W 1935 r. został absolwentem szkoły powszechnej Nr 14 w Wilnie. Edukację kontynuował w Gimnazjum Kupieckim Nr 262 w Wilnie, które ukończył w 1939 r.

Będąc w grupie młodzieży Legii Akademickiej, uczestniczył w zorganizowanej akcji niedaleko dworca kolejowego w dniach 17-18 września 1939 r. Celem akcji było rozproszenie bojówek komunistycznych, które organizowały przywitanie Armii Czerwonej.  Ponad to uczestniczył w walkach obronnych Wilna, po wkroczeniu Armii Czerwonej.

Po kapitulacji w 10.1939 r podjął pracę w VI Miejskim Szpitalu Onkologicznym w Wilnie.

Pracował jako konduktor w MPK, na nocnej zmianie przydzielany był na niebezpieczne trasy między innymi w Nowej Hucie.

ZHP

W 1990 r. wstąpił do Związku Żołnierzy AK Okręgu Krakowskiego, związku Sybiraków i Polskiego Związku Więźniów Politycznych w Krakowie.

Poprzez Romana Garasia wstąpił zimą 1940 r. do ZWZ.

Po udanej ucieczce i przedostaniu się do Wilna, nawiązał kontakt z siatką konspiracyjną. Skierowany został w rejon gminy Podbrzeże i Miejszagoła, w celu organizacji AK. Po utworzeniu 2 Brygady Wileńskiej AK, pod dowództwem por. Wiktora Koryckiego “Kaziuka”, przydzielony został do 1 plutonu. Uczestniczył miedzy innymi w akcjach zdobycia broni, w walkach z Niemcami w miejscowości Korwie oraz w ataku na Gładkiszki koło Suderwia, która miała miejsce 10.07.1944 r.

Służąc w 2 Wileńskiej Brygadzie, uczestniczył w operacji “Ostra Brama”. Atak przeprowadzony został 12.07.1944 r. od strony Jerozolimki. Po przekształceniu brygady w 85 pułk Strzelców Wileńskich, został 17.07.1944 r. otoczony i rozbrojony przez Armie Czerwoną w rejonie Rukańca koło Turgiel. Po rozbrojeniu Klemens Pieculewicz wraz z innymi zołnierzami został przewieziony do Kaługi, gdzie zostali wcieleni do 361 pułku piechoty Armii Czerwonej. Po odmowie ponownie zostali rozbrojeni a następnie przewiezieni do pracy przy wyrąbie drzewa w miejscowości Cherłampiejwo-Prudy.

W 10.1941 r. został wywieziony do Niemiec na przymusowe prace do fabryki “Wintershall” w Heringen. Do jego zadań należało obsługa 6 kotłów (wanien) elektronicznych. 1.05.1942 r podjął ucieczkę. Został zatrzymany i aresztowany na dworcu w Poznaniu przez żandarmerię niemiecką, więziony był przy ul. Młyńskiej a następnie w Forcie VII. Przebywając w Forcie VII pracował w warsztacie stolarskim, razem z nim pracowali prof. Uniwersytetu Poznańskiego Szulc, adwokat Masalska oraz Warczygłow. Klemens Pieculewicz został przewieziony wraz z Warczygłowem do więzienia “Alex” w Berlinie a później do gestapo w Weimarze, gdzie przebywał do połowy września 1942 r. Po pobycie w Weimerze ponowie został przewieziony do pracy w fabryce “Wintershall”. 9.10.1943 r. podjął udaną próbę ucieczkę do Wilna.

28.11.1950 r. aresztowany został przez Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa w Biskupcu. Oskarżony został między innymi za kwestionowanie suwerenności Państwa Polskiego, używanie obelżywych słów pod adresem ustroju Państwa Polskiego i ZSRR, za współpracę z Niemcami. W trakcie śledztwa nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. Klemens Pieculewicz skazany został z art.29 MKK. Przebywał w więzieniu w Olsztynie i Barczewie. Na wolność wyszedł po 2 latach, zamieszkał w Krakowie. Jako wróg ustroju komunistycznego mieszkał z żoną i dwójką dzieci przez 7 lat na nieogrzewanym strychu, bez urządzeń sanitarnych w budynku przy ul. Żmujdzkiej.

“Orzeł Biały”, r. XXXI, 2020, nr 2 (338), 20-26.