W latach 1909-1913 uczęszczał do szkoły podstawowej we Lwowie, następnie pobierał nauki w IV Gimnazjum Klasycznym im. Jana Długosza. W 1921 r. złożył świadectwo dojrzałości. Studiował geologię, paleontologię i geografię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1926 r. obronił stopień doktora filozofii w dziedzinie geologii. Kontynuował studia w zakresie geologii regionalnej i kartografii na Uniwersytecie w Lozannie oraz paleontologii w Musee d’Histoire Naturelle w Paryżu. W latach 1930-1931 studiował dodatkowo ekonomię i prawo administracyjne na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W 1934 r. otrzymał habilitację na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym tego uniwersytetu.

W 1948 r. otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego geologii i surowców, a w 1966 r. został profesorem zwyczajnym.

Brał udział w obronie Lwowa w 11.1918 r., jako członek oddziału sanitarnego. W 1920 r. walczył jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej.

W 1923 r. rozpoczął pracę jako demonstrator w Zakładzie Geologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza, w latach 1925-1926 jako młodszy asystent, następnie jako starszy asystent, a w okresie 1935-1939 jako docent. Równocześnie od 1935 r. wykładał kartografię geologiczną na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym. Współpracował kolejno z Państwowym Instytutem Geologicznym, „Pionierem” S.A. i z Przedsiębiorstwem Państwowym „Polmin”. W latach 1937-1939 przeniósł się do Katowic, gdzie był dyrektorem Służby Geologicznej S.A. „Wspólnota Interesów Górniczo-Hutniczych”.

W okresie 01.1940-06.1941 r. pracował w Katedrze Mineralogii i Technologii Krzemianów Lwowskiego Instytutu Politechnicznego. W 04.1942 r. został asystentem w Laboratorium Badania Materiałów Drogowych i Budowlanych przy Kursach Technicznych. Po zdobyciu Lwowa przez wojska radzieckie powrócił do pracy na uniwersytecie.

Wyjechał do Gdańska, gdzie od 1.09.1946 r. objął Katedrę Geologii na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej. Rok później został prodziekanem Wydziału Inżynierii. Wykładał geologię na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej oraz fizjografię na Wydziale Architektury. W latach 1953-1954 był dziekanem Wydziału Budownictwa Wodnego. Od 1958 r. kierował Zakładem Hydrogeologii Ogólnej na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, a w latach 1965-1968 był dziekanem Wydziału Geologii UW.

Członek Stronnictwa Narodowego, początkowo pełnił funkcję zastępcy prezesa i kierownika działu szkolnictwa Zarządu Okręgowego SN, a następnie został jego prezesem. Wiosną 1944 r. wszedł w skład Prezydium Rady Polskiej Ziem Południowo-Wschodnich przy Okręgowym Delegacie Rządu.

Należał do Komisji Dokumentacji Hydrogeologicznych Centralnego Urzędu Geologii, Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Towarzystwa Geograficznego i Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Państwowego Instytutu Geologicznego, Instytutu Nauk Geologicznych PAN oraz Rady Naukowej Inst. Meteorologii i Gospodarki Wodnej.

Podczas okupacji niemieckiej uczestniczył w tajnym nauczaniu.

Mianowany zastępcą prezesa Zarządu Okręgowego NOW. Do jego zadań należały kontakty z profesorami lwowskich uczelni wyższych oraz udział w pracach Towarzystwa Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych.

Aresztowany 31.05.1943 r. przez gestapo i przebywał w więzieniu do 09.1943 r.

W latach 1945-1946 internowany przez władze sowieckie.

Krzyż Polonia Restituta

Autor licznych prac naukowych, twórca podręcznika do hydrogeologii.

Węgierski J., Lwowska konspiracja narodowa i katolicka 1939-1947, Kraków 1994, s. 13, 35-36, 58, 62, 140, 144, 177, 182, 203;

Złota Księga Politechniki Gdańskiej, [online:] https://pg.edu.pl/zlota-ksiega/pazdro-zdzislaw (dostęp 20.08.2022 r.).