W 1936 r. ukończył gimnazjum w Prużanie i uzyskał tam maturę. Następnie rozpoczął studia w Instytucie Gospodarstwa w Cieszynie.

Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. W marcu 1939 r. został powołany do 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Prużanie, który należał do Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Został ranny w bitwie pod Krasnobrodem. W trakcie przedzierania się na Węgry znalazł się w oddziale mjr. “Hubala”, z którym walczył aż do jego rozwiązania.

Wziął udział w wojnie obronnej. Odniósł znaczące sukcesy, za które został uhonorowany Krzyżem Walecznych.

Po “Puszczyku” od sierpnia 1943 r. dowodził razem z “Kubusiem” 4 kompanią (oddział 301) w miejscowości Ostryna “Moczary”. W 1943 r., po wyjściu z więzienia Gestapo, został przydzielony do Okręgu Nowogródzkiego AK. Objął dowództwo nad następującymi kompaniami: szczuczyńską, “Puszczyka”, “Ragnera”, “Krysi”, “Sablewskiego”. Za pozwoleniem komendanta okręgu zawarł z Niemcami umowę, która miała umożliwić zdobycie broni i obronę przed agresją Rosjan. Komenda Główna AK uznała to posunięcie za sprzeczną z racją stanu i Sąd Wojskowy skazał go na karę śmierci. Major “Kotwicz” zawiesił jednak ów wyrok.

Dowódca Zgrupowania Nadniemeńskiego od czerwca 1943 r. do stycznia (lub marca) 1944 r.

Od jesieni 1941 r. wspólnie z Eugenią Ruban, łączniczką z oddziału Hubala, pracował w wywiadzie dalekiego zasięgu ZWZ w Mińsku. Był kierownikiem Placówki „O II WW-72″, która utrzymywała łączność radiową z Rygą, Sztokholmem i Warszawą oraz miała kontakt z wywiadem angielskim.

Po umorzeniu kary śmierci Komenda Główna w Warszawie rozkazała mu przygotować dzielnice Wola i Mokotów do powstania. Następnie wysłano go do Okręgu Kraków AK, gdzie został szefem Oddziału II. Tam zorganizował oddział partyzantów oraz nawiązał kontakt z podziemiem czesko-słowackim, przeprowadzał również działania dywersyjne.

Szef Oddziału I Komendy Okręgu AK

Maciej Kalenkiewicz “Kotwicz” – kuzyn, major AK.

1 stycznia 1940 r. wstąpił do Oddziału Wydzielonego WP majora “Hubala”.

Pełnił funkcję zastępcy dowódcy w 5 Pułku Strzelców Podhalańskich. Służył tam do stycznia 1945 r. Następnie przedostał się do Włoch, gdzie generał Anders przydzielił go do 25 Pułku Ułanów Zmotoryzowanych. We wrześniu 1945 r. razem z II Korpusem został przetransportowany do Wielkiej Brytanii.

W marcu 1942 r. został aresztowany przez Gestapo w Wilnie. Wyszedł na wolność dzięki staraniom Aliny Augustowskiej.

Krzyż Walecznych (dwukrotnie)

Boradyn Z., Chmielarz A., Piskunowicz H., Z dziejów Armii Krajowej na Nowogródczyźnie i Wileńszczyźnie (1941–1945), Radom 1997, s.;

Korab-Żebryk R., Operacja wileńska AK, Warszawa 1985, s.;

Krajewski K., Armia Krajowa na ziemi nowogródzkiej [w:] Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, (red.) K. Komorowski, Warszawa 1996, s. 167, 169;

Krajewski K., Jan Borysewicz “Krysia” “Mściciel” 1913-1945, Warszawa 2013, s. 36-38, 40-45, 54;

Krajewski K., “Szlakiem Narbutta”, Warszawa 2015, s. 23, 24, 179, 180;

“Orzeł Biały”, r. XXX, 2019, nr 2 (326), s. 7;

Prawdzic-Szlaski “Prawdzic” J., Nowogródczyzna w walce 1940-1945, Londyn 1976, s. 74, 78, 117, 143, 205, 213, 214, 215;

Słownik Polski Walczącej na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej, t. 3, (red.) Malinowski J., Bydgoszcz 1995, s. 253-254;

“Wileńskie Rozmaitości”, 2003, nr 3 (77), s. 253-254;

“Zeszyty Historyczne WiN-u”, 2004 nr 22, s. 29-30.

Według informacji komendanta Okręgu “Prawdzica” Józef Świda w porozumieniu z Niemcami chciał utworzyć Dywizję Polską do walki z sowietami. Wobec tego po akcji na więzienie w Lidze wyłapał uciekinierów, a następnie ich posegregował i według własnego uznania i oddał Niemcom, chcąc wykazać się lojalnością. Pochwycił również kpt. “Józefa” dowódcę Inspektoratu Południe jadącego na spotkanie z KG AK, lecz wypuścił go po kilku dniach.