Ukończył Szkołę Podoficerską. Wojsko opuścił  w stopniu plutonowego. Podoficer rezerwy

Jesienią 1944 r. jego batalion został przekształcony w Centrum Wyszkolenia Piechoty Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, w którym początkowo pełnił funkcję dowódcy plutonu, a następnie zastępcy dowódcy kompanii do spraw liniowych.
W styczniu następnego roku powierzono mu zadanie utworzenia szkoły kadetów, której został dowódcą. W kwietniu 1947 r. szkoła została przeniesiona z Jastkowa do miejscowości Andrzejów koło Łodzi, a w połowie maja – w uzasadnionej obawie przed aresztowaniem – Henryk Cybulski porzucił pracę, zyskując tym samym status dezertera.

Pracował w nadleśnictwie w Kiwercach.

Pracował w nadleśnictwie w Olsztynie do czasu aresztowania przez UB.

Leśniczy w Obornikach Śląskich.

Dyrekcja Lasów Państwowych w Opolu.

1953-1956 r. pracuje w tartaku w Puławach.

Biuro Zbytu Drewna w Piotrawinie.

Trenował biegi w Klubie Sportowym Przysposobienia Wojskowego Leśników.

W kwietniu 1943 r. został dowódcą ośrodka Samoobrony w Przebrażu, Obwód Kiwerce, Inspektorat Łuck. 05.06.1943 r., na prośbę zagrożonego atakiem miasteczka Kołki, oddalonego od jednostki samoobrony o ok. 20 km, zorganizował wyprawę po ludność,  w której uczestniczyło 200 jego podwładnych i towarzyszy kilkadziesiąt furmanek.  Z powodzeniem udało mu się ewakuować 3 tys. mieszkańców miasteczka. W drodze powrotnej do Przebraża, oddziały dowodzone przez niego udaremniły atak UPA na wieś Omelno, skąd następnie zabrały wszystkich jej mieszkańców oraz osoby zamieszkałe w innych miejscowościach mijanych po drodze.

W lipcu 1943 r. przeprowadził udany atak na ukraińską miejscowość Hawczyce.

Dowódca ośrodka samoobrony w Przebrażu.

Po dezercji wyjechał do Lublina i nawiązał łączność z konspiracyjnym oddziałem Armii Krajowej i jego przywódcą, mjr. Józefem Wojtuniem „Zawieja”, „Sęk”, którego został zastępcą, przyjmując pseudonim „Wołyniak”.

10.02.1940 r. został aresztowany przez NKWD wywieziony w głąb ZSRR. W lipcu udało mu się zbiec i wrócić do Przebraża.

Został aresztowany przez UB i skazany na 2 lata więzienia. Karę odbył w więzieniu w Gdańsku i Sztumie. Na mocy drugiej po wojnie amnestii, został zwolniony z więzienia.

W maju 1950 r. został ponownie aresztowany i skazany na 4 lata, ostatecznie zmniejszone o połowę (3 maja 1950 –  20 marca 1952 r.). Wyrok odsiadywał w więzieniu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego na Zamku Lubelskim.

Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami

Krzyż Walecznych (dwukrotnie)

Czerwone noce, Warszawa 1977.

Cybulski M., Komendant. Porucznik Henryk Cybulski (1910-1971) na tle wydarzeń wołyńskich w latach 1940-1944 i w okresie powojennym, “Wschodni Rocznik Humanistyczny”, 2010 t. VII, s. 293-311.

Dudek T., Przebraże 1943, Warszawa 2019, s. 56-57;

Fijałka M., 27 Wołyńska Dywizja Piechoty Armii Krajowej, Warszawa 1987, s.;

Filar W., Wołyń 1939-1944. Historia, pamięć, pojednanie, Warszawa 2009, s.;

“Głos Emigracji i Kwartalnik Kresowy”, nr 16, Londyn 2003, s. 12-14;

Rychter J., Spis dowódców ZWZ-AK, (bdmw), rękopis w zbiorach MAK;

SPP, Akta Głównej Komisji Weryfikacyjnej, sygn. KW2 527;

Treszkowa J., Barbarzyńcy XX wieku, “Lwów i Kresy”, nr 4 (57), październik 1988, s. 22;

Turowski J., Pożoga. Walki 27 Wołyńskiej Dywizji AK, Warszawa 1990, s.;

Żołnierze Wołynia: działalność powojenna żołnierzy 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, (red.) Bakuniak E., Dyszkiewicz E., Warszawa 2002, s. 231.