W 1915 r. uczyła się w gimnazjum w Gmunden, a następnie ukończyła trzy klasy gimnazjum w Nowym Sączu. Od 1919 r. uczęszczała do gimnazjum męskiego w Sanoku. W 1921 r. rozpoczęła studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie studiowała polonistykę i romanistykę. Uzyskała stopień doktora w 1925 r. W 1937 r. habilitowała się na Uniwersytecie Jana Kazimierza i rozpoczęła wykładać tu teorię literatury.

Podczas pobytu w Stanisławowie pracowała jako nauczycielka języka polskiego i francuskiego, między innymi w Gimnazjum i Liceum prowadzonym przez siostry Urszulanki, przy ulicy Kamińskiego. Języka francuskiego uczyła również w Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej. Współpracowała z wydawnictwami Chowańców i Jasielskich.

Wykładała także na Wolnej Wszechnicy w Łodzi. W 1939 r. przydzielono jej Katedrę Historii i Teorii Literatury.

Pracowała na uniwersytecie oraz była kelnerką w kawiarni polskiej. Od 1944 r. do 1945 r. była zatrudniona na Uniwersytecie im. Iwana Franki we Lwowie w Katedrze Filologii Francuskiej. 

Była profesorem Uniwersytetu Łódzkiego w latach 1945-1972 oraz członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk.

Współpracowała z organizacją Wierni Polsce.

Działała w konspiracji ZWZ-AK od 1940 r. W ramach pracy w BIP kierowała komórką “Pomoc Żołnierzowi”, prowadziła szkolenie kobiet i działalność wydawniczą, współredagowała konspiracyjne pisma „Służba Państwu” i „Kobieta w walce” (1943–1944). W ramach tajnego nauczania prowadziła m.in. seminarium „Historycznym szlakiem teorii literatury” dla przyszłych kandydatów do doktoratów.

Działała w konspiracyjnym teatrze„Sodaliskowo”.

W nocy 13/14 kwietnia 1940 r., jako żona polskiego oficera przebywającego wówczas w oflagu została aresztowana i wywieziona do miejscowości Michajłówka w pobliżu Ałmaty w Kazachstanie. Z zesłania powróciła w listopadzie 1940 r.

W 1944 r. wraz z Mirosławem Żuławskim wydała ulotkę Pieśń o męczennikach. Lament na mordy ukraińskie dotyczącą ludobójstwa ukraińskiego na Wołyniu.

Zając E., Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 56-58.