Studiował w latach 1929/30 – 1933/34 na Seminarium Nauczycielskim im. H. Sienkiewicza w Tarnopolu. Maturę zdał 16.06.1934 r.

Po wyjściu z więzienia w 1956 r. ukończył studia historyczne i uzyskał doktorat nauk humanistycznych.

W latach 1934-35 odbył szkolenie w podchorążówce rezerwy przy 19 pp. we Lwowie.

Podczas Wojny Obronnej walczył w 54 pp w ramach 12 DP w Tarnopolu.

Nauczyciel w Tehlowie, a następnie szkole w Magierowie do grudnia 1939 r.

Po zwolnieniu z aresztu domowego w 1940 r. przebywał w Młyniskach, gdzie ubiegał się o paszport. Po kilku tygodniach wrócił do Tarnopola. 27 czerwca 1940 r. zapisał się na kurs nauczycielski w Tarnopolskiej Pedagogicznej Szkole. Po ukończeniu 3-miesięcznego kursu został skierowany do pracy we wsi Turylcze pow. borszczowski jako nauczyciel tzw. niepełnej średniej szkoły. Zagrożony aresztowaniem wyjechał z Turylcza w czerwcu 1941 r. i udał się do Chreniowa. Po wkroczeniu Niemców do Tarnopola zaczął zajmować się nielegalnym handlem żywności dostarczanej ze wsi do miasta.

Po zwolnieniu z UWSR w 1944 r. rozpoczął pracę jako pedagog w dziesięcioletniej szkole średniej w Tarnopolu.

Po ujawnieniu się w 1947 r. podjął pracę nauczyciela w Bytomiu.

W latach 1980-1981 był aktywnym członkiem NSZZ „Solidarność”. Najpierw jako członek Zarządu i Prezydium NSZZ „Solidarność” Pracowników Oświaty i Wychowania Ziemi Bytomskiej, później działał jako członek Zarządu Prezydium NSZZ „Solidarność” Kombatantów Regionu Śląsko-Dąbrowskiego, a wreszcie jako członek Zarządu i Prezydium NSZZ „Solidarność” Krajowego Zjazdu Kombatantów w Gdańsku.

Z ZWZ zetknął się w listopadzie 1941 r. i w tym samym miesiącu przyjął przysięgę razem z Wiktorem Wrzosem. Początkowo pełnił funkcję dowódcy organizującego się plutonu, którego rejon obejmował północno-wschodnie dzielnice miasta Tarnopola: Nowy Świat i Zarudzie. W marcu 1942 r. został przedstawiony płk. Studzińskiemu jako sprawdzony dowódca i został przez niego oddelegowany do Czortkowa, aby tam zorganizować konspirację. Zainicjował powstanie konspiracji w pow. borszczowskim i pow. kopyczyńce. Do 15 marca 1942 r. pełnił funkcję komendanta Obwodu Borszczów. Po tym czasie został wyznaczony na dowódcę Oddziału II i II a. Stanowisko piastował od lipca 1942 r. do lipca 1944 r. W latach 1942 – 1944 kilkukrotnie podróżował na teren Rumunii w celu nawiązania kontaktów z tamtejszym wywiadem, który chciał pertraktować z aliantami, widząc porażki Niemców na froncie wschodnim. Czterokrotnie w 1943 r. przeprawiał się do Rumunii przez punkt w Żeżawie, przy pomocy rodziny Dąbrowskich. Przebrany w mundur rumuńskiego oficera będącego przed wojną pracownikiem ambasady w Warszawie został zabrany samochodem do Czerniowiec. Jednak po ataku UPA na łącznika z Żeżawy kontakt z  wywiadem rumuńskim mu się urwał. Za swoje zasługi został awansowany do stopnia porucznika dnia 11 listopada 1943 r. i odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami dnia 15 listopada 1943 r. z rozkazu Komendanta Głównego AK rozkazem nr 1437/113/BP z dn. 13.12.1943 r.

Dowódca plutonu w Tarnopolu, komendant Obwodu Borszczów, dowódca Oddziału II i II a komendy Okręgu Tarnopol

We wrześniu 1944 r. w Tarnopolu rozpoczął działalność antykomunistyczną razem z Wiktorem Wolskim „Wrzos”. Początkowo drukowali ulotki i komunikaty o wydarzeniach, które rząd radziecki chciał zatuszować przed polską ludnością np. te dotyczące wkładu Polaków podczas walk o Warszawę czy Monte Cassino. Drukowali też informacje o wysiłkach Armii Krajowej w walkach z okupantem niemieckim w powielanym piśmie “Informator”. W październiku 1944 r. nawiązał kontakt z majorem „Soroką” Bronisławem Zawadzkim będący ówcześnie komendantem „NIE” Okręgu Tarnopol. Został drugim zastępcą „Soroki”, zajął się wtedy wywiadem, kontrwywiadem i propagandą. Udało mu się uniknąć aresztowania w grudniu 1944 r. przez NKWD, gdzie został złapany Bronisław Zawadzki. W styczniu 1945 r. został rozpracowany przez agenta NKWD, byłego członka AK – Ludwika Sawickiego. W obawie przed aresztowaniem 31 marca 1945 r. postanowił opuścić Lwów i przedostać się w wagonie repatriacyjnym do Przemyśla. Jednak poprzez donos został aresztowany i transportowany do Medyki. W trakcie transportu powrotnego do Lwowa przekupił strażnika alkoholem, jaki posiadał w walizce, dzięki czemu udało mu się uciec. W 1945 r. postanowił utworzyć oddział samoobrony na Rzeszowszczyźnie przeciwko bandom UPA, które napadały polskie wsie. W tym celu nawiązał łączność z prof. Wajdą z tarnopolskiego Gimnazjum nr 2, byłym oficerem AK. Udało mu się utworzyć oddział partyzancki o kryptonimie „San”. Składał się on głównie z żołnierzy tarnopolskiego AK. Początkowo liczył 3 plutony po 30 ludzi, jednak ten stan później się rozszerzył do siły batalionu. Oddział głównej mierze skupiał się na obronie polskich wsi przed UPA, należały do nich m.in.: Maćkowice, Wacławice, Rokietnica, Kosice, Ciemiężowice, Kaszyce, Tapin. Oddział ten działał na Rzeszowszczyźnie od marca do lipca 1945 r.

