Janusz Feliks Szulc [Prawdzic-Szlaski]

Po wojnie ukończył w 1924 r. Liceum im. Tadeusza Reytana w Warszawie.

W czasie I wojny światowej był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, prawdopodobnie służył w 4 Dywizji Strzelców Polskich, uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

W czasie Wojny Obronnej służył w kolumnie taborowej nr 317 zmobilizowanej przez kadrę 3 dywizjonu taborów w Sokółce dla 29 Dywizji Piechoty. W czasie walk znajdował się z dywizją w okolicach Piotrkowa Trybunalskiego, po szeregu stoczonych potyczek obronnych w październiku 1939 r. znalazł się pod Tyszowcami, a następnie Tomaszowem Lubelskim. Po wydostaniu się z kordonu niemieckiego przedostał się do Grodna, a tam dostał polecenie od Aleksandra Prystora, aby udać się do Warszawy do KG ZWZ.

Pracował jako nauczyciel, w latach 30. był naczelnikiem Ubezpieczalni Społecznej w Grodnie.

W 1946 r. udaje się na emigrację do Anglii, gdzie pozostaje do końca życia.

We wrześniu 1940 r. został przydzielony do Obszaru nr 2, obejmującego Okręgi: Białostocki, Nowogródzki i Poleski na stanowisko szefa Oddziału II. Granicę Kresów przekroczył 26 października 1940 r. razem ze “Ściborem” i “Mścisławem”. 27 października dotarł do punktu przerzutowego. Od listopada 1940 r. zaczął organizować konspirację w Białymstoku.

Swoją pracę na Nowogródczyźnie rozpoczął już w październiku 1941 r., pod przykrywką pracy gajowego w miejscowych lasach. Od listopada 1941 r. mieszkał w Szczuczynie i organizował tam konspirację. Od grudnia 1941 mieszkał w Żołudku i Szkrzybowcach budując tam zalążki organizacji. W styczniu 1942 r., gdy zakończył prace organizacyjne w Obwodzie Szczuczyńskim, przeniósł komendę ze Skrzybowców do Lidy i zaczął organizować Okręg Nowogródek. 3 maja 1943 r. wydał rozkaz do ujawnienia się polskiej partyzantki na terenie Okręgu.

01.09.1941 r. został mianowany Komendantem Okręgu Nowogródek ZWZ, został odwołany ze stanowiska rozkazem KG AK 12 czerwca 1944 r. podczas odprawy w Warszawie.

W lutym 1940 r. dostał przydział na szefa organizacyjnego dzielnicy Mokotów-Czeniarków. Dzielnicę organizował razem z majorem Sztompką “Wiktorem”.

Szef organizacyjny dzielnicy Mokotów-Czerniaków

Po odwołaniu ze stanowiska komendanta Okręgu na własną prośbę pozostał razem z oddziałami Zgrupowania Zachód. Razem z dowództwem Zgrupowania nawiązał łączność z 1-szą Moskiewską Dywizją Gwardii, aby zabezpieczyć skrzydła tej dywizji podczas uderzenia na Ejszyszki. Następnie rozkazem podpułkownika “Wilka” razem ze Zgrupowaniem miał stawić się 16 lipca 1944 r. na koncentrację w rejonie Turgiele-Taboryszki. Po aresztowaniach wśród oficerów z Okręgu Wileńskiego i Nowogródzkiego Prawdzic rozkazał oddziałom z Nowogródczyzny przedostać się na teren Puszczy Rudnickiej. Do Puszczy dociera 17 lipca 1944 r. razem ze “Strychalskim” i zostają otoczeni przez oddziały sowieckie. Wraz z resztkami komendy Okręgu Nowogródzkiego, grupą oficerów i częścią VII/ 77 pp., którym udało wydostać się z obławy, postanawia przedostać się do Warszawy przez Grodno i Białystok.

Razem z oddziałem był pod Warszawą już 2 sierpnia 1944 r., a 15 sierpnia jego oddział objął rejon Otwock-Świder-Józefów, dołączył tam do niego ppłk. “Twardy” z 27 dywizji oraz płk. “Trzaska” z komendy Okręgu Polesie. Nie mogąc przejść Wisły, on i jego oddział postanawiają przejść do konspiracji.

Jego adiutantem był ppor. Zenon Batorowicz ps.”Zdzisław”.

Początkiem 1940 r. wracając z Warszawy do Kowna, został aresztowany przez NKWD. Dzięki papierom zaświadczającym, że jest woźnym Banku Handlowego w Warszawie, udało mu się wydostać z aresztu.

21.02.1941 r. został aresztowany przez NKWD i skazany na karę śmierci. Więziony w Mińsku, Moskwie, na Łubiance i ponownie w Mińsku. Po ucieczce z tzw. marszu śmierci w nocy z 27 na 28.06.1941 r., wrócił do Grodna, a stamtąd do Białegostoku. W lipcu przedostał się do Warszawy, gdzie po rekonwalescencji wrócił do pracy w ZWZ.

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari-dwukrotnie

Podczas pobytu na emigracji zbierał informacje dot. organizacji na Nowogródczyźnie. Wynikiem jego pracy w Londynie w 1976 r. została opublikowana książka Nowogródczyzna w walce 1940-1945.

Boradyn Z., Chmielarz A., Piskunowicz H., Z dziejów Armii Krajowej na Nowogródczyźnie i Wileńszczyźnie (1941–1945), Radom 1997, s. ;

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW III/ 618.40.11;

Krajewski K., Armia Krajowa na ziemi nowogródzkiej [w:] Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, (red.) K. Komorowski, Warszawa 1996, s. 156, 172;

Krajewski K., Jan Borysewicz “Krysia” “Mściciel” 1913-1945, Warszawa 2013, s. 17, 23-25, 27, 28, 31, 47, 61, 62, 68, 82, 92, 116-119, 123, 124;

Krajewski K., “Szlakiem Narbutta”, Warszawa 2015, s. 15-17, 23, 24, 28;

“Orzeł Biały”, r. XXXI, 2020, nr 1 (337), s. 6;

Prawdzic-Szlaski “Prawdzic” J., Nowogródczyzna w walce 1940-1945, Londyn 1976;

Wanda Roman: Szulc (Szlaski, Prawdzic-Szlaski) Janusz Feliks, [w:] Polski Słownik Biograficzny, T. 49. Warszawa – Kraków 2013, s. 233–237;

Wiąk W. J., Struktura Armii Krajowej, Warszawa 2003, s. 334;

“Wileńskie Rozmaitości”, 1991, nr 3;

Wnuk R., “Za pierwszego Sowieta”: polska konspiracja na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej (wrzesień 1939 – czerwiec 1941), Warszawa 2007, s. 203, 205.

Pochowany w kolumbarium przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie. W 2000 r. jego prochy przeniesiono na Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie.