W 1939 r. była uczennicą Państwowego Gimnazjum w Grajewie i mieszkała w tym mieście na stancji.

Uczęszczała na tajne komplety.

Po powrocie do Polski podjęła jako inwalidka wojenna I grupy, pod fałszywym życiorysem studia anglistyki na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończyła w 1952 r.

Po studiach pracowała jako wykładowca anglistyki na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1953-54 pracowała jako tłumacz przy Polskiej Misji Wojskowej w Korei. W 1964 r. uzyskała doktorat. W latach 1969-70 pełniła funkcję dziekana Wydziału Neofilologii UW. W latach 1970, 1980, 1985 i 1989 wykładała w USA na Colorade State University i Utah State University. Brała czynny udział w międzynarodowych sesjach naukowych. W 1991 r. przeszła na emeryturę.

Działała w Związku Harcerstwa Polskiego i Sodalicji Mariańskiej.

23 lub 24 sierpnia 1939 r. zastęp ZHP, do którego należała, przenosił w bezpieczne miejsce sprawozdania służb analiz wojskowych i archiwum gen. Kmicic-Skrzyńskiego w Białymstoku. Jej zastęp również pełnił służbę pomocniczą przy 14 Dywizjonie Artylerii Konnej.

Do Grajewa przybyła w październiku 1939 r. W połowie listopada wraz z Henrykiem Misiewiczem założyła tajną organizację Młodzieży Gimnazjum Grajewskiego. Organizacja ta zajmowała się m.in. udzielaniem pomocy uciekinierom z niewoli sowieckiej, ukrywaniem się na bagnach Biebrzańskich przeprowadzając ich, a także zagrożonych aresztowaniem przez NKWD nauczycieli grajewskich.

W lipcu 1941 r. po ucieczce z więzienia rozpoczęła służbę w ZWZ, zaprzysiężona przez por. W. Świackiego ps. Sęp. Zorganizowała sieć łączności i kolportażu komendy Obwodu Grajewo. Prowadziła także szkolenie sanitarne i wywiadowcze kobiet. W 1942 r. objęła funkcję referentki WSK Obwodu, pełniąc ją do końca okupacji niemieckiej. Zajmowała się też zdobywaniem amunicji z niemieckich magazynów w Osowcu i Podlasku dla oddziału „Sępa” stacjonującego na Bagnach Biebrzańskich.

Organizacja sieci kurierskiej i kolportażowej.

Szefowa WSK – organizowała kursy i szkolenia z łączności i pierwszej pomocy, kolportażu.

Kierowała łącznością kobiet w oddziałach por. „Sępa”

Po zwolnieniu się z wojska i opuszczeniu koszar zamieszkała w Białymstoku i włączyła się do prac WSK Obwodu, utrzymując kontakt między żołnierzami AK wcielonymi do armii Berlinga a komendą Okręgu Białystok AK. Jej zadaniem było organizowanie dezercji żołnierzy armii Berlinga, dostarczanie im wyżywienia i kwater, dostarczanie do jednostki wojskowej w Dojlidach konspiracyjnej pracy i agitacyjnych ulotek. Pełniła też funkcję „Pomocy Żołnierzom”, przez ponad miesiąc zastępowała komendantkę WSK Okręgu. Dzięki jej akcjom ok. 80 żołnierzy AK opuściło koszary w Dojlidach.

W okresie „Burzy” zorganizowała i kierowała łącznością terenową, oraz została dowódcą drużyny sanitarnej spieszonego 9 PSK. Brała czynny udział w bitwie tego pułku z Niemcami na Czerwonym Bagnie 8.09.1944 r., kiedy to mimo wielkich strat udało się przedrzeć przez pierścień wojsk niemieckich i przedostać przez rzekę Biebrzę do wojsk sowieckich. W czasie tej przeprawy została ranna.

Wiktor Konopk „Grom”, Władysław
Sawicki “Sęp”, Henryk Misiewicz,
Wajsfater, Antoni Ramatowski,
Irka Kamińska,
Ochman Jozef „Orwid”,
„Ligoń”, „Roman”,
ppor. ,Jacek”, Kajetan
Barszczewski “Żak”.

Po przedostaniu się do wojsk sowieckich została wcielona wraz z resztkami oddziału do 6 Zapasowego Batalionu Piechoty armii Berlinga w Dojlidach pod Białymstokiem.

Została aresztowana 8.12.1939 r. wraz z innymi członkami jej organizacji. Przeszła ciężkie śledztwo, więziona najpierw w Grajewie, potem przez kilka miesięcy w więzieniu w Łomży. W lutym 1940 r. jej rodzina została zesłana na Syberię. Po wybuchu wojny Niemiecko-Sowieckiej, udało jej się uciec z więzienia wraz z innymi i powrócić do Grajewa.

Została aresztowana 16.11.1944 r. przez NKWD-SMIERSZ w Białymstoku i przez 2 miesiące poddawana śledztwu. Skazana na karę śmierci, zmniejszoną decyzją sowieckiej prokuratury generalnej z 16.01.1945 r. na tzw. obóz dla internowanych. Została wywieziona do łagrów w rejonie Riazania i kopalń Stalinogorska. 12.1947 r. wróciła do Polski.

Order Virtuti Militari w 11.1944 r., zweryfikowano przez MON w 1999 r., nr leg. DK-22/99.

Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (08.1944 r.)

Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1943 r.)

Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami (1942 r.)

Dwukrotnie Krzyż Walecznych (1943 r. i 1944 r.)

Odznaka 9 PSK Armii Krajowej, 2001 r.

BZNiOS, sygn. 16690/II, k. 38, 54, 126, 128, 130;

Teczka osobowa Stanisławy Skrodzkiej, w zbiorach Archiwum Fundacji Generał Elżbiety Zawackiej.