W latach 1903-1906 uczęszczał do siedmioklasowej szkoły powszechnej w Nowym Targu. Następnie od 1906 do 1914 r. uczył się w ośmioklasowym gimnazjum klasycznym w Nowym Targu.

Od sierpnia 1914 r. służył w 2 Pułku Piechoty Legionów. Po ucieczce z niemieckiej niewoli w maju 1918 r. ukrywał się w Kijowie, gdzie od lipca do grudnia 1918 r. był komendantem konspiracyjnej polskiej organizacji (prawdopodobnie Polskiej Organizacji Wojskowej). Od 1 stycznia do 31 marca 1919 r. dowodził kompanią szkolną Szkoły Podchorążych w Warszawie. Następnie do 15 kwietnia 1920 r. był dowódcą kompanii szkolnej Szkoły Podoficerów Piechoty w Dęblinie. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził batalionem w 105 Pułku Piechoty. Następnie, po odbyciu odpowiedniego kursu, do marca 1930 r. zajmował stanowisko dowódcy batalionu w 27 pułku piechoty w Częstochowie. Był również kwatermistrzem tego pułku. W latach 1930-1932 dowodził batalionem w 61 Pułku Piechoty. W późniejszym okresie, do początku II wojny światowej, służył w Korpusie Ochrony Pogranicza.

Brał udział w kampanii wrześniowej jako dowódca Ośrodka Zapasowego 6 Dywizji Piechoty we Lwowie. Brał udział w walkach o Lwów. Po zakończeniu działań wojennych w 1939 r. dołączył do ruchu oporu.

W latach 1939-1941 pracował na portierni pod nazwiskiem Bielski w miejscowej fabryce na Mikuliczynie.

W latach 1947-1948 był zatrudniony jako pracownik umysłowy w cukrowni we Wschowej. Następnie do 1955 roku pracował w Biurze Prawnym Dyrekcji Lasów Państwowych w Szczecinie.

Od 1912 r. był członkiem „Polowych Drużyn Podhalańskich”.

W konspiracji we Lwowie działał od października 1939 r.

Od maja 1940 r. był komendantem Okręgu Stanisławów Związku Walki Zbrojnej (ZWZ -1), a od października 1941 r. do aresztowania w grudniu 1942 r. pełnił obowiązki komendanta Okręgu Lwów ZWZ – AK.

Komendant Okręgu Stanisławów ZWZ-1 w latach 1940-1941; komendant Okręgu Stanisławów ZWZ od września 1941 do października 1941 r.; komendant Okręgu Lwów Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej od października 1941 r. do grudnia 1942 r.

17 grudnia 1942 r. został aresztowany przez gestapo. Do 28 sierpnia 1943 r. przebywał w więzieniu przy ul. Łąckiego we Lwowie, a następnie na Majdanku. Kierował tam obozową komórką Armii Krajowej. Od kwietnia 1944 do października 1944 r. był więźniem obozów w Oświęcimiu-Brzezince, tam również kierował podziemną organizacją wojskową. Stamtąd trafił do obozu Buchenwald-Wansleben. Został uwolniony przez wojska aliantów w kwietniu 1945 r.

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921)
Krzyż Niepodległości (1932)
Krzyż Walecznych (czterokrotnie) (1920, 1921, według nekrologu – trzykrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (1937)

Ney-Krwawicz M., Struktura Organizacyjna Armii Krajowej, „Mówią wieki”, 1986, nr 9;

Pempel S., ZWZ-AK we Lwowie: 1939-1945, Warszawa 1990, s. 50, 67, 81;

Smereczyński Władysław (1895-1958), [w:] Mazur G., Węgierski J., Konspiracja lwowska 1939-1944: słownik biograficzny, Katowice 1997, s. 181-182;

SPP, Akta Głównej Komisji Weryfikacyjnej, sygn. KW1_07900;

Strokosz O., W Armii Krajowej z Zaolzia przez okupowany Lwów do III Rzeczypospolitej, oprac. Kwiek J., Kraków 1994, s. 26;

Węgierski J., Komendy Lwowskiego Obszaru i Okręgu Armii Krajowej 1941-1944, Kraków 1997, s. 55-58, 96, 193;

Węgierski J., Obsada osobowa lwowskiego obszaru SZP-ZWZ-AK-NIE w latach 1939-1945, Kraków 2000, s. 21, 49;

Węgierski J., W lwowskiej Armii Krajowej, Warszawa 1989, s. 17, 28, 30, 251.

Po zakończeniu wojny przez dwa lata przebywał w polskim szpitalu wojskowym na terenie Niemiec. Jesienią 1947 r. wrócił do Polski.