W 1935 r. został powołany do Wojska Polskiego w Wilnie. Ukończył Szkołę Podoficerską 3 Dywizji Artylerii Konnej im. płk. Włodzimierza Potockiego w Podbrodziu.

Brał udział w wojnie obronnej Polski 1939 r.

17 sierpnia 1939 r. został powołany do wojska, trafiając do 14 Dywizjonu Artylerii Konnej w Białymstoku jako artylerzysta celowniczy. Wkrótce przeniesiono go do 1 Dywizjonu Artylerii Konnej im. gen. Józefa Bema, którego zadaniem było wsparcie kawalerii, gdzie pełnił funkcję zwiadowcy. 28 sierpnia oddział ten rozlokował się w Barszczewie, a żołnierze spali u miejscowych gospodarzy. We wrześniu brał udział w kilku potyczkach i walczył nad rzeką Narew, gdzie został ranny w nogę, a jego koń zginął w wyniku niemieckiego bombardowania. Po sowieckiej inwazji część oddziału wycofała się ku granicy litewskiej, a on przez kilka dni walczył z wrogiem, po czym powrócił do domu. W 1940 roku, będąc na liście podejrzanych, wraz z rodziną ukrywał się przed NKGB, znajdując schronienie w lasach i u znajomych.

Przed wojną niemiecko-rosyjską pracował w fabryce ARDAL w Lidzie – produkującej kalosze i obuwie gumowe.

Wiosną 1943 r., zgodnie z rozkazem dowództwa AK, udał się do pracy na odcinek linii kolejowej Lida-Wilno, w rejonie stacji Gudy, gdzie podjął pracę jako kolejarz w celu rozpoznania i zlikwidowania jednostki i posterunków organizacji Todt.

Należał do Związku Młodej Polski oraz Związku Strzeleckiego.

W 1937 r. wstąpił do Konnego Przysposobienia Wojskowego “Krakus” w Lidzie, którego twórcą i dowódcą był rtm. Witold Pilecki. Tam uczył jazdy konnej.

Wiosną 1942 r., dzięki dobrej opinii wojskowej, został zwerbowany przez znajomych oficerów i podoficerów z 77. Pułku Piechoty w Lidzie do Armii Krajowej. W momencie powstania AK w 1942 r. przyjął pseudonim „Dąb”. Początkowo działał w Ośrodku „Bór”, a później został mianowany zastępcą komendanta miasta Lida. Odpowiadał za organizację struktur konspiracyjnych zarówno w mieście, jak i na okolicznych terenach.

Podczas swojej aktywnej działalności konspiracyjnej na terenach Lidzkich, znanych jako „Lida Północ”, często zmieniał miejsca działania. Obejmowały one między innymi Lidę, Czechowce, Kołyszki, Wierzchlidę, Soroki, Gudy, Dowknie, Sporkowszczyznę, Ciaby, Owsiadowo, tereny nad rzeką Dzitwa, Raduń, Żyrmuny, tereny nad rzeką Żyżma, Gierwieniki, Woronowo, Dajnowo, Trokiele, Bieniakonie oraz Ejszyszki.

Służył m.in. w 77. Pułku Piechoty Armii Krajowej, w I Oddziale Organizacyjnym oraz w Oddziale 314. Był także komendantem placówki w Czechowcach.

Został mianowany Cywilnym Reprezentantem Rządu RP na uchodźstwie, gdzie odpowiadał za organizację struktur konspiracyjnych, nadzór nad działaniami oraz werbowanie nowych członków Armii Krajowej w Lidzie i na północnych terenach. Do jego zadań należało także zapewnienie zaopatrzenia i umundurowania, rozbrajanie Niemców, organizowanie broni, paszportów i kart pracy, a także udaremnianie wywózek ludności do Rzeszy.

Placówka konspiracyjna Armii Krajowej, do której należał w północnej części Ośrodka Lida „Bór”, w latach 1941-1944 przeprowadziła szereg działań bojowych, zleconych przez dowództwo lub wynikających z bieżącej sytuacji. Jego lotna grupa często brała udział w walkach oraz likwidacji partyzantów sowieckich, żydowskich, a także bolszewickich i polskich grup rabunkowych (1943-1950).

