W latach 1919-1921 uczęszczał do szkoły powszechnej w Puźnikach.

Od 1921 r. przez dwa lata był na służbie u swojego wuja Jana. Następnie przez 4 lata terminował, po czym pracował przez 8 lat jako czeladnik szewski u majstra Wojciecha Sułkowskiego w pobliskim Złotym Potoku. Pracował tam do 1936 r. Po rocznej przerwie w 1937 r. wyjechał do Tatarowa gdzie pracował w kamieniołomie.

W Puźnikach posiadał pięciohektarowe gospodarstwo z sadem i pasieką (ok. 4,5ha).

W latach 1939-1941 zajmował się handlem.

W Niemysłowicach prowadził czterohektarowe gospodarstwo rolne. Od 6 marca 1948 r. pracował jako sortownik w Składnicy Wyborów Bawełnianych w Prudniku przy ul. Daszyńskiego.

Od 9 grudnia 1954 r. do 26 czerwca 1957 r. pracował w Zakładach Przemysłu bawełnianego „Frontex” w Prudniku. Potem zajmował się własnym gospodarstwem rolnym. Od 3 lutego 1967 r. do 8 października 1970 r. był zatrudniony w Zakładach Urządzeń Przemysłowych w Nysie.

Dostarczał podwód dla grup dywersyjnych, brał udział w rozbrajaniu posterunku policji.

Latem 1946 r. został informatorem i kolporterem prasy podziemnej w Eksterytorialnym Okręgu Tarnopol AK-WiN. Rozprowadzał „Strażnicę Kresową” przywożoną przez łączniczkę NN „Basię”. Przy pomocy proboszcza ks. Antoniego Wawrzyńskiego, dostarczył „spalonym” działaczom konspiracji tarnopolskiej (Jankowskiemu i Franciszkowi Jaworskiemu „Waligórze”) fikcyjne świadectwa urodzenia, na podstawie których mogli uzyskać dokumenty osiedleńcze.

Jesienią 1944 r. został zmobilizowany do II Armii ludowego Wojska Polskiego. Walczył na froncie nad Nysą i w Czechach. Do 7 listopada 1945 r. był przydzielony do 2. plutonu 11. kompanii z Hrubieszowa. Po wojnie osiedlił się najpierw w Prudniku, potem w Ratowicach k. Wrocławia, a następnie na stałe w Niemysłowicach.

W 1942 r. został aresztowany prze Niemców. Był przeznaczony do wywiezienia na roboty przymusowe w Rzeszy, ale zbiegł z transportu.

W czasie okupacji sowieckiej w latach 1939-1941 ukrywał się przed NWKD.

28 czerwca 1949 r. otrzymał listowne wezwanie do starostwa powiatowego w Prudniku. Pojechał na spotkanie i tam został uprowadzony przez referenta sekcji II Wydziału III WUBP z Wrocławia. W PUBP Prudnik rewizję osobistą (przy świadku Feliksie Samborskim) i wstępne przesłuchanie przeprowadził ref. Stanisław Madej. Do żony dotarło pismo urzędowe, że mąż „zaginął bez śladu”. 29 czerwca 1949 r. przewieziono go do Wydziału III WUBP we Wrocławiu. 1 lipca 1949 r. sankcję wystawił prokurator, ppłk Antoni Lachowicz, uzasadniając że: „należał do nielegalnej organizacji WiN, która działała na szkodę Państwa Polskiego, dążąc przemocą do obalenia obecnego Ustroju Państwa Polskiego”. 2 lipca 1949 r. dochodzenie wszczął ppor. Józef Nowicki. 8 lipca 1949 r. został przekazany ubowcom z Wydziału Śledczego WUBP. Tam przesłuchiwany przez ref. S. Madeja, ppor. J. Nowickiego i podprokuratora Aleksandra Tota. Był torturowany i szykanowany. Pokazywano mu wydany już rzekomo przez UB wyrok śmierci, innym razem informowano, że został skazany na dożywocie. Żonę powiadomiono, iż mąż popełnił w więzieniu samobójstwo. 28 lipca 1949 r. został wyłączony ze sprawy grupowej działaczy poakowskiej konspiracji tarnopolskiej. 30 lipca 1949 r. akt oskarżenia przygotował ppor. J. Nowicki. Tego samego dnia materiały spraw przekazano do Wojskowej Prokuratury Rejonowej. 18 sierpnia 1949 r. jako „członek związku przestępczego WiN” został skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy we Wrocławiu pod przewodnictwem chor. Franciszka Kapczuka (wł. Nataliela Traua) na 8 lat więzienia. Oskarżał go por. Stanisław Michta, żądając 7 lat więzienia. Sąd wziął pod uwagę „napięcie złej woli oskarżonego, szkodliwość czynów oskarżonego godzących w postawy Państwa Ludowego”. Po zastosowaniu ustawy o amnestii wyrok obniżono do 4 lat. 20 sierpnia 1949 r. osadzono go we wrocławskim więzieniu karno-śledczym nr 2 przy ul. Śadowej. 20 grudnia 1949 r. 30 lipca 1950 r. wywieziono go do Rawicza. 4 października 1951 r. z polecenia Departamentu Więziennictwa MBP, został przetransportowany do OPW Potulice. 6 listopada 1951 r. osadzono go w OPW Piechcin. Tam został skierowany do pracy w kamieniołomach wapienia. Został zwolniony 1 lipca 1953 r. i powrócił do Niemysłowic.

Był odznaczony za udział w walkach frontowych o Berlin.

Balbus T., Poterałowicz Zygmunt „Jastrząb” [w:] Małopolski Słownik Biograficzny Uczestników Działań Niepodległościowych 1939-1956. Tom 5, red. T. Gąsiorowski, Kraków 1999, s. 92-93.

Opinie z więzienia UB:

23 marca 1992 r. SW we Wrocławiu unieważnił wyrok z 1949 r.