Rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Chełmie przy ul. Hrubieszowej. Do gimnazjum uczęszczał w Baranowiczach, a po przeprowadzce w Stołpcach, następnie po roku nauki powrócił do Baranowic. W 1926 r. ponownie przeniósł się do szkoły w Stołpcach. Ukończył na Uniwersytecie Poznańskim studia prawniczo-ekonomiczne.

24.03.1945 r. rozpoczął aplikację sędziowską w okręgu Sądu Apelacyjnego w Lublinie. Przebywając w Meppen w Niemczech uczęszczał na kurs mechaników i kierowców samochodowych, otrzymując dyplom wojskowy. W Anglii podjął się nauki krawiectwa, aby otrzymać cywilny zawód. W 10.1950 r. rozpoczął naukę w Szkole Handlu Zagranicznego i Administracji Portowej dla Polaków w Londynie. W USA zapisał się na kurs partii politycznych i bibliograficzno-legislacyjny.

W 1935 roku otrzymał wezwanie od komisji kwalifikacyjnej, służbę wojskową rozpoczął od Podchorążówki Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Otrzymał przydział do 27 Pułku Ułanów w Nieświeżu. W 1938 roku otrzymał propozycję awansu z Ministerstwa Spraw Wojskowych, trafił do Korpusu Żandarmerii w Grudziądzu i został oddelegowany w szeregi 1 Plutonu Żandarmerii w Wilnie. Był dowódcą 3 batalionu w 6 Pułku Piechoty Legionów.

Wziął udział w wojnie obronnej 1939 r. jako żołnierz 3 Wileńskiej Brygady Kawalerii. Pod Kowlem dostał się w niewolę sowiecką, lecz dzięki pomocy dyrektorki szpitala udało mu się zbiec z transportu do obozu jenieckiego. W 10.1939 r. przedostał się pociągiem do Wilna, gdzie kontynuował działania.

Dołączył do 1 Dywizji Pancernej w Meppen. W 05.1946 r. dotarł do Włoch i wstąpił do 5 Kresowej Dywizji w II Korpusie gen. Andersa, otrzymał przydział do 5 Szwadronu Żandarmerii. We 09.1946 r. wyjechał do Anglii, a tam został przydzielony do 5 Wileńskiej Brygady Piechoty.

Po maturze zatrudnił się do prac ziemnych u przedsiębiorcy kolejowego. Pracował w Poleskim Urzędzie Wojewódzkim w Brześciu nad Bugiem. Odbył praktykę w wydziale przemysłowo-handlowym Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie, a następnie został przeniesiony do Starostwa. Zaproponowano mu przejście do wydziału przemysłowo-handlowego wileńskiego Urzędu Wojewódzkiego, gdzie pracował krótko i przeniósł się do Starostwa Powiatowego Wileńsko-Trockiego.

Jesienią 1939 r. najął się do pracy przy budowie torów kolejowych koło Landwarowa. Podczas drugiej okupacji sowieckiej pracował przy budowie hydroelektrowni w Turniszkach. Jesienią 1944 r. rozpoczął pracę w Instytucie Geologicznym w charakterze kierownika zespołu wiertniczego do poszukiwania wapna. Końcem roku wrócił do Wilna został zatrudniony jako chemik przez zarząd miasta, w zakładzie pompującym wodę.

23.03.1945 r. rozpoczął pracę w Lublinie na stanowisku radcy prawnego w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym. Wiosną 1948 r. podjął praktykę w firmie krawieckiej w Southampton szyjącej dla marynarzy, lecz pracował tam tylko do maja. Końcem 1949 r. został zaangażowany jako tłumacz do pomocy lekarza w Hiltingbury Hostel i pracował tak do 10.1950 r. Po przybyciu do USA w 1951 r. podjął się pracy fizycznej na ruchomej linii, a następnie został specjalistą od handlu zagranicznego w Clark Equipment Company.

Wraz z kolegami zorganizował zastęp harcerski w Baranowiczach. W Stołpcach również zaangażował się w powstanie ZHP.

Dyrektor Kongresu Polonii Amerykańskiej. Współorganizator Związku Przyjaźni Narodów Środkowo-Wschodniej Europy oraz Związku Ziem Wschodnich.

Zasłużony działacz organizacji kombatanckich na obczyźnie, należał do dwudziestu pięciu tego typu zrzeszeń. Był m.in. wieloletnim prezesem związku byłych żołnierzy AK w USA, dożywotnio otrzymał funkcję honorowego prezesa. Był współtwórcą i przewodniczącym Fundacji AK w USA, gdzie również był dożywotnim prezesem honorowym.

