W 1939 r. ukończył szkołę powszechną “Rodzina Wojskowa”. Rozpoczął naukę w Gimnazjum i Liceum Króla Zygmunta Augusta w Wilnie. W grudniu 1939 r. uczestniczy w strajku szkolnym, za co aresztowany został przez policję litewską. W czasie śledztwa mocno pobity. Zwolniony na skutek wstawiennictwa litewskiego sąsiada- P. Matułajtisa.

Naukę kontynuował na tajnych kompletach prowadzonych przez prof. Jeśmanowicz. Do maja 1944 r. ukończył dwie klasy gimnazjum.

W latach 60 kończy wyższe studia, a następnie uzyskuje doktorat.

Po wojnie zostaje w wojsku. Ze służby zwalnia się z 1979 r.

Podejmuje pracę zarobkową w Lietuvos Statybos Trestas jako pomocnik zduna, następnie stolarza- cieśli.

Do 1990 r. pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Bydgoszczy pełniąc funkcję st. inspektora w wydziale geodezji.

Był członkiem tajnej drużyny harcerskiej Szarych Szeregów- Czarna Trzynastka,

Jesienią 1941 r. przystępuje do tajnej drużyny harcerskiej Szarych Szeregów- Czarna Trzynastka, gdzie od 1943 r. na polecenie Henryka Urbanowicza organizuje zastęp “Saperów” na Zwierzyńcu w Wilnie.

Od 1943-10-00 już jako żołnierz plutonu Kadrowego Szarych Szeregów szkoli się na kursie Młodszych Dowódców AK garnizonu Wilno. Jednocześnie uczestniczy w akcjach małego sabotażu, w kolportażu prasy i łatwiejszych zadaniach rozpoznawczych wojsk niemieckich i litewskich na terenie miasta Wilna i okolicy. Uczestniczył w przygotowaniu akcji likwidacji agenta RNOA, byłego pułkownika armii cesarskiej Woronina.

1944-06-16- wraz ze swoim plutonem zostaje skierowany na staż bojowy do 3 WB AK.

Łącznik, wywiadowca, strzelec

Bierze udział w operacji “Ostra Brama”. Ranny w kolonii kolejowej. Wywieziony przez matkę ze szpitala w czasie rozbrojenia przez sowietów, dzięki czemu unika internowania.

kpr. Henryk Urbanowicz “Szczaw”;

por. “Joe”

ppor. “Turbacz”

Matka Helena, dypl. pielęgniarka współpracowała z 3 WB AK. – patrz biogram

Na polecenie “Bobowicza” zgłasza się do armii Berlinga. Dostaje się wraz z kolegami do 2. Frontowej Szkoły Oficerskiej, gdzie przybyli tworzą 3 komp. podchorążych pod dowództwem kpt. Konrada Bukowskiego- też żołnierza AK z Wileńszczyzny.

W 1948 r. Urząd Bezpieczeństwa natrafił na jego nazwisko przekazując jego sprawę Informacji Wojskowej. W tym czasie był słuchaczem II roku ASG. Parokrotnie przesłuchiwany w sprawie służby w AK, jednak nie uzyskano wiarygodnego potwierdzenia jego służby. Mimo to profilaktycznie zwolniony z uczelni i odesłany do odległego garnizonu na Pomorzu Zachodnim.

1952\53- nadchodzi rozkaz z MON z zwolnieniu go ze służebny wojskowej, jednak na skutek odwilży po śmierci Stalina jak i konieczności wzmacniania sił zbrojnych z powodu toczącej się wojny koreańskiej wydanie decyzji zostało anulowane.

Krzyż Orderu Odrodzenia Polski;

Krzyż Armii Krajowej;

Krzyż Partyzancki;

Medal Zasłużonego na Polu Chwały;

Medal Wojska.

Kłosiński Z., 3. Wileńska, Białystok 1995, s. 255.

“Wileńskie Rozmaitości”, 2001, nr 2 (64), s. 128; 2001 nr 3(65), s. 129.

Słownik Polski Walczącej na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej. Bydgoszcz 1995. T 3, s.  128-129