Ukończył V Gimnazjum w Warszawie;

Studiował początkowo prawo w Warszawie, a później kontynuował kształcenie na uniwersytetach w Wiedniu i Lipsku. Uzyskał tytuł doktora prawa.

Po studiach powrócił do Warszawy podjął w 1911 r. pracę w AGAD.  Prowadził wykłady z polskiej historii politycznej od 1916 na Wolnej Wszechnicy Polskiej i Uniwersytecie Warszawskim. W 1920 r. przeniósł się do Wilna na Uniwersytet Stefana Batorego, gdzie był zastępcą profesora prawa sądowego. W latach 1922-1924 pełnił funkcję prorektora. W 1939 r. był ostatnim rektorem.

Był współorganizatorem Instytutu Badań Europy Wschodniej.

W czasie okupacji pracował jako stróż nocny, pracownik biurowy, kasjer, konsultant prawny.

Działacz PPS potem BBWR, działacz Towarzystwa Kultury Polskiej w latach 1908-1913. Senator w wyborach w 1930 r. i w 1935 r. Wolnomularz.

Prowadził tajne nauczanie na USB w Wilnie.

Włącza się w działalność konspiracyjną kierując Polskim Uniwersytetem Wileńskim i prowadząc wykłady. Oficjalnie pracował jako stróż nocny.

Rektor tajnego Polskiego Uniwersytetu w Wilnie.

1944-08-28 w swoim mieszkaniu został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu na Łukiszkach. Torturowany, poddany okrutnym metodom badań, w więzieniu podjął głodówkę. Wyczerpany zmarł następnego dnia 1945-07-21.

Krzyż Niepodległości;

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski;

Krzyż Komandorski Orderu Łotewskiego trzech Gwiazd.

Bielińska M., Ehrenkreutz Stefan Łukasz, [w:] Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I: 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988, s. 58-59;

Fedorowicz Z., Trzydzieści lat mego pobytu w Wilnie 1914-1914, Bydgoszcz 2010, s. 258;

Słownik Polski Walczącej na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej, t. 3, (red.) Malinowski J., Bydgoszcz 1995, s.98;

Smogorzewska M., Ehrenkreutz Stefan Łukasz, [w:] taż, Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny, t. 2, Warszawa 2000, s. 27-29.