W 1948 r. zdał maturę.

W 1956 r. po wyjściu na wolność rozpoczął studia medyczne na Akademii Medycznej w Warszawie.

Od 1938 r. do był uczniem Korpusu Kadetów nr 1 im. J. Piłsudskiego we Lwowie.

W 1948 r. rozpoczął pracę w Okręgowym Urzędzie Likwidacyjnym w Krakowie.

Po ukończeniu studiów pracował jako chirurg m.in. w Szpitalu Przemienienia Pańskiego.

W ostatnich miesiącach 1943 r. wyjechał jako członek komórki likwidacyjnej Kedywu do Brześcia, a w styczniu 1944 r. wstąpił do oddziału partyzanckiego pod dowództwem „Czarnego” działającego na terenie Pińska, Brześcia, Kobrynia. W kolejnych miesiącach brał z odziałem udział we wspólnych walkach z armią radziecką przeciwko Niemcom. W czasie jednej z potyczek został ranny i trafił do szpitala.

Od 1941 r. działał w konspiracji na terenie Krakowa i Małopolski, a pod koniec 1942 r. skierowany został do Warszawy, gdzie działał w strukturach Armii Krajowej.

W lutym 1945 r. dotarł do Krakowa, gdzie ponownie włączył się w działalność konspiracyjną.

Po uciecze z więzienia w 1946 r. związał się z oddziałem Józefa Kurasia „Ognia”. W lutym 1947 r. pod fałszywym nazwiskiem ujawnił swoją konspiracyjną działalność przed komisją ds. amnestii w Nowym Targu i w Krakowie.

W 1951 r. wyjechał do Warszawy, gdzie ponownie nawiązał kontakty z podziemiem niepodległościowym.

We wrześniu 1945 r. ze względu na swoją działalność konspiracyjną został  aresztowany i skazany za rozpowszechnianie fałszywych pieniędzy na 2 lata więzienia. Osadzony został w więzieniu św. Michała w Krakowie, skąd udało mu się zbiec po jego rozbiciu przez podziemie 18 sierpnia 1946 r.

W marcu 1949 r. ponownie został aresztowany do odbycia zasądzonej wcześniej kary. Pod koniec kwietnia 1950 r. został zwolniony z więzienia, a w październiku tego samego roku został ponownie aresztowany jako podejrzany o udział w zamachach na funkcjonariuszy UB. Z powodu braku dowodów winy, śledztwo zostało umorzone, a więzienie opuścił w połowie 1951 r.

W czerwcu 1952 r. został ponownie aresztowany i oskarżony o to, że „usiłował przemocą zmienić ustrój Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”. Wyrokiem WSR w Warszawie z 21.05.1953 r. skazany został na karę 10 lat pozbawienia wolności, która przez NSW w Warszawie zmieniona została na 7 lat więzienia. Na zasadzie amnestii zwolniony z więzienia został w maju 1956 r.

Krzyż Walecznych (dwukrotnie)

Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami

Hołub C., Okręg Poleski ZWZ-AK w latach 1939-1944. Zarys dziejów, Warszawa 1991, s.;

Informacje i materiały nadesłane drogą mailową przez Pana Łukasza;

Jerzy Obstarczyk, [online:] https://bip.ipn.gov.pl/bip/form/r855850311918,Obstarczyk.html, dostęp 10.06.2024 r.;

Rychter J., Spis dowódców ZWZ-AK, (bdmw), rękopis w zbiorach MAK.

Pasjonował się taternictwem.

W 2024 r., Oddziałowe Biuro Upamiętniania Walk i Męczeństwa IPN w Warszawie sfinansowało nowy nagrobek J. Obstarczyka na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Nagrobek został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o Wolność i Niepodległość Polski.