Kwatermistrz 18 pułku ułanów.

Od 09.1939 r. był jednym z organizatorów konspiracji wojskowej we Lwowie. Został komendantem Okręgu Lwów-Zachód ZWZ. Od 04.1940 r. pełnił obowiązki komendanta Obszaru nr 3 ZWZ.

Komendant Obszaru Lwowskiego ZWZ

Aresztowany w styczniu 1940 przez NKWD po kilku dniach wypuszczony. Był jeszcze czterokrotnie zatrzymywany przez ten sam organ.

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921 r.)
Złoty Krzyż Zasługi (1930 r.)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (z dn. 12.05.1936 r.)

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW I/0310;

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW I/0563;

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW I/0744;

Fundacja CDCN, Wykaz fotografii i filmów ze zbioru Jerzego Węgierskiego dotyczących organizacji konspiracyjnych okresu wojny i okupacji na terenie Małopolski Wschodniej, nr 0048, 0049, 0097, 0119;

Mazur G., Węgierski J., Konspiracja lwowska 1939-1944. Słownik Biograficzny, Katowice-Kraków 1997;

Mazur G., Okręg Tarnopol Armii Krajowej, [w:] Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, (red.) K. Komorowski, Warszawa 1996, s. 303;

Organizowanie Lwowskiego Obszaru ZWZ – AK na przełomie lat 1941 – 1942. Relacja Lecha Sadowskiego pseud. „Wasyl”, „Sławek” i „Sędzia”, Warszawa 1967, maszynopis w zbiorach BJ, sygn. Przyb. 446/01, s. 8, 9;

Pempel S., ZWZ-AK we Lwowie: 1939-1945, Warszawa 1990, s. 15, 31, 34, 52;

Tomaszewski B., Węgierski J.,  Zarys Historii Lwowskiego Obszaru ZWZ-AK, Warszawa 1987, s. 7, 9;

Strokosz O., W Armii Krajowej z Zaolzia przez okupowany Lwów do III Rzeczypospolitej, oprac. Kwiek J., Kraków 1994, passim;

Węgierski J., Armia Krajowa na południowych i wschodnich przedpolach Lwowa, Kraków 1994, s. 122;

Węgierski J., Armia Krajowa w okręgach Stanisławów i Tarnopol, Kraków 1996, s. 170, 171;

Węgierski J., Komendy Lwowskiego Obszaru i Okręgu Armii Krajowej 1941-1944, Kraków 1997, s. 11, 13-21, 30-31, 38, 287, 388;

Węgierski J., Lwów pod okupacją sowiecką 1939-1941, Warszawa 1991;

Węgierski J., Obsada osobowa lwowskiego obszaru SZP-ZWZ-AK-NIE w latach 1939-1945, Kraków 2000, s. 19, 28;

Węgierski J., W lwowskiej Armii Krajowej, Warszawa 1989, s. 22;

Węgierski J., W sprawie podpułkowników Emila Macielińskiego, Stanisława Mrozka i Jana Sokołowskiego, [w:] “Wojskowy Przegląd Historyczny”, Warszawa 1993, nr 2 (144), s. 230-239.

Rozkazem oficerskim nr 56 z 18.12.1941 r. generał Stefan Rowecki „Grot” uznał, iż major Macieliński dopuścił się zdrady Polski poprzez akcję wojskowo-niepodległościową przechodząc na służbę wroga. Wydano za to na niego wyrok śmierci. Wyrok wykonano 17.12.1941 r. w Warszawie na Saskiej Kępie. Jerzy Węgierski uważał jednak, że w sprawie majora Macielińskiego doszło do pomyłki. Wojskowy Sąd Specjalny, który wydał karę śmierci miał według niego oprzeć się na nieprawdziwych dowodach dostarczonych przez kapitana Edwarda Metzgera i porucznika Edwarda Golę – agentów NKWD. Zostali oni zdemaskowani i skazani na śmierć wyrokiem Wojskowego Sądu Specjalnego ZWZ. Przy dzisiejszym stanie badań nie da się całkowicie wykluczyć lub potwierdzić, że wyrok był pomyłką sądową.