W latach 1911-1919 był uczniem VIII gimnazjum realnego we Lwowie. W 1919 r. rozpoczął studia na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej. Przerwał je wskutek powołania do odbycia służby wojskowej. Po zwolnieniu ze służby w marcu 1921 r. kontynuował studia. Ukończył je w październiku 1922 r., uzyskawszy stopień inżyniera rolnictwa. Następnie podjął studia biologiczne na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1937-1938 studiował w Lipsku i Halle. Był profesorem Akademii Rolniczej w Dublanach.

Profesor SGGW w Warszawie.

Brał udział w obronie Lwowa w 1918 r. Później służył w 9 kompanii 1 pp Strzelców Lwowskich. Po przejściu tej kompanii do 5 Pułku Legionów, został dowódcą sekcji armat. W maju 1920 r. został ponownie powołany do wojska. Służył kolejno w: 40, 239 i 13 pp. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Podczas kampanii wrześniowej był dowódcą batalionu w 40 pp.

W latach 1923-1927 pracował we własnym gospodarstwie rolnym w Marcinkowie w województwie pomorskim. Do 05.1927 r. pracował jako nauczyciel w Krajowej Szkole Rolniczej w Bereźnicy. Później znalazł zatrudnienie w Tymczasowym Wydziale Samorządowym we Lwowie. Jednocześnie był asystentem w Katedrze Zoologii i Parazytologii, a także w Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. Od 1928 r. pracował jako asystent w Akademii Medycyny Weterynaryjnej. Po uzyskaniu doktoratu w 1931 r. zaczął pracować w Katedrze Hodowli Zwierząt Użytkowych na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej. Wykładał również w Szkole Głównej Gospodarstwa Żeńskiego w Snopkowie.

Po kapitulacji Lwowa w wojnie obronnej podjął pracę w Lwowskim Instytucie Politechnicznym. W marcu 1940 r. objął Katedrę Hodowli i Żywienia Zwierząt w Lwowskim Instytucie Weterynaryjnym. W latach 1941 – 1944 działał w konspiracyjnym nauczaniu we Lwowie. W 1944 r. wrócił do pracy we Lwowskim Instytucie Weterynaryjnym.

W latach 1911-1914 należał do lwowskiej drużyny skautów im. Króla Władysława Jagiełły. Podczas okupacji Lwowa przez Rosjan w 1915 r. był sanitariuszem w szpitalu Czerwonego Krzyża. Później wyjechał do Zakopanego, gdzie działał w 1 zakopiańskiej drużynie skautów. Po powrocie o Lwowa wstąpił do międzygimnazjalnego komitetu młodzieży szkolnej.

Działał w tajnym nauczaniu w latach 1941-1944 we Lwowie.

Do ZWZ wstąpił w październiku lub grudniu 1939 r. Zaangażowany w konspirację na terenie Lwowa, a następnie w Stanisławowskim. Początkowo pełnił funkcję inspektora okręgowego, a od lipca 1942 r. – szefa Wydziału I Organizacyjnego Komendy Okręgu Lwów AK.

Działając w Okręgu Stanisławów starał się uchronić polską ludność przed napadami oddziałów UPA.

Dowódca batalionu w Obwodzie “Zielona” Okręgu Lwów-Wschód ZWZ-1 (1940 r.)

Szef Oddziału I Komendy Okręgu AK Lwów (od lipca 1942 r. do lutego 1943 r.)

Komendant Okręgu Stanisławów (od lutego 1943 r.);

Komendant Podokręgu Stanisławów (od 30 czerwca 1944 r.).

Po wkroczeniu wojsk sowieckich do Lwowa w sierpniu 1944 r. został Komendantem Okręgu Stanisławów w organizacji “NIE”. Funkcję tę pełnił do 13 lutego 1945 r.

13 lutego 1945 r. został aresztowany we Lwowie przez NKWD. Następnie przewieziono go do więzienia w Moskwie. Zeznawał jako świadek w “procesie szesnastu”. Później był więziony w Kijowie. Skazano go na trzy lata łagrów. Wrócił do Polski w kwietniu 1946 r.

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Krzyż Walecznych

Balbus T., “Ostatni kapitanowie”. Epilog Komendy Obszaru Lwowskiego “Nie” ewakuowanej na ziemie zachodnie Polski, “Pamięć i Sprawiedliwość”, nr 1/2, 2002, s. 159;

Czajka M., Kamler M., Sienkiewicz M., Leksykon Historii Polski, Warszawa 1995, s. 243;

Mazur G., Węgierski J., Konspiracja lwowska 1939-1944: słownik biograficzny, Katowice 1997, s. 77-79;

Markowski D. K., Lwów 1944, Warszawa 2021, s. 22, 85, 87-88, 90;

Ney-Krwawicz M., Struktura Organizacyjna Armii Krajowej, “Mówią wieki”, 1986, nr 9, s.;

Organizowanie Lwowskiego Obszaru ZWZ – AK na przełomie lat 1941 – 1942. Relacja Lecha Sadowskiego pseud. „Wasyl”, „Sławek” i „Sędzia”, Warszawa 1967, maszynopis w zbiorach BJ, sygn. Przyb. 446/01, s. 15;

Pempel S., W sprawie lwowskiej burzy, “Lwów i Kresy”, nr 4 (57), październik 1988, s. 30;

Pempel S., ZWZ-AK we Lwowie: 1939-1945, Warszawa 1990, s. 67, 108;

Radomski J., Z lwowskiej Armii Krajowej przez Czerwoną Armię do niewoli niemieckiej, Kraków 2002, s. 32;

Rokicki P., Armia Krajowa na Wileńszczyźnie 1943–1945, Warszawa 2007, s.;

Tomaszewski L., Kronika Wileńska 1939–1941: z dziejów Polskiego Państwa Podziemnego, Warszawa 1990, s.;

Tomaszewski B., Węgierski J.,  Zarys Historii Lwowskiego Obszaru ZWZ-AK, Warszawa 1987, s. 36;

SPP, Akta Głównej Komisji Weryfikacyjnej, sygn. KW3 5055;

“Wewnętrzny Biuletyn Informacyjny ŚZŻAK Obszaru Lwowskiego im. Orląt Lwowskich”, 2016, nr 26, s. 33;

Węgierski J., Armia Krajowa w Zagłębiu Naftowym i na Samborszczyźnie, Kraków 1993, s. 27, 116, 141, 148;

Węgierski J., Armia Krajowa na południowych i wschodnich przedpolach Lwowa, Kraków 1994, s. 20, 120;

Węgierski J., Komendy Lwowskiego Obszaru i Okręgu Armii Krajowej 1941-1944, Kraków 1997, s. 84-85, 402, 412;

Węgierski J., Obsada osobowa lwowskiego obszaru SZP-ZWZ-AK-NIE w latach 1939-1945, Kraków 2000, s. 28, 95, 143;

Węgierski J., W lwowskiej Armii Krajowej, Warszawa 1989, s. 51, 192, 193, 252, 256;

“Zeszyty Historyczne ŚZŻAK – Oddział Gliwice”, 2000, nr 13, s. 26.