Ukończył Oficerską Szkołę Inżynieryjno-Saperską (obecnie Wyższa Szkoła Oficerska Inżynierii Wojskowej) we Wrocławiu ze stopniem podporucznika, a następnie Politechnikę Wrocławską z tytułem inżyniera budownictwa.

Wiosna 1947 r. – lato 1949 r. służył w Oficerskiej Szkole Inżynieryjno – Saperskiej (Wrocław); 1949-1951 służba w 1 Warszawskim Zmotoryzowanym Pułk Pontonowym (Brzeg) – rozminowywanie Dolnego Śląska; 1951 r. – 1955 r. instruktor-wykładowca oraz dowódca alarmowej kompanii saperskiej  w Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych (Wrocław). Rozminowywanie Wrocławia i okolic do 1955 r. W tymże roku został ciężko ranny podczas jednej z akcji saperskich, wówczas uzyskał zgodę na odejście z wojska.

Po wyleczeniu ran i zwolnieniu z wojska pracuje jako technik budowy dróg i mostów  we Wrocławiu. Jednocześnie studiuje na Politechnice Wrocławskiej  i styczniu 1959 r. uzyskał tytuł inżyniera budownictwa.

Na początku lat 60, ze względu na specyfikę terenu (gruzowiska i niewybuchy) i swoje doświadczenie saperskie – nadzorował przygotowania terenu i budowę kilku zakładowych ośrodków wypoczynkowych w Kołobrzegu.

Przez całe lata sześćdziesiąte zaprojektował i nadzorował szereg budów różnych obiektów na Dolnym Śląsku – Ząbkowice, Brodziszów, Świdnica, Srebrna Góra, Bardo, Lutomia –  które do dziś służą. Zachorował w 1971 r. i po długiej chorobie zmarł w 1976 r.

Od wiosny 1943 r.  został wciągnięty przez starszego brata Witolda do konspiracji AK pod pseudonimem Słowik, a następnie (po ucieczce z obozu w Kowlu) był członkiem oddziałów „Sokoła” i „Jastrzębia”. Został lekko ranny w walkach z UPA jesienią 1943 r. W 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty służył pod pseudonimem Sokolik. Według informacji od starszego brata Witolda, po powstaniu 27 Wołyńskiej Dywizji pozostał w II batalionie 50 pp „Jastrzębia”- w 2 kompanii porucznika „Wira”, w 3 plutonie podporucznika „Orła”. Wyróżnił się w walkach w kwietniu 1944 r. został lekko ranny w walce wręcz –  przez co blizny na twarzy miał do końca życia. Ponownie raniony (w nogę) podczas przebijania się pod Jagodzinem. Pozostaje w okrążeniu z częścią batalionu „ Jastrzębia” w lasach mosurskich. Przebicie na Lubelszczyznę, walki na tamtym terenie od 23 czerwca do końca lipca 1944. Przeszedł cały szlak bojowy swego batalionu  – do rozbrojenia pod Skrobowem. Umknął  z sowieckiej obławy i wraz z kilkoma kolegami ukrywał się do stycznia 1945 r.

Witold ps. Kukułka – brat, żołnierz 27 WDP

Tatedusz ps. Chomik – brat, żołnierz 27 WDP

Krystyna Leśniak – bratowa, żona Witolda – sanitariuszka szpitala w Kupiczowie przy  27 WDP.

Na początku 1943 r. jego rodzina została ostrzeżona przez sąsiadów – Ukraińców, dzięki czemu udało im uciec przed pogromami do miejscowości Hołoby. Zatrzymali się budynkach parafii z rodzinami innych uciekinierów. Cała rodzina została wywieziona przez Niemców do obozu pracy w Kowlu. Marianowi Leśniakowi udało się podstępem (dzięki pomocy członków konspiracji) – zbiec i idąc w ślady swojego brata Witolda, dołączył do oddziałów partyzanckich na Wołyniu.

Razem z bratem był od końca 1945 r. poszukiwany przez UB. Wówczas zmienił dane w dokumentach (rok urodzenia), dzięki czemu uniknął represji. Ponadto jeden z funkcjonariuszy  (były partyzant, który służył w BCh i wspólnie walczył z oddziałem „Sokolika ” na Lubelszczyźnie przeciwko Niemcom),  ostrzegł go i zniszczył znaczną część dokumentacji śledczej. Poradził mu także, aby wstąpił do wojska dla zatajenia śladów. Marian Leśniak wybrał szkołę oficerską we Wrocławiu.

„Biuletyn Informacyjny 27 Wołyńskiej Dywizji Armii Krajowej”, r. 1, 1984, nr 3, s.;

Informacje nadesłane mailowo przez Pana Wojciecha;

K. Doliński „Szerszeń”, 27 Wołyńska Dywizja Piechoty Armii Krajowej : wykaz żołnierzy poszczególnych pododdziałów, Koszalin-Syców 2016, s.;

Żołnierze Wołynia: działalność powojenna żołnierzy 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, (red.) Bakuniak E., Dyszkiewicz E., Warszawa 2002, s.

Przez wrzesień 1939 r. i później podczas okupacji sowieckiej wraz z rodziną przebywał w miejscowości Bajkowce – do początku 1943.