Uczęszczał do szkoły ogrodniczo-rolniczej w Berlinie.

Po wojnie polsko-bolszewickiej rozpoczął naukę w ramach kursów maturalnych w Wilnie. Ukończył 6 klas gimnazjum oraz kurs w Centralnej Szkole Gimnastyki i Sportu w Poznaniu.

W 1913 r. odbył obowiązkową służbę wojskową. W tym samym czasie ukończył szkołę podoficerów jazdy w Toruniu.

Wziął udział w I wojnie światowej. Walczył na froncie francuskim w 1 Pułku Ułanów Bawarskich. W 1915 podczas walki na froncie wschodnim dostał się do niewoli. Wrócił z niej w 1917 i trafił do niemieckiego wojska ponownie. Zdemobilizowany w 11.1918 r.

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w szeregach 21 pp. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 08.1920 r. został przeniesiony do 211 pułku ułanów Wileńskiej Brygady Jazdy i walczył z nim na froncie litewskim.

W 1925 przydzielony do 10 Pułku Ułanów Litewskich w Białymstoku. Następnie przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, gdzie objął stanowisko instruktora wychowania fizycznego, z czasem awansował na referenta wychowania fizycznego i zajmował się nadzorowaniem tego kierunku szkolenia oficerów we wszystkich szkołach i kursach szkolenia kawalerii.

Poza zawodową służbą w kawalerii pracował w polskim wywiadzie wojskowym w ekspozyturze nr 3 w Bydgoszczy oddziału II sztabu NW. Kierował wywiadowczym odcinkiem Opole.

W momencie wybuchu II wojny światowej znajdował się w Kopenhadze. Stamtąd udał się do Francji i po skontaktowaniu się z polskimi władzami wojskowymi został dowódcą batalionu administracyjnego w Coëtquidan.

Po upadku Francji trafił do Wielkiej Brytanii i tam został włączony do 14 pułku ułanów. Następnie pełnił funkcję instruktora kursów szkoleniowych organizowanych z inicjatywy VI sztabu. Był pierwszym polskim dowódcą kursu cichociemnych w Briggens nieopodal Londynu. Zgłosił się do walki w kraju i odbył odpowiednie przeszkolenie. Zrzucony z 13/14 III 1943 koło Końskich na terenie placówki “Żbik”. Po aklimatyzacji w stolicy przydzielony do wywiadu ofensywnego II KG AK do siatki wywiadowczej WW-72.

Pracował jako trener szermierki w WKS “Legia” w Warszawie. Od 1958 r. prowadził gospodarstwo ogrodnicze w Zerzeniu.

ZBoWiD, z jego ramienia działał jako członek komisji weryfikacyjnej odznaczeniowej b. Okręgu Wileńskiego AK.

Cichociemny. Został zrzucony w nocy z 13/14.03.1943 r. Otrzymał przydział do Oddziału II Informacyjno-Wywidowczego Komendy Głównej AK w wileńskim ośrodku wywiadowczym  jako oficer referatu “Wschód”. Po ucieczce z więzienia gestapo służył w partyzantce jako żołnierz 3 Brygady “Szczerbca”. 19.03.1944 r. objął dowództwo 6 Wileńskiej Brygady AK, którą dowodził w operacji Ostra Brama.

Kierownik wileńskiego ośrodka wywiadowczego, dowódca brygady

W ramach akcji “Burza” dowodził w operacji Ostra Brama.

We Francji dowódca batalionu administracyjnego w Centrum Szkolenia Piechoty. W Wielkiej Brytanii  służył w 10. Brygadzie Kawalerii Pancernej, później praca instruktora na kursach Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza i  szkolenie wywiadowcze.

8.11.1943 r. zatrzymany przez Gestapo Po pierwszym przesłuchaniu próbował otruć się ukrytą w guziku dawką trucizny, jednak okazała się nieskuteczna. Ostatecznie załamał się w śledztwie, ale 13.11.1943 r. zdołał uciec. Po tym wydarzeniu został zawieszony w pracy dla wywiadu AK.

17.07.1945 został aresztowany przez NKWD, 18 miesięcy więziony w Wilnie, następnie w obozach w Ostaszkowie i Murszańsku w ZSRR. Do Polski powrócił 26.07.1948.

Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari V klasy,

Krzyż Walecznych (czterokrotnie),

Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami,

Krzyż Partyzancki,

Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.

Adamska J., Matusewicz S., Świda L., Miejsca bitew i mogiły żołnierzy Okręgu Wileńskiego Armii Krajowej, Bydgoszcz 1996, s. 11.

Borodziewicz W., Szósta Wileńska Brygada AK, Warszawa 1992.

FOK, Archiwum Wschodnie, sygn. AW III/618.32.02;

Morelewski J. F., Pokolenie akowskie, Bydgoszcz 1995, s. 150, 155-157, 159, 171;

Potocki M., Między Dźwiną a Wilią. Wspomnienia dowódcy Wileńskiego Zgrupowania nr 2 AK, Warszawa-Kraków 2015, s. 151, 160, 172, 177, 190, 195.

Spis 6 Wileńskiej Brygady AK (maszynopis) Archiwum Muzeum Okręgu Wileńskiego AK w Łodzi “Wiano”.

Tochman K., Słownik biograficzny, Zwierzyniec – Rzeszów, 2000, s. 87-89.

Tucholski J., Cichociemni, Warszawa, 1985, s. 342.

Tucholski J., Cichociemni i spadochroniarze 1941-1956, Warszawa, 2009, s. 86, 101-104.
Słownik Polski Walczącej na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej. Bydgoszcz 1995. T 1, s. 155-157

Uprawiał kilka dyscyplin sportowych, był reprezentantem Polski w pięcioboju nowoczesnym na IX Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie. W tej dyscyplinie zdobywał medale mistrzostw Polski, w 1927 był mistrzem Polski. W 1921 roku zdobył tytuł mistrza Polski w czwórkach wioślarskich. Pojechał jako sędzia bokserski i wioślarski na berlińskie Igrzyska Olimpijskie w 1936 roku. Aktywnie działał w Pomorskim Okręgowym Związku Bokserskim, był także jednym z założycieli klubu sportowego Olimpia Grudziądz.