Uczył się w gimnazjum w Petersburgu.

Podczas I wojny światowej był oficerem w armii rosyjskiej. Od 1919 r. służył w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu kapitana. Dowodził batalionem w 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Następnie służył w sztabie 29 Dywizji Piechoty w Grodnie. W latach 1926-1927 służył w 76 Lidzkim Pułku Piechoty. W latach 1933-1939 był dowódcą w Korpusie Ochrony Pogranicza.

We 09.1939 r. dowodził pułkiem Korpusu Ochrony Pogranicza “Sarny”.

Po zwolnieniu z moskiewskiego więzienia w sierpniu 1941 r. wstąpił do Armii Polskiej. Był dowódcą pułków w 5 i 7 Dywizji Piechoty. W latach 1943-1946, po ewakuacji do Persji, był dowódcą 5. Kresowej Dywizji Piechoty, z którą brał udział w kampanii włoskiej.

Po rozwiązaniu Polskich Sił Zbrojnych zamieszkał w Londynie. Był członkiem wielu organizacji społecznych, między innymi Związku Ziem Wschodnich. Od 04.1953 r. do śmierci w 01.1954 r. był przewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego działającego poza granicami Kraju

W 11.1939 r. został zastępcą komendanta Okręgu Wilno Służby Zwycięstwu Polski, a następnie komendant Okręgu Wilno Związku Walki Zbrojnej.

Komendant Okręgu Wilno ZWZ

Od 09.1941 r. do 03.1942 r. był dowódcą 13 pułku piechoty „Rysiów”. Od 03.1942 r. do 06.1943 r. był zastępcą dowódcy 7 Dywizji Piechoty w ZSRR i na Bliskim Wschodzie. Od 06-08.1943 r. pełnił obowiązki dowódcy 5 Kresowej Dywizji Piechoty w Armii Polskiej na Wschodzie, a od 08.1943 r. do 1946 r. dowodził tą dywizją w II Korpusie Polskim.

13.04.1941 r. został aresztowany przez NKWD. Więziony w Moskwie do 08.1941 r. Uwolniony w wyniku układu Sikorski-Majski.

Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie 18 I 1954)

Krzyż Niepodległości z Mieczami

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1928)

Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1921)

Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami

Złoty Krzyż Zasługi (3.05.1933)

Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino

Krzyż Armii Krajowej (pośmiertnie 15.08.1967)

Filipow K., Generał Nikodem Sulik, Kamienna Stara 1893 – Londyn 1954, Białystok 1996;

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW_III_618.32.02.;

Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej,  Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 172;

Mierzwiński Z., Generałowie II Rzeczypospolitej. Warszawa 1990, s. 303-308;

Morelewski J. F., Pokolenie akowskie, Bydgoszcz 1995, s. 101, 111, 240, 256, 259;

“Rocznik Oficerski 1924”, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 79, 227, 364;

Biogram Nikodema Sulika;

Polskie podziemie na terenach Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi w latach 1939-1941, Warszawa- Moskwa, wybór i oprac. nauk. Zuzanna Gajowniczek et al, Warszawa – Moskwa 2001, s. 511, 621, 699, 701, 981;

Potocki M., Między Dźwiną a Wilią. Wspomnienia dowódcy Wileńskiego Zgrupowania nr 2 AK, Warszawa-Kraków 2015, s. 27, 32;

Prawdzic-Szlaski “Prawdzic” J., Nowogródczyzna w walce 1940-1945, Londyn 1976, s. 20;

Sulik Nikodem [w:] Encyklopedia Ziemi Wileńskiej. Wileński słownik biograficzny, t. 1, red. Henryk Dubowik, Leszek Jan Malinowski, Bydgoszcz 2008, s. 515;

Słownik Polski Walczącej na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej. Bydgoszcz 1995. T 1, s. 5-8;

Tomkiewicz M., Więzienie na Łukiszkach w Wilnie 1939-1953, Warszawa 2018, s. 44;

“Wileńskie Rozmaitości”, 1991, nr 2 (6), s. 2;

“Wileńskie Rozmaitości”, nr 4 (30), lipiec-sierpień 1995, s. 6;

“Wileńskie Rozmaitości”, nr 3 (41), maj-czerwiec 1997.

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był jednym z nielicznych polskich generałów, których wziął pod swoją opiekę brytyjski National Assistance Board.