Początkowo uczęszczał do państwowej szkoły rosyjskiej (1903-1905). Ukończył 7- klasowe gimnazjum im. J. Kreczmara w Warszawie w 1913 r. Związany był z I Drużyną Skautową im. Traugutta, a potem został instruktorem skautowym w Warszawie. W okresie szkolnym w latach 1913/1914 należał do Polskich Drużyn Strzeleckich i Organizacji Młodzieży Niepodległościowej w Warszawie. W 1914 roku ukończył wstępny kurs i wyjechał na studia do Akademii Handlowej w Antwerpii w Belgii. Należał tam do Związku Strzeleckiego. W tym samym roku ukończył kurs podoficerski. W latach 1919-1921 został absolwentem I promocji Wyższej Szkoły Wojskowej.

Latem 1914 r. w Krakowie wstąpił do Polskich Dryżyn Strzeleckich. Od 08.1914 r. służył w Legionach Polskich jako dowódca plutonu, następnie kompanii w 2 pułku piechoty. Po tzw. kryzysie przysięgowym służył jako dowódca kompanii Polskim Korpusie Posiłkowym. Po pokoju brzeskim 15/16.02.1918 r. pod Rarańczą był w straży przedniej oddziałów płk. J. Hallera przebijając się przez front do II Korpusu Polskiego. 11 V 1918 r. po bitwie pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej, z której rychło zbiegł i działał w konspiracji na Ukrainie.

Od 1.11.1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa jako dowódca odcinka, a później II Grupy (trzech odcinków). W 01.1919 r. został skierowany do Francji, gdzie dowodził batalionem w 1 i 3 pułku strzelców polskich. W IV 1919 r. powrócił do Polski z armią gen. J. Hallera i uczestniczył w walkach z Ukraińcami. Od 15.10.1919 r. był dowódcą 19 pułku strzelców (potem pod nazwą 4 pułku strzelców podhalańskich) w wojnie polsko-bolszewickiej.

We 09.1921 r. ukończył Szkołę Sztabu Generalnego. W  12.1924 r. awansował na pułkownika Sztabu Generalnego. Po czym do 08.1926 r. był dowódcą 71 pp w Zambrowie, w czasie przewrotu majowego pozostał po stronie rządowej. Od 08 1926 do 12.1928 r. był oficerem w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych, następnie do 10.1934 r. był dowódcą piechoty dywizyjnej 20 DP w Baranowiczach. Po czym do 03.1939 r. dowodził 22 DP Górskiej w Przemyślu, gdy po awansie na generała brygady dowodził Grupą Operacyjną “Bielsko”.

W kampanii 1939 r. dowodził GO “Bielsko” (od 3.09. “Boruta”) walcząc do 21.09.. Uniknął niewoli i przedostał się do Lwowa w dzień po jego kapitulacji. Został zastępcą a od 27.10 dowódcą Polskiej Organizacji Walki o Wolność, której pozostałości formowały lwowskie struktury Związku Walki Zbrojnej. Zagrożony aresztowaniem usiłował przedostać się do Francji, lecz 14.11.1939 r. został schwytany i uwięziony przez Sowietów.

Po układzie Sikorski-Majski został zwolniony w więzienia w Moskwie na Butyrkach i od 09.1941 do 03.1942 dowodził 5 DP w ZSRR. Następnie był dowódcą wojsk ewakuowanych do Iranu. Wezwany do Londynu przybył tam w 06.1942 r. Od 10.1942 do 03.1943 r. i ponownie od 08.1943 do 03.1943 r. był dowódcą 1 Korpusu Polskiego w Wielkiej Brytanii.

Od 02 do 07.1946 r. był zastępcą szefa Departamentu Piechoty i Kawalerii Ministerstwa Obrony Narodowej. Przeniesiony do rezerwy od 1946 do 1964 r. pracował na roli w Skolwinie pod Szczecinem.

Od 1958 r. zaangażował się w działalność Związku Inwalidów Wojennych, był wiceprezesem i prezesem okręgu szczecińskiego, ale odszedł z niego po roku z powodu partyjnej ingerencji. Równie krótko był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie, złożył mandat, protestując przeciw oczernianiu przedwojennego korpusu oficerskiego w lokalnej prasie.

W 1964 r. zamieszkał w Zakopanem, gdzie prowadził głównie działalność kombatancką. Zajmował się sprawami bytowymi swoich byłych żołnierzy, odznaczeniami oraz opieką nad grobami żołnierskimi i pomnikami ku czci poległych.

