Naukę rozpoczął w Publicznej Szkole Powszechnej w Iwaniczach Nowych i ukończył 4 oddziały. Aby móc kontynuować dalszą naukę przygotowywał się w domu i w 1936 r. zdał egzamin z zakresu piątej klasy eksternistycznie. Został przyjęty do szóstej klasy Publicznej Szkoły Powszechnej w Porycku, którą ukończy w 1937 r. Do wybuchu wojny skończył drugą klasę Państwowego Liceum i Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika we Włodzimierzu Wołyńskim.

W 1941 r. ukończył 8 klasę tzw. dziesięciolatki z nauczaniem w języku ukraińskim.

Po wojnie uczęszczał na wieczorowy kurs maturalny do Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego. We 09.1954 r. został skierowany na studia do Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie na Fakultecie Operacyjnym. Studia ukończył w 1956 r. z pierwszą lokatą i otrzymał przydział jako wykładowca na uczelni w Katedrze Logistyki. Ukończył również dwuletni kurs badań operacyjnych. W 04.1963 r. obronił pracę doktorską z zakresu historii wojskowości. Obrona pracy habilitacyjnej odbyła się w 05.1970 r. W 01.1973 r. otrzymał nominację profesorską. Swoją karierę naukową w Akademii Sztabu Generalnego WP, zakończył uzyskaniem tytułu profesora nadzwyczajnego w 1983 roku.

Za zgodą władz konspiracyjnych, pod koniec 1944 r. wstąpił do 4 Samodzielnego Batalionu Żandarmerii zajmującego się ochroną Naczelnego Dowództwa WP, do którego przyjmowano tylko byłych partyzantów. Służbę rozpoczął od stopnia kaprala podchorążego i został przydzielony na stanowisko p.o. szefa kancelarii batalionu.

W 05.1945 r. został awansowany na stanowisko starszego adiutanta batalionu, a trzy miesiące później mianowany podporucznikiem. Z dniem 01.12.1945 r. objął stanowisko kierownika kancelarii kwatermistrzostwa w przemianowanym 4 Samodzielnym Batalionie Ochrony Sztabu Głównego WP. Na przełomie 1945 i 1946 r. przeniósł się wraz z batalionem do Warszawy. Początkiem 03.1946 r. przyjął funkcję kwatermistrzostwa batalionu. W 10.1953 roku został awansowany do stopnia majora, a następnie przeniesiony do 2 pp 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty w Skierniewicach, gdzie zajął stanowisko pomocnika dowódcy ds. zaopatrzenia. W 06.1972 r. rozpoczął roczną praktykę kwatermistrza-zastępcy dowódcy 11 dywizji pancernej w Żaganiu.

Końcem 07.1944 r. po rozbrojeniu dywizji wraz z kilkoma kolegami udał się do Lublina. Po wyzwoleniu miasta, z polecenia władz konspiracyjnych, wstąpił do Służby Ochrony Kolei, aby uchronić się przed wcieleniem do Armii Berlinga i zainteresowaniem ze strony NKWD.

W 1946 roku w ramach pracy społecznej prowadził zajęcia z przysposobienia wojskowego w żeńskim liceum w Warszawie. Poza obowiązkami służbowymi prowadził dla żołnierzy zajęcia kulturalno-wychowawcze, zorganizował chór, kółko teatralne i recytatorskie. W 10.1963 r. objął stanowisko zastępcy szefa Katedry Logistyki do spraw Komunikacji Wojskowej. Trzy lata później został awansowany na posadę kierownika zakładu w nowo utworzonym Instytucie Dowodzenia Akademii Sztabu Generalnego i zajmował się zastosowaniem maszyn do materiałowo-technicznego zabezpieczenia wojsk. Po nominacji profesorskiej przyjął stanowisko zastępcy szefa Instytutu, a następnie szefa  Instytutu Dowodzenia ASG WP. Pracował w Akademii Sztabu Generalnego oraz wykładał w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Łączności przez 35 lat, do czasu przejścia na emeryturę.

Wiosną 1943 r. wstąpił do siatki konspiracyjnej na Wołyniu. Następnie 11.07.1943 będąc we Włodzimierzu wszedł do samoobrony polskiej. W 12.1943 r. podjął służbę w 107 batalionie Schutzmannschaft, który stacjonował w niemieckich koszarach w Maciejowie. W batalionie pełnił funkcję kierownika kancelarii. Po wydanym rozkazie przez płk. Kazimierza Bąbińskiego, w nocy z 21 na 22.01 grupa konspiracyjna doprowadziła do przejścia policjantów z batalionu w szeregi AK. Po dotarciu do wsi Suszybaba i złożeniu przysięgi został wcielony do 3 kompanii I/50 pp. 27 WDP AK. Początkowo służył pod rozkazami “Jura”, a następnie Ścibora-Rylskiego. Służąc w kompanii brał udział w walkach z oddziałami niemieckimi i OUN- UPA oraz w akcji Burza na Lubelszczyźnie. Kompania została rozwiązana przez Armię Czerwoną 25.07.1944 r. pod Skrobowem.

Brał udział w akcji Burza na Wołyniu i Lubelszczyźnie.

Służbę wojskową kontynuował w (L)WP do którego wstąpił we wrześniu 1944 r.

Krzyż Walecznych,

Krzyż Partyzancki,

Medal Wojska- trzykrotnie odznaczony,

Krzyż Armii Krajowej,

Brązowy Krzyż Zasługi.

Boradyn Z., Chmielarz A., Piskunowicz H., Z dziejów Armii Krajowej na Nowogródczyźnie i Wileńszczyźnie (1941–1945), Radom 1997, s. ;

Filar W., “Burza” na Wołyniu, Warszawa 2010, s. 13, 17-18, 21;

Filar W., Wołyń-Lublin-Warszawa 1939-1989. Wspomnienia żołnierza 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej, Warszawa 2013, s. 5, 13, 15, 18, 20, 58, 90-91, 102-103, 146, 148, 155-158, 167, 169, 178, 182-183, 187, 191;

Filar W., Wołyń 1939-1944. Historia, pamięć, pojednanie, Warszawa 2012, s. 18-19, 28, 82;

Korab-Żebryk R., Operacja wileńska AK, Warszawa 1985, s. ;

Ney-Krwawicz M., Struktura Organizacyjna Armii Krajowej, “Mówią wieki”, 1986, nr 9, s. ;

Wołkonowski J., Łukomski G., Okręg Wileński Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej w latach 1939-1945, Warszawa 1996, s.