W domu rodzinnym jego matki, Marii Kulikowskiej z Wilbików, na terenie placówki odbywały się tajne spotkania przedstawicieli oddziałów z grupy „Ragnera” (Lida Południe) oraz „Krysiaków” (Lida Północ). Podczas tych spotkań wymieniano poglądy i ustalano dalsze działania konspiracyjne.

Jednym z najważniejszych wydarzeń było rozbicie więzienia w Lidzie 18 stycznia 1944 r., które zostało zainicjowane przez porucznika „Krysię”. Po udanej akcji szturmowej, Stanisław Kulikowski miał za zadanie zająć się uwolnionymi więźniami, zapewniając im schronienie i pomoc. Dzięki przygotowaniom Stanisława ps. „Dąb”, więźniowie zostali bezpiecznie przetransportowani przez rzekę i pola, a część z nich dołączyła do oddziałów „Krysi” lub została ukryta w kryjówkach.

Cywilny reprezentant Rządu RP na uchodźstwie na miasto i teren Lida. Organizował struktury AK i wywiad. Był szefem łączności konspiracyjnej, zastępcą komendanta miasta Lida-Północ, oraz komendantem placówki w Czechowcach.

Od 1945 r. Stanisław Kulikowski posługiwał się pseudonimem Jonus Lukasonus (Jan Łukaszewicz), ukrywając się, walcząc i pracując pod tym nazwiskiem. Działał w konspiracji na terenie Nowogródczyzny do czasu aresztowania w 1948 r. w oddziale AK “Iskra” Adama Łoszakiewicza.

W 1944 r., gdy front przesuwał się na zachód, oddziały zaczęły się gromadzić pod Wilnem, przygotowując akcję „Ostra Brama”. W trakcie marszu natknęli się na niemiecką jednostkę i stoczyli walkę pod Bieniakoniem. Niemiecka placówka została rozbita, ale w ich szeregach zginęło trzech ludzi, a kilku zostało rannych. On sam został ranny i przewieziony w bezpieczne miejsce.

Współdziałał z Komendantem „Krysią”, „Ragnerem”, „Wilkiem”, „Iskrą”, „Wnimem”, “Bradziagą, “Olechem”, Durasem i wielu innymi.

Żona – Zofia Kulikowska “Zośka”

W 1942 r. został otoczony i aresztowany na rynku w Lidzie, jednak udało mu się uciec do domu.

Aresztowany przez litewską milicję w Ejszyszkach. Skazany w ZSRS w 1948 r. za działalność w AK na 1 rok więzienia w Łukiszkach.

W 1951 r. został ponownie aresztowany (już pod swoim nazwiskiem) i skazany na 25 lat pozbawienia wolności. Zdradził go kuzyn Zenon Pacewicz, który wystąpił przeciwko niemu w procesie. Osadzony w Grodnie przeszedł brutalne tortury i męki, w tym topienie, bicie i przetrzymywanie w karcerze zalanym wodą. Oskarżano go o różne zbrodnie, głównie o współpracę z zamordowanym przez NKWD przyjacielem Michałem Durasem. Pomimo fałszywych oskarżeń i prób złamania, nie zdradził nikogo. Z Grodna przetransportowano go do Orszy, a następnie do Kniazhopohotska w republice Komi, gdzie pracował w skrajnych warunkach przy wyrębie lasu i budowie obozu. W 1954 r. przeniesiono go do obozu w Workucie, gdzie pracował przy budowie kolei. W trakcie zesłania brał udział w dwóch powstaniach obozowych jako organizator i przywódca, odnosząc rany i ledwo uchodząc z życiem. Po buncie został przeniesiony do obozu w Rakpasie. Został zwolniony 17 października 1958 r. Po opuszczeniu więzienia wyjechał z rodziną do Stargardu Szczecińskiego.

Krzyż Partyzancki

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Okręg Nowogródek Armii Krajowej [online] https://www.dws-xip.com/PW/formacje/pw2029.html (dostęp 31.10.2022);

Biogram przekazany przez wnuka – Tomasza Wiśniewskiego.