Uczęszczał do szkół w Zaleszczykach, a potem w okresie od 1908 do 1910 r., uczył się prywatnie w Seminarium Nauczycielskim we Lwowie.

We Lwowie ukończył Szkołę Podchorążych i objął funkcję dowódcy plutonu.

Od sierpnia 1914 r., był dowódcą plutonu, potem kompanii w I Baonie, a następnie w IV Baonie I Brygady, zaś od 1916 r. w III Baonie.

Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r., internowany i wcielony do armii austriackiej, za odmowę złożenia przysięgi na wierność cesarzowi został zdegradowany. Skierowany na kurs oficerski przy XXIII Korpusie austriackim (Borowina), gdzie przebywał od 15 sierpnia do 20 listopada 1917 r.

Dowodził plutonem w 20 pp, potem w 46 pp.

W czerwcu 1918 r. skierowany na front włoski, skąd zdezerterował.

Podjął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej – kurier w Kijowie i oficer do zleceń, od września do listopada 1918 r. dowódca okręgu POW Równe.

Po mobilizacji POW był kierownikiem posterunków wywiadowczych na tyłach armii ukraińskiej, kierował działalnością dywersyjną.

W 1919 r. został przeniesiony do 35 pp. na stanowisko dowódcy 11 kompanii. DO 1922 r. dowodził baonem w 35 pp., w jego szeregach brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

Następnie był zastępcą dowódcy 83 pp., zastępcą dowódcy 73 pp., dowódcą 38 pp.

Od maja 1939 r. dowodził Pomorską Brygadą Obrony Narodowej.

W wojnie obronnej dowodził Oddziałem Wydzielonym/Zgrupowaniem “Chojnice” powstałej na bazie dwóch baonów Pomorskiej Brygady Obrony Narodowej, 18 pułku ułanów oraz innych pododdziałów piechoty, saperów i artylerii w walkach Chojnicami i w Borach Tucholskich, a po jego rozbiciu w dn. 1-3 września 1939 r. doprowadził do Torunia grupę ok. 4 tys żołnierzy z różnych jednostek, z których utworzono improwizowany pułk piechoty nr 208. Dowodził nim do 9 września 1939 r., w walkach pod Płockiem.

Pracował jako ortopeda w Zakładach Zandrowskich.

Pod koniec 1910 r. wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich we Lwowie.

7 czerwca 1914 r. wyznaczono go na komendanta PDS w Brodach. Po wybuchu I wojny światowej wyjechał ze swymi “drużyniakami” do Krakowa, gdzie wraz z nimi wstąpił do Legionów Polskich.

Organizował komórki konspiracyjne ZWZ.

Komendant Okręgu ZWZ Wołyń.

W 31.05.1940 r. lub 07.1940 r. został ujęty w Równem przez NKWD. 13.12.1940 r. został skazany przez sąd NKWD na karę śmierci. Zginął przypuszczalnie w więzieniu sowieckim, w 06.1941 r. zamordowany przy likwidacji więzienia w Łucku, po napaści Niemców na Związek Sowiecki. Do zaaresztowania go w decydujący sposób przyczynił się sowiecki agent Bolesław Zymon, który był adiutantem Majewskiego, zdemaskowany w 1941 r.

Order Wojenny Virtuti Militari V klasy,
Krzyż Walecznych (pięciokrotnie),
Krzyż Niepodległości z Mieczami,
Złoty Krzyż Zasługi,
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,

Fijałka M., 27 WDP, Warszawa 1986, s. 17.31;

Filar W., “Burza” na Wołyniu, Warszawa 2010, s. 94-97;

Fundacja CDCN, Wykaz fotografii i filmów ze zbioru Jerzego Węgierskiego dotyczących organizacji konspiracyjnych okresu wojny i okupacji na terenie Małopolski Wschodniej, nr 0101, 0110, 0111, 0112;

Koprowski M., Obrońcy Wołynia, Poznań 2022, s. 13-32;

“Echa Polesia”, 2015 nr 1 (45), s. 35;

Rychter J., Spis dowódców ZWZ-AK, (bdmw), rękopis w zbiorach MAK;

Turowski J., Pożoga. Walki 27 Wołyńskiej Dywizji AK, Warszawa 1990, s.;

“Wewnętrzny Biuletyn Informacyjny ŚZŻAK Obszaru Lwowskiego im. Orląt Lwowskich”, 2016, nr 24, s. 20;

Węgierski J., Obsada osobowa lwowskiego obszaru SZP-ZWZ-AK-NIE w latach 1939-1945, Kraków 2000, s. 13;

Żołnierze Wołynia: działalność powojenna żołnierzy 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, (red.) Bakuniak E., Dyszkiewicz E., Warszawa 2002, s. 254.