8.03.1933 r. został powołany do służby wojskowej z przydziałem do 29 Pułku Artylerii Lekkiej w Grodnie. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej łączności w Zegrzu został awansowany do stopnia kaprala.

26.08.1939 r. został powołany do komisji mobilizacyjnej w roli pisarza.

29.08.1939 r. został dowódcą drużyny łączności przy III Dywizji 29 PAL z przydziałem na front zachodni. 03.09.1939 r. jego jednostka znalazła się pod Sulejowem nad Pilicą, następnie szli w kierunku Piotrkowa Trybunalskiego. 6.09.1939 r. jego jednostka została rozbita, a sam trafił do niemieckiej niewoli, z której udało mu się zbiec. 11.09.1939 r. zameldował się u dowództwa 19 DP, które stacjonowało w lasach nad Pilicą. W połowie września został przeniesiony do 13 DP. Po rozbiciu oddziału udał się w kierunku Warszawy. Tam dostał przydział do 43 pp, z którym bronił stolicy.

Od 1952 r. pracował w Białostockim PZU, a następnie w PGR jako kasjer. W 1956 r. został mianowany głównym księgowym Przedsiębiorstwa Budowlano-Remontowego. W 1966 r. zrezygnował ze stanowiska głównego księgowego i do 1975 r. pracował na stanowisku kierownika hotelu i stołówki. W 1975 r. przeszedł na emeryturę, jednakże pracował na pół etatu w Wojewódzkiej Radzie Adwokackiej w Białymstoku jako główny księgowy.

Działał w ZBoWiD od 0.03.1976 r.

Od 20.02.1990 r. działał w ŚZŻAK w Białymstoku, nr leg. 18326.

Do Grodna przybył 22.12.1939 r. Do konspiracji wstąpił w sierpniu 1941 r. w Grodnie. Był łącznikiem między Obwodami „Lewy” i „Prawy Niemen”. W jego mieszkaniu mieścił się magazyn broni oraz miały miejsce tajne spotkania. Organizował siatkę łączności na terenie placówki Indura. Początkiem 1943 r. ze względu na ryzyko dekonspiracji musiał opuścić mieszkanie. Komendant Obwodu „Korwin” powierzył mu zadanie kierowania komórką Kedywu nr 113, wówczas przyjął pseudonim „Wicher”. Razem z Antonim Dąbrowskim oraz Leonem Kurstakiem wykonali 6 wyroków śmierci na konfidentach Gestapo w okresie lipiec-grudzień 1942 r. W marcu 1943 r. dowodził nieudaną akcją likwidacyjną na gestapowca Otto Streblowa. Późną jesienią 1943 r. uniknął próby aresztowania i został przeniesiony do Obwodu Augustów. Służył w oddziale partyzanckim „Zająca”, gdzie pełnił funkcję łącznika.

Żołnierz Kedyw;

Łącznik;

Przewodnik

W lipcu 1944 r. przedostał się do Grodna i tam utrzymywał kontakt z komendantem Obwodu „Korwinem”. W sierpniu 1945 r. razem z komendantem przedostał się do Białegostoku.

W oddziale „Góry” pełnił funkcję szefa kompanii i II zastępcy komendanta. Został wyznaczony przez Kazimierza Okulicza na funkcję przewodnika oddziału sowieckiego w akcjach żywnościowych. Udało mu się wykonać 3 akcje pozyskania żywności. Przy próbie rozbrojenia przez sowietów w czerwcu 1944 r. zbiegł razem z innymi partyzantami.

Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej 10.10.1939 r. uciekł z obozu i przedostał się do Mińska Mazowieckiego, a stamtąd 13.10.1939 r. przedostał się pociągiem do Brześcia nad Bugiem.

Był inwigilowany przez UB. W 1956 r. UB zaproponowało mu współprace, której nie przyjął.

Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami – maj 1944 r.

Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami – sierpień 1944 r.

Krzyż Partyzancki – 03.04.1974 r., nr leg. 131-74-17

Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 r., nr leg. Ł-4944

Medal za Warszawę 1939–1945, nr leg. 131-74-47

Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”, nr leg. 293-87-57 MW

Odznaka Grunwaldzka, nr leg. 51011

Odznaka honorowa „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych” , nr leg. 9668/73

Odznaka „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, nr leg. 33547

BZNiOS, sygn. 16689/II, T.1, k. 10;

BZNiOS, sygn. 16690/II, k. 108, 115;

Informacje przekazane przez wnuka Artura Utko;

ŚZŻAK Okręg Białystok, teczka osobowa Adolfa Utko;

Żarski-Zajdler W., Ruch oporu w latach 1939-1944 na Białostocczyźnie: referat materiałowy, cz. 3, Warszawa 1966, s. 233, 258, 259, 287, 299.