W latach 1926–1932 studiował geodezję na Politechnice Lwowskiej. W 1934 r. uzyskał, z wynikiem bardzo dobrym, akademicki stopień inżyniera mierniczego.

W 1962 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy pt. Mikrotriangulacyjny łańcuch trójkątów jako osnowa geodezyjna przy zdjęciach dolin rzek.

W latach 1926-1932 pracował jako geodeta – najpierw u mierniczych przysięgłych w Ojcowie i Kosowie Huculskim, a następnie w magistracie miasta Lwowa. W 1933 r. został
asystentem w II Katedrze Miernictwa Politechniki Lwowskiej u prof. Wojtana. Na Politechnice pracował do 1935 r.

Następnie rozpoczął samodzielną pracę jako geodeta, obejmując stanowisko referenta technicznego w Izbie Skarbowej w Krakowie. Wykonywał liczne oryginalne prace, obejmujące koncepcje rozwiązań sieci triangulacyjnych i poligonowych – od projektu, przez pomiary, aż po wyrównanie – m.in. w Grybowie, Kosowie Huculskim, Sanoku i na Spiszu.

Od 1938 roku zatrudniony był w Izbie Skarbowej we Lwowie jako referent techniczny. W styczniu 1939 roku, wraz z rodziną, przeniósł się do Wilna, gdzie objął stanowisko inspektora mierniczego w Wojewódzkiej Komisji Klasyfikacyjnej. Prowadził tam kursy zawodowe, reorganizował wiele działań Wydziału oraz z entuzjazmem angażował się w wykorzystanie fotogrametrii przy pomiarach Polesia. Okres wojny spędził we Lwowie.

W latach 1940-41 pracuje jako główny geodeta w Ukrnieftegazstroj-u nadzorując trasowanie gazociągu Lwów – Daszawa. W okresie 1942-44 był geodetą w biurze budowlanym inż. W. Śliwińskiego. W lipcu 1944 roku zostaje starszym asystentem Politechniki Lwowskiej.

Po powrocie do Polski w 1956 roku i tzw. procesie rehabilitacyjnym rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną we Wrocławiu, w Katedrze Miernictwa Wyższej Szkoły Rolniczej. Pomimo problemów zdrowotnych – gruźlicy i licznych operacji żołądka – z ogromnym zaangażowaniem stworzył jednostkę zajmującą się współpracą z gospodarką narodową.

W latach 1959–1960 pełnił funkcję zastępcy organizatora Oddziału Geodezji i Urządzeń Rolnych. Nieprzerwanie, aż do przejścia na emeryturę, prowadził wykłady dla studentów kierunku melioracji, konsekwentnie podkreślając kluczową rolę geodezji w kształceniu inżynierów melioracji wodnych.

W 1967 roku otrzymał tytuł docenta i przez kolejne dwa lata, do 1969 roku, pełnił funkcję kierownika Katedry Geodezji Wyższej. Nadzorował prace doktorskie i magisterskie z zakresu pomiarów specjalnych.

Działał w konspiracji lwowskiej. Służył w wywiadzie politycznym sztabu Komendy Obszaru i Okręgu AK Lwów. Kierownik komórki wywiadu ds. ukraińskich organizacji niepodległościowych sieci specjalnej Oddziału II.

Wywiadowca

Został aresztowany w 1944 r.  Następnie był zesłany do Krasnojarskiego Kraju, następnie do Kazachstanu, w rejon pustyni Kara Kum. Wrócił do kraju, do Wrocławia w 1956 r.

Krzyż Walecznych (za I wojnę światową)

Medal Wolności i Zwycięstwa

Odznaka Grunwaldu

BJ, sekcja rękopisów, P. Woźniak, Z niw i ugorów mego życia, t. II, sygn. akc. 9/85, s. 145;

CDCN, Archiwum Tarnopolskie Czesława Blicharskiego, P. Woźniak, Armia Krajowa Okręg Tarnopolski, sygn. akc. 1320/5/5, s. 63;

Mazur G., Skwara J., Węgierski J., Kronika 2350 dni wojny i okupacji Lwowa 1 IX 1939 – 5 II 1946, Katowice 2007, s. 423;

Lisiewicz P., Bezimienni: Z dziejów wywiadu Armii Krajowej, Warszawa 1987;

Pempel S., ZWZ-AK we Lwowie: 1939-1945, Warszawa 1990, s. 56, 63;

Rychter J., Spis dowódców ZWZ-AK, (bdmw), rękopis w zbiorach MAK;

Stanisław Bezdek (1900-1980) [w:] Pro Memoria. Wydział Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji Akademii Rolniczej we Wrocławiu, zebrał i opracował A. Drabiński, J. Sasik, J. Sobota, Wrocław 2005, s. 14-16;

Wiak W. J., Struktura Armii Krajowej, Warszawa 2003, s. 231;

Węgierski J., Komendy Lwowskiego Obszaru i Okręgu Armii Krajowej 1941-1944, Kraków 1997, s. 126.