Ukończył w 1927 roku szkołę średnią we Włocławku. Przerwał studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na rzecz kariery wojskowej.

Ukończył  Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W latach 1931 – 1933 ukończył Szkołę Oficerską Artylerii w Toruniu. Otrzymał przydział do 5 dywizjonu artylerii konnej w Krakowie. W 1939 r. w stopniu porucznika został przyjęty do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie.

W kampanii wrześniowej walczył w składzie “Armii Kraków” jako oficer sztabu dowódcy artylerii dywizyjnej 6 Dywizji Piechoty, z którą przeszedł cały szlak bojowy.

Początkowo utrzymywał się z pracy fizycznej, później stopniowo awansując doszedł do stanowiska dyrektora chemicznego zakładu produkcyjnego w Górze Kalwarii.

Działał w Stowarzyszeniu “Pax”.

Był członkiem Zarządu Głównego ZBoWiD.

Po przeniesieniu na Wołyń 28.02.1944 roku został szefem sztabu 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Jako szef sztabu musiał zorganizować dozbrojenie i przejście dywizji na Lubelszczyznę. Po śmierci podpułkownika Jana Kiwerskiego ps. Oliwa, od 04.05 do 16.07.1944 roku pełnił obowiązki dowódcy dywizji.

po. dowódcy dywizji

Zagrożony aresztowaniem przeniósł się do Warszawy, gdzie pełnił funkcję zastępcy szefa wywiadu ofensywnego. W maju 1943 roku wyruszył wraz z oddziałem na Zamojszczyznę, żeby wesprzeć miejscowych partyzantów. We wrześniu przeprowadził akcję odbicia więźniów z więzienia w Biłgoraju.

Po kampanii wrześniowej, 20.09.1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej w rejonie Zamościa. W dniu 11.10.1939 roku zbiegł z obozu jenieckiego w Bochni i dotarł do Krakowa.

6.08.1944 r. został aresztowany przez NKWD w Świdrze. Zesłano go do obozu w Charkowie a następnie do obozu nr 179 w Diagilewie. Po uciecze z obozu ujęty na granicy i osadzony w obozie dla jeńców wojennych w Wystruciu  (obecnie w obwodzie kaliningradzkim). W 07.1947 r. był internowany w obozie NKWD nr 150 w Griazowcu. Do Polski wrócił w 05.1948 r.

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – posmiertnie

Krzyż Walecznych – czterokrotnie

Krzyż Partyzancki

Medal – “Za zasługi dla obronności kraju”

Fijałka M., 27 Wołyńska Dywizja Piechoty AK, Warszawa 1987, s. 166-167;

Filar W., “Burza” na Wołyniu. Dzieje 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej. Studium historyczno-wojskowe, Warszawa 2010, s. 98, 127, 165-166, 192, 203, 214-215, 226, 229-230, 233-234, 242-246, 250, 252-254, 256, 260-262, 265, 270, 276-277, 284-286, 288-289, 303;

Filar W., Wołyń 1939-1944. Historia, pamięć, pojednanie, Warszawa 2009, s. 56, 222, 227, 242-244;

Kunert A.K., Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945, t. 2. Warszawa 1987, s. 177-179;

Ośrodek “Brama Grodzka – Teatr NN”, [online:] http://teatrnn.pl/leksykon/artykuly/tadeusz-sztumberk-rychter/ (dostęp: 21.06.2021 r.);

Piotrowski Cz., Wojskowe Tradycje 27 WDPAK, Warszawa 1993, s. 238-239;

Polaczek J., Zarys wspomnień z działalności w Ruchu Oporu grudzień 1975 r., (bdmw), rękopis w zbiorach BJ, sygn. Przyb 448/01, s. 40;

Rychter J., Spis dowódców ZWZ-AK, (bdmw), rękopis w zbiorach MAK;

SPP, Akta Głównej Komisji Weryfikacyjnej, sygn. KW2-3801;

Ślaski J., Skrobów. Dzieje obozu NKWD dla żołnierzy AK 1944-1945, Warszawa 1990, s. 26;

Turowski J., Pożoga. Walki 27 Wołyńskiej Dywizji AK, Warszawa 1990, s. 207, 212, 216, 270, 287, 292, 300, 313, 315, 324-326, 331, 332, 334, 338-340, 343, 344, 347, 355, 356, 358-360, 367, 369, 371, 374, 375, 380-383, 385-392, 395, 404, 411, 414, 451, 466, 471, 477, 494, 495, 500, 502-504, 507, 517, 519, 540;

Żołnierze Wołynia: działalność powojenna żołnierzy 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, (red.) Bakuniak E., Dyszkiewicz E., Warszawa 2002, s. 274.