Razem ze swoimi podwładnymi z kampanii wrześniowej zawiązał polityczno-wojskową organizację Związek Młodzieży Chrześcijańskiej, która w wyniku rozmów z Witoldem Zahorskim, weszła w skład Komisariatu Rządu i Polskiego Związku Powstańczego. Morelewski przeprowadzał rozmowy z członkami innych organizacji w celu ich połączenia. W Wilnie spotkał się z Adamem Żółtowskim, delegatem rządu RP, od którego otrzymał dotacje na działalność konspiracyjną. Jego organizacja została włączona do SZP, a potem do ZWZ.

Został wyznaczony na prokuratora ZWZ przez Adama Obtułowicza. W 1941 roku został zaprzysiężony przez oficera służby stałej Władysława Pastuszko ps. Skiba do 3 batalionu 6 pułku piechoty legionowej. Od 06.1942 r. działał w AK. W okresie 08.1942 02.1944 pełnił obowiązki dowódcy Dywizjonu Żandarmerii i szefa bezpieczeństwa Głównej Kwatery Komendy Okręgu Wilno, podlegał wtedy bezpośrendio ppłk. Julianowi Kulikowksiego ps. Drohobycz. Równocześnie od 09.1943 do 02.1944 był oficerem do specjalnych zleceń Komendanta Okręgu Wilno Aleksandra Krzyżanowskiego ps. Wilk, a do jego obowiązków należało przyjmowanie i referowanie poczty. Następnie zagrożony aresztowaniem przez Gestapo, udał się do Zatrocza koło Trok. W 03.1944 r. otrzymał rozkaz podpisany przez ppłk. Lubosława Krzeszowskiego, który skierował go do 6 Wileńskiej Brygady AK. Dowódca Brygady włączył go w skład sztabu. Rozsądzał w sprawach spornych, z którymi mieszkańcy wioski przychodzili po pomoc do Brygady, urządzał polityczno-wojskowe pogadanki dla chłopów. Wszedł w skład drużyny żandarmerii. Brał udział w akcji Ostra Brama, a po rozwiązaniu Brygady wrócił do cywila. Końcem 1944 r. dostał rozkaz powrotu do Wilna.

Dowódca drużyny żandarmerii, szef bezpieczeństwa Głównej Kwatery Okręgu AK “Wiano”, oficer do zleceń specjalnych, emisariusz ostatniego komendanta okręgu, Antoniego Olechowicza, do WP na Zachodzie.

W 08.1945 r. otrzymał polecenie od mjr. Antoniego Olechnowicza, Komendanta Okręgu Wileńskiego, wyjazdu na Zachód.

Uczestnik walk o Wilno.

Brat Henryk -żołnierz 6 WB AK, żona Bronisława Dubowikówna – działaczka konspiracji, Wiktor Dubowik – szwagier, kierowca samochodu.

W 02.1945 r. do jego mieszkania przyszło Gestapo, nie zastając go aresztowali żonę Bronkę.

W 07.1945 r. UB przyszło do miejsca jego pracy w PUR z zamiarem aresztowania. Gdy udało mu się uniknąć zatrzymania, podjął decyzję o ucieczce i wyjechał na Ziemie Odzyskane.

Pod pseudonimem Jean Carrer wydał książkę Across the Continents in Search of Justice, gdzie zwracał m.in. uwagę na problem ignorowania przez Polaków tematyki Ziem Wschodnich. Odnośnie tej tematyki publikował artykuły w różnych periodykach, jak “Orzeł Biały”, “Zeszyty Historyczne”, “Dziennik Związkowy”.

Borodziewicz W., Szósta Wileńska Brygada AK, Warszawa 1992, s. 294, 299, 329;

Morelewski J. F., Pokolenie akowskie, Bydgoszcz 1995, s. 7, 10-11, 14, 19, 23, 26, 29, 34, 38, 55, 57-59, 63-65, 69, 74, 83-84, 89-91, 97, 98-99, 101, 106, 110, 144, 148, 150-152, 154, 160, 182, 184-185, 204, 211-213, 217, 222-223, 236, 240, 242, 252, 265, 271, 275, 282, 286, 294;

Spis 6 Wileńskiej Brygady AK (maszynopis) Archiwum Muzeum Okręgu Wileńskiego AK w Łodzi “Wiano”;

Spis dowódców ZWZ-AK Jana Rychtera w Muzeum AK w Krakowie;

“Wileńskie Rozmaitości”, 1991, nr 1 (5), s. 11;

“Wileńskie Rozmaitości”, 1993, nr 2 (16), s. 3;

Słownik Polski Walczącej na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej. Bydgoszcz 1995. T 1, s. 27-31.

Jako delegat odebrał z rąk prezydenta USA Ronalda Reagana Order “Legion of Merit”, który pośmiertnie przyznano generałowi Stefanowi Grot-Roweckiemu.