach oraz w urzędzie miasta Wilna.

Zajął się pracą naukowo-dydaktyczną, łączył obowiązki na uczelni z działalnością projektową. W 1945 zamieszkał w Białymstoku, gdzie pracował jako nauczyciel w Państwowym Liceum Budowlanym. Był równocześnie naczelnikiem wydziału Zarządu Miejskiego w Białymstoku. Od 1948 roku pracował w gdańskiej Politechnice, równocześnie był kierownikiem zespołu w Biurze Planowania. W 1954 roku przeniósł się do Wrocławia, gdzie w latach 1954-1960 roku pełnił funkcję głównego architekta miasta oraz prowadził zajęcia na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Był tam zastępcą profesora, starszym wykładowcą, wreszcie docentem etatowym. W 1966 roku objął funkcję dziekana Wydziału Architektury, ale stanowisko utracił w 1968 roku na skutek represji za obronę studentów w czasie ich strajków marcowych. W 1970 roku zaczął pracę na Politechnice Szczecińskiej. Jako docent etatowy, a od 1973 roku profesor, kierował Zakładem Urbanistyki i Planowania Przestrzennego Instytutu Architektury i Planowania Przestrzennego. Od 1972 roku był również zastępcą dyrektora Instytutu Architektury i Planowania Przestrzennego oraz kierownikiem podyplomowego studium planowania przestrzennego. Przeszedł na emeryturę w 1983 roku.

Był harcerzem 23 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej “Pomarańczarnia”. Sprawował funkcję zastępcy drużynowego. Był jednym z pierwszych harcerskich wychowawców późniejszych bohaterów Szarych Szeregów, m.in. Tadeusza Zawadzkiego “Zośki”.

Był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich i Towarzystwa Urbanistów Polskich. Uczestniczył w pracach Komitetu Architektury i Urbanistyki Polskiej Akademii Nauk oraz innych gremiów naukowych.

Szef szkolenia w pomocniczej służbie wojskowej i kolportażu prasy podziemnej Szarych Szeregów na Wileńszczyźnie. Szef zastępu wywiadowczego 7 Warszawska Drużyna Harcerzy.

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Złoty Krzyż Zasługi

Odznaka Gryfa Pomorskiego

Był autorem 50 opracowań, w tym książek, monografii i skryptów, dotyczących planowania regionalnego oraz terenów zielonych. Był uczestnikiem wielu krajowych i zagranicznych konferencji naukowych, a pod jego kierownictwem doktorat obroniło 12 osób. Zrecenzował 39 prac doktorskich, 8 rozpraw habilitacyjnych i 5 wniosków o nominacje profesorskie.

Politechnika Szczecińska. Uczelnia i ludzie w półwieczu 1946-1996, (red.) Szargut B., Szczecin 1996, s. 79-80;

Rychter J., Spis dowódców ZWZ-AK, (bdmw), rękopis w zbiorach MAK;

Słownik Polski Walczącej na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej, t. 4, (red.) Malinowski J., Bydgoszcz 1995, s. 206-207.

Jest patronem corocznej nagrody ufundowanej przez Oddział Stowarzyszenia Architektów Polskich w Szczecinie, przyznawanej za najlepszą pracę dyplomową obronioną w Instytucie Architektury i Planowania Przestrzennego Politechniki Szczecińskiej.