Od 1926 r. rozpoczął naukę w 4 klasie Państwowego Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Maturę zdał w 1931 r. W 1936 r. lub 1937 r. ukończył studia w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego.

W latach 1934-1935 uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie przy 54 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Tarnopolu.  W stopniu podporucznika rezerwy służył w 39 Pułku Piechoty w Jarosławiu, pełniąc funkcję dowódcy plutonu.

We wrześniu 1939 r. walczył w 7 kompanii III batalionu 154 Pułku Piechoty – był dowódca 2 plutonu. Po agresji Związku Radzieckiego na Polskę przekroczył wraz z oddziałem 19 września 1939 r. granicę polsko-węgierską i został internowany w Komarom-Belsovar na Węgrzech, gdzie pełnił funkcję dowódcy kompanii. W lutym 1940 r. zbiegł z obozu i dotarł do Jugosławii, skąd wyruszył drogą morską do Francji i dołączył do francuskiej armii. Po kapitulacji Francji ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Po odbyciu przeszkolenia w dywersji został zaprzysiężony 7 kwietnia 1942 r. i przydzielony do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza.  Do Polski został zrzucony w nocy z 1 na 2 września 1942 r. w ramach operacji lotniczej o kryptonimie „Smallpox” i przydzielony do Odcinka II “Wachlarza”, jednak przydział ten nie został zrealizowany i pozostał w dyspozycji Komendy “Wachlarza”.

Od 1937 r. pracował w ordynacji hr. Alfreda Potockiego w Łańcucie w biurze prawno-administracyjnym.

Od 1 stycznia 1956 r. pracował jako księgowy w tuczarni w Załężu.

Od kwietnia 1956 r. do stycznia 1958 r. pracował w Rzeszowskich Okręgowych Zakładach Tuczu Przemysłowego.

1 stycznia 1958 r. pracował jako starszy księgowy w Okręgowym Przedsiębiorstwie Gospodarki Zwierzętami Rzeźnymi.

Od 1 stycznia 1959 r. starszy instruktor księgowości w Wojewódzkim Zjednoczeniu Przemysłu Mięsnego, od 1 maja 1962 r. – jako zastępca głównego księgowego, od stycznia 1969 – główny księgowy.

1 lipca 1976 r. przeszedł na emeryturę.

ZBoWiD, nr 0232879, z dn. 24.04.1984 r.

ŚZŻAK.

1 stycznia 1943 r. został przydzielony do akcji odbicia żołnierzy “Wachlarza” z więzienia w Pińsku. Na podstawie otrzymanych danych, sporządził szkic pińskiego więzienia. Akcja została z powodzeniem zrealizowana 18 stycznia 1943 r. przez trzy grupy bojowe, które były dowodzone przez Jana Piwnika „Ponurego”, Jana Rogowskiego „Czarki” i Michała Fijałki „Kawy”. Za udział w tej akcji został po raz pierwszy odznaczony Krzyżem Walecznych.

Następnie od kwietnia 1943 r. walczył jako oficer dywersji, szef Kedywu Inspektoratu Łuck Okręgu Wołyń. Powierzono mu między innymi: organizację i koordynację samoobrony przed UPA w Antonówce, Spaszczyźnie i Przebrażu, utworzenie patroli dywersyjnych a także współpracę w tworzeniu oddziałów partyzanckich „Piotrusia Małego” i „Olgierda”, szkolenia, walki z UPA oraz akcje likwidacyjne i dywersyjne.

27 lipca 1943 r. brał udział w walkach samoobrony Antonówka, zaatakowanej przez Ukraińców. Na podstawie samoobrony Antonówka-Aleksandrówka, zorganizował zalążek oddziału partyzanckiego, który następnie przekazał pod dowództwo por. Janowi Rerutko “Drzazdze”.

W kwietniu 1944 r. chciał przewieźć ukrytą broń i amunicję ze skrytki w okolicach Łucka i udać się do miejsca koncentracji 27 WDP AK. W czasie akcji 3 kwietnia 1944 r. został aresztowany przez NKWD.

Organizacja i koordynacja samoobrony przed UPA.

Od październiku 1942 r. w dyspozycji Komendy “Wachlarza” w Warszawie, zajmował się szkoleniem zespołów dywersyjnych. Otrzymał przydział do II Odcinka, który nie został zrealizowany.

W marcu 1940 r. przedostał się do Francji, gdzie został skierowany do Rezerwowego Obozu Wyszkoleniowego Oficerów (ROWO) w Vichy i Legii Oficerskiej.

Po klęsce Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie od lipca 1940 r. służył w 3 Batalionie Kadrowym Strzelców 3 Brygady Kadrowej Strzelców, przemianowanej 4.10.1941 r. na 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową.

3 kwietnia 1944 r. został aresztowany przez NKWD. Po miesięcznym śledztwie wywieziony do więzienia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego Ukrainy w Kijowie, gdzie trafił do izolatki. Po kilku miesiącach, 18 października 1944 r. został skazany przez trybunał wojenny na karę śmierci, która miała być wykonana przez rozstrzelanie. W styczniu 1945 r. wyrok zamieniono na 10 lat więzienia, który odbył w więzieniach w Kijowie (Łukianówka), Kaniowie, łagrach Kołymy, Komi i Magadanu (m.in. obozy w Kotłasie, Tajszecie). 3 maja 1953 r. karę zamieniono na przymusowe osiedlenie i podjęcie pracy na terenie Magadanu. Po 11 latach i 8 miesiącach wyruszył do Polski. Podróż trwała od października do grudnia 1955 r.

Order Wojenny Krzyża Virtuti Militari kl. V, z dn. 1944-05-03, nr 13332

Krzyż Walecznych dwukrotnie, z 1943 r. i 1944 r., nr DK-06906/W

Krzyż Partyzancki, z dn. 14.09.1983 r.

Medal “Za udział w Wojnie Obronnej 1939”, z dn. 08.02.1982 r.

Krzyż Armii Krajowej, z dn. 22.06.1968 r.

Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, z dn. 30.01.1990 r.

Medal Zwycięstwa i Wolności 1945, z dn. 11.12.1985 r.

Medal Wojska Polskiego czterokrotnie, nr 21251

Autor: Droga cichociemnego do łagrów Kołymy, Warszawa 1990

Archiwum ŚZŻAK Warszawa.

Chlebowski C., Wachlarz. Monografia wydzielonej organizacji dywersyjnej Armii Krajowej (wrzesień 1941 – marzec 1943), Warszawa 1985;

Kopisto W., Droga cichociemnego do łagrów Kołymy , Warszawa 1990;

Moje pokręcone losy (niewydany maszynopis);

Rychter J., Spis dowódców ZWZ-AK, (bdmw), rękopis w zbiorach MAK;

Tochman  K. A., Major Wacław Kopisto-cichociemny, oficer AK, sybirak. Rzeszów 2010;

Tochman K., Słownik biograficzny, Rzeszów 2000, s. 84-87;

Tucholski J.,  Cichociemni, Warszawa 1984, s. 341;

Tucholski J., Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 89;

Tucholski J.,  Cichociemni i spadochroniarze 1941-1956, Warszawa, 2009, s. 34, 45, 87;

Żołnierze Wołynia: działalność powojenna żołnierzy 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, (red.) Bakuniak E., Dyszkiewicz E., Warszawa 2002, s. 246.