Był czynnym działaczem środowisk kombatanckich i niepodległościowych.  Zajmował się sprawami bytowymi swoich byłych żołnierzy, odznaczeniami oraz opieką nad grobami żołnierskimi i pomnikami ku czci poległych. Bardzo mocno zaangażował się także wraz z gen. Romanem Abrahamem w akcję protestacyjną przeciwko radzieckiej dewastacji Cmentarza Orląt we Lwowie. Cieszył się ogromnym szacunkiem w środowiskach kombatanckich, był również członkiem Senioratu Wojska Polskiego, czyli nieformalnej rady najstarszych rangą i dowodzeniem oficerów II RP.

Gen. Boruta-Spiechowicz 6.08.1974 r. został wybrany przez aklamację przez grupę ok. 100 Legionistów na prezesa honorowego Związku Legionistów Polskich

Razem z gen. Sadowskim zorganizował w 1976 r. uroczystość złożenia przez polskich oficerów swoich orderów Virtuti Militari na Jasnej Górze; był jednym z działaczy NSZZ „Solidarność”

6.08.1974 r. na zlocie legionowym na Wawelu został honorowym prezesem Związku Legionistów Polskich. Od 03.1977 r. był członkiem-założycielem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, a do 02.1979 r. Komitetu Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu. Od 08.1980 r. aktywnie wspierał “Solidarność”. 27.09.1981 r. wziął udział w drugiej turze I Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ Solidarność.

W 1958 r. zaangażował się w działalność Związku Inwalidów Wojennych

Był honorowym prezesem Związku Legionistów Polskich

Został zastępcą gen. Mariana Januszajtisa, a od 27.10.1939 dowódcą Polskiej Organizacji Walki o Wolność, której pozostałości formowały lwowskie struktury Związku Walki Zbrojnej.

Komendant Obszaru Białystok ZWZ

Od 09.1941 do 03.1942 r. dowodził 5 DP w ZSRR. Następnie był dowódcą wojsk ewakuowanych do Iranu. Wezwany do Londynu przybył tam w 06.1942 r. od 10.1942 do 03.1943 r. i ponownie od 08.1943 do 03.1944 r. był dowódcą 1 Korpusu Polskiego w Wielkiej Brytanii.

Zagrożony aresztowaniem usiłował przedostać się do Francji. Lecz 14.11.1939 r. został schwytany przy przekraczaniu granicy węgierskiej i uwięziony przez Sowietów.

Po układzie Sikorski-Majski został zwolniony w więzienia w Moskwie na Butyrkach

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (z dn. 17.05.1921 r.)

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Krzyż Niepodległości z Mieczami (z dn. 09.11.1933 r.)

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (z dn. 10.11.1928 r.)

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Krzyż Walecznych (siedmiokrotnie)

Złoty Krzyż Zasługi

Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (z dn. 12.05.1936 r.)

Medal „Pro Fide et Patria”

Odznaka pamiątkowa IV Odcinka „Obrony Lwowa”

Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia

Srebrny Medal Waleczności I klasy (Austro-Węgry, 1915 r.)

Srebrny Krzyż Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry, 1917 r.)

Brązowy Krzyż Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry, 1916 r.)

Medal Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)

Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (z dn. 23.06.1925 r., leg. nr 30540)

Medal Zwycięstwa (z dn. 12.12.1921 r.)

Biogram na stronie Muzeum AK – http://old.muzeum-ak.pl/biogramy/formatka.php?idwyb=96 [dostęp: 23.02.2020 r.];

CDCN, Archiwum Tarnopolskie Czesława Blicharskiego, P. Woźniak, Armia Krajowa Okręg Tarnopolski, sygn. akc. 1320/5/5, s. 46;

Cygan W.K., Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny, t. 1, Warszawa 2005;

Fundacja CDCN, Wykaz fotografii i filmów ze zbioru Jerzego Węgierskiego dotyczących organizacji konspiracyjnych okresu wojny i okupacji na terenie Małopolski Wschodniej, nr 0003, 0104, 0117-D;

Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991;

Mierzwiński Z., Generałowie II Rzeczypospolitej, Warszawa 1990;

Mazur G., Skwara J., Węgierski J., Kronika 2350 dni wojny i okupacji Lwowa 1 IX 1939 – 5 II 1946, Katowice 2007, s. 66, 68, 85-87, 89, 90, 114;

Strokosz O., W Armii Krajowej z Zaolzia przez okupowany Lwów do III Rzeczypospolitej, oprac. Kwiek J., Kraków 1994, s. 24;

Tomaszewski B., Węgierski J.,  Zarys Historii Lwowskiego Obszaru ZWZ-AK, Warszawa 1987, s. 7;

Węgierski J., Obsada osobowa lwowskiego obszaru SZP-ZWZ-AK-NIE w latach 1939-1945, Kraków 2000, s. 9, 10.