Władysław Stankiewicz [Stanikiewicz]

Od 1915 roku uczęszczał do szkoły powszechnej do roku 1922 roku (ówczesna Szkoła nr 5 przy ulicy Beliny).

W 1929 roku został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej w 42 pp. w Białymstoku gdzie w trakcie służby ukończył 3 klasowe gimnazjum.

W pułku 42 pp odbył kampanię polską w 1939 roku w składzie macierzystej 18 Dywizji Piechoty w ramach Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” walcząc m.in. na odcinku „Ostrołęka” i pod Nowogrodem (7-10 września 1939r.) i pod Łętownicą i Andrzejewem (12-13 września 1939 roku) gdzie pułk został zdziesiątkowany.

Po ukończeniu szkoły pomagał ojcu w zakładzie krawieckim w Wilnie.

Uniknął aresztowania przez Sowietów, gdyż po walkach poprosił o kilkudniowy urlop do domu. Do pojałtańskiej Polski trafił 3 września 1949 roku. Trafił do miejscowości Susz gdzie pracował w Elektrowni, Urzędzie Likwidacyjnym jako kontroler a po czasie założył własny kiosk spożywczy.

W 1941 roku wciągnięty został przez zakrystiana kościoła w Turgielu do ONW ( Obóz Narodów Walczących) a następnie został zaprzysiężony w AK.

Jego zadaniem było zatrudnienie się w gminie i informować o osobach przeznaczonych na wywózki do niewolniczej pracy w Niemczech. Jak zeznawał po latach podczas przesłuchań na UB do Armii Krajowej został wciągnięty przez dowódcę III Brygady Wileńskiej porucznika Gracjana Fróga ps. Góral. Trafił do oddziału rozpoznawczego pod komendą porucznika Władysława Kitowskiego ps. Grom. Jak sam zeznawał przed UB, był w Turgielach podczas ataku polskich oddziałów na miasto. Wówczas to miał dostać informacje, że 23 lutego 1944 roku ma się udać do miejscowości Taboryszki.

Brał udział w walkach o Wilno w ramach operacji Ostra Brama.

Dostał się do niewoli niemieckiej z której udało mu się uciec.

1 lutego 1950 roku został aresztowany. Sąd Apelacyjny w Olsztynie z dn. 20.7.1950 r. (sygn. akt I. K. 94/50) skazał go na 4 lata więzienia za rzekome fałszywe informacje o ustroju i historii (m.in. opowiadał ludziom, że w Katyniu mordowali sowieci) . Sąd Najwyższy (sygn. K 24/50 wyrok 6.02.1951) zmniejszył wyrok do 3 lat. Policzony został okres aresztu od 21.02.1950 do 6.02.1951. Miał wyjść po 421 dniach. Dodatkowo Sąd Najwyższy zasądził 135 zł opłat sądowych za obie instancje i obciążył kosztami postępowania w sprawie wysokości 5 tys. złotych. Nie był to jego pierwszy wyrok Sąd Grodzki w Suszu 5 listopada 1947 (sygn. kg 382/47) na podstawie artykułu 128 kk na 5 tysięcy grzywny zamiennie na 10 dni aresztu. Po odbyciu kary osiedlił się w Bydgoszczy.

Informacje nadesłane przez dr. Krzysztofa Żabierka;

Kłosiński Z., 3. Wileńska, Białystok 1995, s. 249;

Spis 3 Wileńskiej Brygady AK, (bdmw), maszynopis w zbiorach Archiwum Muzeum Okręgu Wileńskiego AK “Wiano” w Łodzi.

Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach 1980 roku. Według relacji rodzinnych w wypadku autobusowym w 1980 roku (Zmarł w szpitalu 8 października 1980 roku).