W 1910 r. zdał maturę w gimnazjum im. S. Konarskiego w Rzeszowie, a następnie podjął studia prawnicze w Krakowie.

W 1912 r. został członkiem Związku Strzeleckiego. 8 sierpnia 1914 r. wstąpił do Legionów i ukończył kurs oficerski 1 pułku piechoty Legionów Polskich w Zambrowie. Brał udział w bitwach pod Laskami, Borzechowem i Krzywopłotami.

W listopadzie 1918 r. współorganizował Pułk Ziemi Rzeszowskiej (17 Pułk Piechoty).

Brał udział w wojnie 1920 r. Później pełnił służbę w pułkach piechoty w Rzeszowie, Lidzie i Brodnicy.

W 1931 r. ukończył kurs dowódców batalionów i pułków w Rembertowie. W 1932 r. pełnił funkcję dowódcy 67 pułku piechoty.

W latach 1935-38 dowodził 6 Pułkiem Strzelców Podhalańskich, Brygadą Obrony Narodowej w Samborze i Przemyślu.

Podczas Wojny Obronnej 1939 r. dowodził 3 Brygadą Górską. Internowany na Węgrzech, był polskim komendantem obozu.

Do 1949 r. pracował jako magazynier w Kijowie. Po powrocie do kraju zatrudniony był w rzeszowskich spółdzielniach pracy.

W latach 1923-25 w Lidzie opiekował się Wojskowym Klubem Sportowy.

W latach 1931-32 pełnił funkcję kierownika Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego przy DOK III w Grodnie.

W lipcu 1944 r. został wyznaczony przez Komendanta Głównego AK na dowódcę 27 WDP AK, która przebiła się z Wołynia na Lubelszczyznę. Pełnił funkcję do momentu rozbrojenia Dywizji przez wojska sowieckie 25 lipca 1944 r. w Skrobowie.

Ostatni dowódca 27 WDP AK

W lipcu 1943 r. przedostał się do Warszawy. Tam włączył się do konspiracji pozostając do dyspozycji Komendanta Głównego AK.

Pod jego dowództwem jednostki 27 WDP AK wzięły udział w akcji na północnej Lubelszczyźnie. 21 lipca 1944 r. zajęły Lubartów, Kock, Firlej i Kamionkę oraz rozbiły kolumnę zmotoryzowaną wycofujących się Niemców. W efekcie siły akowskie wyzwoliły tereny o powierzchni 180 kilometrów kwadratowych. 25 lipca oddziały Dywizji złożyły broń w Skrobowie pod Lubartowem. 26 lipca 1944 r. rozwiązał Dywizję i podjął próbę przedostania się do Warszawy.

Po tzw. “kryzysie przysięgowym” w 1917 r., został wcielony do armii austriackiej, gdzie ukończył szkołę oficerską.

Aresztowany w październiku 1944 r. w Kurowie. Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie z 13 sierpnia 1945 r. został skazany na 10 lat więzienia. We wrześniu 1945 r. został zwolniony na podstawie amnestii.

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski V klasy

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari

Krzyż Niepodległości

Krzyż Walecznych (czterokrotnie)

Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 “Polska Swemu Obrońcy”

Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości

Fijałka M., 27 Wołyńska Dywizja Piechoty Armii Krajowej, Warszawa 1987;

Filar W., “Burza” na Wołyniu, Warszawa 2010 r.s281,283,284,286-288,291;

Piotrowski Cz., Wojskowe i historyczne tradycje 27 WDPAK, Warszawa 1993,  s 239;

Rychter J., Spis dowódców ZWZ-AK, (bdmw), rękopis w zbiorach MAK;

Turowski J., Pożoga. Walki 27 Wołyńskiej Dywizji AK, Warszawa 1990.

“Wewnętrzny Biuletyn Informacyjny ŚZŻAK Obszaru Lwowskiego im. Orląt Lwowskich”, 2016, nr 26, s. 44-46;

Żołnierze Wołynia: działalność powojenna żołnierzy 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, (red.) Bakuniak E., Dyszkiewicz E., Warszawa 2002, s. 247;

Polski Słownik Biograficzny, T XIV, 1968. s. 483 – 484;
Wspomnienia jeńca sowieckiego – wywiad-rzeka z Bogumiłem Pacakiem sr. byłym jeńcem sowieckim w Kałudze, „Związkowiec”, Toronto 1985.