Po rozwiązaniu swojego oddziału wraz z innymi jego członkami przyłączył się do Narodowej Organizacji Wojskowej, a następnie Narodowego Zjednoczenia Wojskowego na Rzeszowszczyźnie. Został komendantem okręgowym NZW we wrześniu 1945 r. Jego Okręg obejmował obszar Centralnego Okręgu Przemysłowego i miał siedzibę w Jarosławiu. Podlegały mu dowództwa NZW powiatów: Jarosław, Przemyśl, Lubaczów, Łańcut, Przeworsk, Nisko, Tarnobrzeg, Mielec, Kolbuszowa, a od 1946 r. Sandomierz i okolice. W kwietniu 1947 r. wydał rozkaz zaprzestania działalności NOW/NZW wszystkim mu podległym oddziałom. Polecił, aby wszyscy zdekonspirowani ścigani przez UB ujawnili się przed komisjami amnestyjnym. Sam ujawnił się dopiero 24 kwietnia 1947 r.

Po akcji „Burza” udało mu się uniknąć wcielenia do wojska Berlinga.

Po “Burzy” w Tarnopolu został wcielony do jednostki wojskowej “Uczastok Wojennych Stroitelnych Rabot 153” (UWSR) działających poza frontem (budował linie obronne). Uniknął w ten sposób poboru do Armii I ludowego Wojska Polskiego. Pod koniec sierpnia 1944 r. został zwolniony z pracy. Dzięki pracy w UWSR pomagał zdobywać fałszywe papiery dla działaczy AK.

11 listopada 1939 r. lub 6 grudnia 1939 r. przez NKWD w domu Feliksa Janickiego. Został przewieziony do Rawy Ruskiej, gdzie był przez miesiąc przesłuchiwany. Podczas przesłuchania nabawił się z nerwów kamienicy nerkowej. Po przesłuchaniu oddano go pod nadzór domowy. Został zwolniony za sprawą żony, która ubiegała się o to u prokuratora NKWD.

W sierpniu 1948 r. aresztowany przez UB i po śledztwie w dniu 31 maja 1949 r. został skazany przez Rejonowy Sąd Wojskowy w Rzeszowie na dwukrotną karę śmierci. Przesiaduje w więzieniu Głównego Zarządu Informacji Wojskowej w Warszawie, a następnie w Wronkach, gdzie w 1956 r. zostaje wypuszczony dzięki amnestii.

W czasie stanu wojennego więziony i represjonowany, skorzystał z amnestii w 1984 r.

Jest autorem kilku książek, które opisują jego doświadczenia wojenne jako żołnierza AK i działacza partyzantki antykomunistycznej. Do jego dzieł należą autobiografie m.in:  Z niw i ugorów mego życia – wspomnienia, Bytom 1975,  Zapluty karzeł reakcji: wspomnienia AK-owca z więzień w PRL, Paryż 1982, Związek Walki Zbrojnej i Armia Krajowa w Okręgu Tarnopolskim 1941-1944. Zarys monograficzny, Bytom 1988.

BJ, sekcja rękopisów, P. Woźniak, Z niw i ugorów mego życia, t. II, sygn. akc. 9/85;

CDCN, Archiwum Tarnopolskie Czesława Blicharskiego, Cz. Blicharski, Słownik Biograficzny Tarnopolan, t. VI, sygn. 1320/6/1F, s. 1268;

CDCN, Archiwum Tarnopolskie Czesława Blicharskiego, P. Woźniak, Armia Krajowa Okręg Tarnopolski, sygn. akc. 1320/5/5;

CDCN, Papiery Jerzego Węgierskiego, Okręg Tarnopol AK, sygn. 1551(2), s. 20;

Mazur G., Okręg Tarnopol Armii Krajowej, [w:] Armia Krajowa. Rozwój organizacyjny, (red.) K. Komorowski, Warszawa 1996, s. 313;

Relacja Stanisława Czarnieckiego. Organizacja Inspektoratu AK – Czortków, maszynopis w zbiorach CDCN – BJ, sygn. 5-2, s. 11;

Węgierski J., Armia Krajowa w okręgach Stanisławów i Tarnopol, Kraków 1996, s. 123, 124.