W latach 1924-1930 uczęszczał do Gimnazjum Ojców Jezuitów w Wilnie. Został tam przyjęty w grudniu 1923 r. po zdaniu egzaminu od razu do II klasy. W okresie szkolnym był zaangażowany w życie społeczności. Wówczas tworzył rysunki do gazetki szkolnej.

Po zdaniu matury wstąpił na Wydział Prawno-Ekonomiczny Uniwersytetu Poznańskiego, który ukończył w 1937 r. i został magistrem prawa.

W trakcie przerwy w odbywanych studiach prawniczych (19.09.1934 – 15.07.1935) ukończył Szkołę Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu (lokata 36/87 z wynikiem „zupełnie dobrym”), a także odbył służbę wojskową w 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich (16.07.1935 – 15.09.1935 jak dowódca plutonu CKM) oraz ćwiczenia stażowe (20.04.1936 – 30.05.1936). Został mianowany podporucznikiem rezerwy w korpusie oficerów kawalerii ze starszeństwem z dnia 1.01.1937 r. (poz. 73).

25.08.1939 r. został zmobilizowany i jako oficer 13 p. uł. wileńskich uczestniczył w walkach we wrześniu 1939 r. Walczył w ramach pułku w Wileńskiej Brygadzie Kawalerii, a następnie kawaleryjskiej Grupie Operacyjnej gen. W. Andersa. W trakcie walk w Małopolsce Wschodniej udało mu się uniknąć niewoli sowieckiej i powrócił doWilna.

Po powrocie do Wilna został zatrudniony w tamtejszym urzędzie wojewódzkim (prawdopodobnie w dziale prawnych, lub był sekretarzem wojewody wileńskiego Ludwika Bociańskiego).

W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Wilnie i w Wojtkunach, pomagał w prowadzeniu majątku Karłowszczyzna.

W czasie okupacji litewskiej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Ponieważ dzięki pracy w urzędzie wojewódzkim miał dostęp do pustych blankietów, zaopatrywał w fałszywe dokumenty oficerów ekspediowanych do Wojska Polskiego we Francji.

Początkiem 1944 r. dołączył do 6 WB AK, gdzie pełnił funkcję dowódcy plutonu, a następnie szwadronu zwiadu konnego. Poległ 9 lipca 1944 r. niedaleko Turgiel podczas ostrzału artyleryjskiego. Został ranny w głowę odłamkiem.

Dowódca zwiadu konnego

Został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniu w Wilnie na ul. Ofiarnej, skąd po ciężkim śledztwie został wykupiony przez rodzinę.

W końcu października 1939 r. przy przekraczaniu granicy litewsko-białoruskiej w okolicach Oszmiany został aresztowany i osadzony w więzieniu w Wilejce. Udało mu się zbiec.

20 marca 1941 r. został aresztowany przez NKGB i osadzony w Wilnie na Łukiszkach jako „społecznie niebezpieczny element”. Przeznaczony do wywiezienia na Sybir, uciekł z transportu w wyniku bombardowania jakie nastąpiło po ataku III Rzeszy na Związek Sowiecki.

Krzyż Walecznych – pośmiertnie.

Adamska J., Matusewicz S., Świda L., Miejsca bitew i mogiły żołnierzy Okręgu Wileńskiego Armii Krajowej, Bydgoszcz 1996, s. 33, 41;

Brodziewicz W., Szósta Wileńska Brygada AK, Warszawa 1992, s.;

Informacje nadesłane drogą mailową przez Panią Małgorzatę;

Spis 6 Wileńskiej Brygady AK, (bdmw), maszynopis w zbiorach Archiwum Muzeum Okręgu Wileńskiego AK „Wiano” w Łodzi;

Zygmunt Odyniec [online:] http://oszmianszczyzna.pl/odyniec.html (dostęp 03.03.2025 r.)

Został pochowany w zbiorowym grobie wraz z sowieckimi żołnierzami. Jeszcze w 1944 r. jego ciało zostało ekshumowane i pochowane na cmentarzu w Kamionce w oddzielnej mogile. Grób nie przetrwał do dzisiaj. Jego symboliczny nagrobek znajdował się na cmentarzu 6 WB AK w Mikuliszkach niedaleko Oszmiany. Cmentarzyk został zniszczony przez władze białoruskie 5 lipca 2022 roku.